Σάββατο, Απριλίου 12, 2008

Δήλωση ατυχήματος

Σε ένα μεηλ που έχω πάρει πριν από καιρό.

Χαρήτε το!!!!!!!!!!!!

Είναι το τελευταίο θέμα για μεγάλο χρονικό διάστημα.





















Τετάρτη, Απριλίου 02, 2008

Kουιζάκι

Ένα εύκολο κουιζάκι και γρήγορο γιατί ζήλεψα από την Aurora . Που το έχεις βάλει και δεν το βρήκα;
Για να μην ξεφύγω από το προηγούμενο θέμα και πέσω σε μαρασμό που κάθομαι στο σπίτι μου και δεν έχω πάρει μπάλλα τους αυτοκινητόδρομους (έχω πάλι δίπλωμα!!!) αποφάσισα να σας ρωτήσω και ελπίζω να μου απαντήσετε που βρίσκονται τα γνωστά αυτά μέρη. Ο φίλος ο Νiclas φταίει για όλα αυτά....που είναι αγύριστο κεφάλι Vegana αλλά ωραίος Σουηδός και μας κάλεσε για χορτοφαγία και ....τηλεόραση.
Έχει πέσει και αρκετό photoshop για να σβήσω άγνωστα πρόσωπα. Οι φωτογραφίες δεν είναι δικές μου.
1)...................................................................................2)3)...................................................................................4)
5)....................................................................................6)
7)...................................................................................8)
Καλό μήνα και καλή διασκέδαση!

Κυριακή, Μαρτίου 23, 2008

Φωτογραφίες...

