3 Advent

Το καπέλο της Λίζας


Η μικρή τον κοίταζε με τα μεγάλα γαλανά της μάτια με ένα τόσο μικρό ντροπαλό χαμόγελο.
Αυτός, ήξερε την ευχή της και ήξερε ό,τι ντρεπόταν να του το πει. Είχε έρθει πριν από λίγο καιρό εδώ και δεν είχε ακόμα εξοικειωθεί με το περιβάλλον. Όλα ήταν γι' αυτή ακόμα ξένα.
Έπρεπε να την βοηθήσει να εκφράσει την επιθυμία της.
-Να μικρή μου, όλα εντάξει; καθάρισες τα αστέρια;
-Ω! ναι, τα καθάρισα όλα, ακόμα και τις γωνίες. Οι άλλοι, μου είπαν, ό,τι οι γωνίες είναι πολύ σπουδαίες για τους ανθρώπους. Γιατί εάν δεν είναι καθαρές δεν θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν τα Χριστουγεννιάτικα αστέρια, του απάντησε κοκκινίζοντας και παίζοντας με τις ξανθές μπουκλίτσες της που στόλιζαν το πανέμορφο κεφαλάκι της!
Ο ηλικιωμένος κύριος έκρυψε για άλλη μιά φορά καλά την συγκίνησή του.
- Έκανες ωραία μα πάρα πολύ ωραία δουλειά μικρή μου. Ξέρεις, οι άνθρωποι χρειάζονται την λάμψη των αστεριών αυτές τις δύσκολες ημέρες στην γη. Το γνωρίζεις νομίζω!
-Αχ!....οι άνθρωποι στην γη πόσο λυπημένοι είναι!
Τα μάτια της είχαν μία υγρή λάμψη. Ο ηλικιωμένος κύριος, χάιδεψε τα άσπρα του γένια και ευχόταν να μην κλάψει η μικρή. Τα δάκρυα δεν είχαν καμία θέση στο βασίλειό του. Εκεί, υπήρχε μόνο η χαρά και το γέλιο...και έτσι έπρεπε πάντα να είναι! Έπρεπε λοιπόν να αλλάξει την τακτική του για να προλάβει τα κλάματα. Ήταν πολύ μικρή για να αντιλαμβάνεται σωστά και γρήγορα τα πράγματα.
-Και δεν μου λές, θα ήθελες να κάνεις κάποιον χαρούμενο αυτές τις ημέρες;
-Α! τι όμορφα που θα ήταν!
-Νομίζεις ό,τι θα τα μπορέσεις να βρεις τον δρόμο προς την γη;
-Έχω κοιτάξει πολλές φορές πως το κάνουν οι άλλοι, ξέρω πως γίνεται, ξέρω ό,τι θα το κατορθώσω!
Ευτυχώς σκέφτηκε ο ηλικιωμένος κύριος!
Η μικρή, τον κοίταζε με ένα μικρό χαμόγελο στα μάτια της και περίμενε την απάντησή του...
Αυτός, της χάιδεψε τα ξανθά της μαλλιά, της χαμογέλασε και έγνεψε καταφατικά.
Η μικρή τον αγκάλιασε και του χάρισε το πιο ζεστό παιδικό φιλάκι της.
Αχ! σκέφτηκε ο ηλικιωμένος κύριος, έπρεπε να είναι με τους γονείς της τώρα και όχι εδώ...αλλά για εκεί κάτω είχε εκπληρώσει τον προορισμό της και από ό,τι λέει η ίδια εδώ είναι καλύτερα και δεν πονάει πια..
-Λοιπόν, τι περιμένεις μικρή μου; τρέχα...! και πάρε τον αριστερό δρόμο του γαλαξία της φώναξε.
Δεν τον άκουγε καθόλου πια! με το ένα της χεράκι κρατούσε το μικρό της φωτοστέφανο και με το άλλο το αγγελικό άσπρο φουστανάκι της.

Ένας άντρας και μία γυναίκα κοίταζαν από το κλειστό παράθυρο την καθαρή κρύα χειμωνιάτικη νύχτα. Τα μάτια τους ήταν θωλά αλλά το σκοτάδι του δωματίου το έκρυβε. . Ο πόνος έχει λίγο περάσει παρηγορούσε ο ένας τον άλλον. Το δέντρο των Χριστουγέννων ήταν όπως πάντα στην ίδια γωνία αλλά δεν υπήρχαν πια τα παιδικά γαλάζια μάτια για να το θαυμάσουν!
-Πονούσε πολύ....ήταν άρρωστη....τώρα ησύχασε είπε ο άντρας ψιθυριστά.
-Ναι, ησύχασε, είπε άψυχα η γυναίκα και πήγε να φύγει από το παράθρο όταν κάτι τράβηξε την προσοχή της ....ένα χαρούμενο φως άστραφτε ανάμεσα στα έλατα του κήπου. Η γυναίκα ανάσανε βαθιά και αναστέναξε, μάλλον κάποιο λάθος έκανε.
-Το ....βλέπεις και εσύ; την ρωτάει ο άντρας με φωνή που έτρεμε.
-Μοιάζει ....με δαχτυλίδι!
-Ναι, σαν φωτοστέφανο....σαν φωτοστέφανο μικρού αγγέλου!
Κράτησαν την αναπνοή τους, ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους αλλά αυτό ήταν ακόμα εκεί. Και μία μικρή άυλη φιγούρα στο ύψος ενός μικρού παιδιού.
Και ξαφνικά κάποιο χέρι τράβηξε το φωτοστέφανο και το έβαλε στραβά στο κεφάλι του και άρχισε να χοροπηδάει....ανάμεσα στα έλατα του κήπου!
-Η Λίζα...η Λίζα μας είναι ψιθύρισε η γυναίκα και τα δάκρυα μαζί με ένα χαμόγελο στόλισαν το πρόσωπό της.
-Το βλέπεις...; το βλέπεις; η Λίζα μας είναι. Θυμάσαι που της άρεσε να βάζει στραβά το καπέλο της να κρύβεται και να παίζει στα έλατα του κήπου;
Ο άντρας δεν πίστευε τι έβλεπε. Το μικρό φωτοστέφανο κρεμόταν στραβά ανάμεσα στα έλατα και πίστευε ό,τι έβλεπε ένα μικρό χέρι να το κρατάει...Δάκρυα έβρεξαν τα μάγουλά του!
- Η Λίζα μας, η Λίζα μας είναι λέει στην γυναίκα!
Η μικρή άυλη φιγούρα λες και περίμενε να γνωριστεί και από τους δύο έκανε δύο στροφές γύρω από το έλατο του κήπου και χάθηκε. Πίσω της άφησε μόνο γυαλιστερή αστερόσκονη.
Ο άντρας πήρε την γυναίκα σφιχτά στην αγκαλιά του γελώντας και κλαίγοντας από χαρά.
Και όταν αργότερα η μικρή πήγε να δει τον ηλικιωμένο κύριο κάτω στην γη τα κεριά άστραφταν και στόλιζαν σαν καλοκαθαρισμένα αστέρια το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Το μήνυμα είχε έρθει.