από την Σαρδηνία....
Το είχα γράψει το θεματάκι αλλά αντί να το αποθηκεύσω το έσβησα, νευρίασα, σηκώθηκα και πήγα βόλτα...
Λοιπόν, γενικά για το νησί έχω γράψει, εδώ Φεβρουάριος 2007 και δεν θα ξαναγράψω τίποτα. Το νησί είναι πανέμορφο και αξίζει ένα ταξείδι. Και πάλι δεν το είδαμε όλο και θα υπάρξει και τρίτη φορά.
Θα γράψω μόνο για τις πρώτες ώρες μετά την προσγείωση του αεροπλάνου. Θα μου πείτε τι άλλο θέλεις να προσγειωθεί; αυτοκίνητο ή χαλί; μη ξεχνάτε ό,τι υπάρχει και ο Ντάμπο το ελεφαντάκι...
Με το που πάτησε τα πόδια του δηλ. τις ρόδες του το αεροπλάνο στην Olbia, εμένα με έπιασε το γνωστό παραλήρημα...εικόνες παράλογες να περνάνε μπροστά μου, να βλέπω μουσικές, να ακούω χρώματα, να μυρίζω φωνές, να βλέπω άσπρα κοράκια, μαύρα μυγάκια να περπατάνε, δηλ, παράλογα πράγματα λες και είχα πάρει παραισθησιογόνα, μία διαταραχή του κερατά με άλλα λόγια, η οποία μου περνάει άμα πω την μαγική λέξη καφέ....δηλ, δεν είναι έτσι τα πράγματα αλλά πρέπει να υπερβάλλω για να "ψήσω" τον άλλον που είναι μαζί μου...
-Καφεεέ τσιρίζω μέσα στο αεροδρόμιο...
-Στην Olbia ακούω την φωνή δίπλα μου...
-Καφέ θέλω..τώρα τον θέλω απαντάω της φωνής!
-Na guttt....απαντάει η φωνή δίπλα μου!
Πάμε για καφέ, σαρώνω με τα μάτια αλλά όχι με την τσέπη μου και τα μαγαζάκια του αεροδρομίου και... μας βγήκε σε καλό!!!
Αργήσαμε να φτάσουμε στην Europcar για να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Ήμασταν οι τελευταίοι της ουράς...
-Μπλα, μπλα, μπλα, έχουμε κλείσει ένα μικρό αυτοκίνητο...
-Δεν έχουμε πια μικρά αυτοκίνητα μου απαντάει το άτομο, ήρθατε αργά, αλλά έχουμε ένα Fiat Croma!
-Τι; Fiat χώμα; τι είναι αυτό και πόσο παλιό; δεν έχετε τουλάχιστον ένα Peugeot ή έστω ένα Renault;
Με έσφαξε με την ματιά του ο Ιταλός που α) του πλήγωσα την εθνική του ταυτότητα και κάτι μου πέταξε στα Ιταλικά ο cornuto και β) για την ασχετοσύνη μου γύρω από στα μοντέλα της Fiat.
- Νταξ ρε, grazie tante... και παίρνουμε la chiave (το κλειδί, για να μαθαίνουμε και Ιταλικά) και πάμε στο παρκινγκ νούμερο 206 που θα ήταν το αυτοκίνητο...
-Ρε, που είναι το αυτοκίνητο; τι έγινε το αυτοκίνητο; γιοκ αυτοκίνητο εκεί...
-Για κάνε ένα κλικ στο κλειδί για να δούμε ποία φώτα θα ανάψουν...λέω στον άντρα μου.
Και πράγματι, μερικές θέσεις πιο κάτω ανάβουν τα φώτα ενός μεγάλου Fiat Croma ...και μου ήρθε στο μυαλό μου ο τύπος που έβαζε βενζίνη για ένα ευρω ... Νοέμβριος 2007
-Ανοίγουμε πόρτες, κλείνουμε πόρτες....το αυτοκίνητο μύριζε εργοστάσιο ακόμα.
-Α! δεν το θέλω αυτό, είναι αυτόματο, λέει ο άντρας μου...
-Που το βλέπεις το αυτόματο βρε;
-Είναι σου λέω....και δεν το θέλω, πάμε πάλι πίσω...
Πίσω λοιπόν στο κρύο, στο αέρα και στην βροχή τουλούμι ...
-Δεν είναι αυτόματο κύριε και το αυτοκίνητο είναι ολοκαίνουργο, του κουτιού!...
-Ναί, αλλά δεν είναι στην θέση που μας είπατε...του απαντάω, τι σερβις είναι αυτό; να το ψάχνουμε στην βροχή, ντροπή σας και φεύγω με ένα χα,! και το κεφάλι ψηλά! τέζα ο Ιταλός και μένει με το στόμα ( la bocca ) ανοιχτό....(σιγά μη περίμενα να με πει τούβλο το Ιταλάκι!)
Ανοίγουμε πόρτες, κλείνουμε πόρτες και...που πάει το κλειδί; ρε που πάει το κλειδί; και τι κλειδί είναι αυτό γιατί μόνο κλειδί δεν είναι...
Το κλειδί που δεν ήταν κλειδί αλλά κάτι άλλο έμπαινε σε μία σχισμή μεταξύ των δύο καθισμάτων!
Φεύγουμε και μπλικ, μπλικ, μπλικ, μπλικ,μπλικ, μπλικ,μπλικ, μπλικ, το αυτοκίνητο..
-Διάολε...τι είναι πάλι αυτό ;
Α! οι ζώνες...
Φοράμε τις ζώνες, ξαναξεκινάμε, βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και ...μη πας αριστερά στον αυτοκινητόδρομο αλλά δεξ....
Δεν πρόφτασα να τελειώσω την πρόταση και το λάθος έγινε!
Στροφή αριστερά!
Πάνω στον αυτοκινητόδρομο λοιπόν - που δεν είναι αυτοκινητόδρομος αλλά τόσο καλός σαν να είναι - και η επόμενη έξοδος χιλιόμετρα μακρυά!!!
Κάποιος μπροστά μας στρίβει δεξιά...
-Πάμε και εμείς, να κολλήσουμε σαν logo από πίσω του;....αλάνθαστη μέθοδος σε ξένο μέρος, κάτι θα ξέρει αυτός που πάει από εδώ...λέω και καμαρώνω για την ιδέα!
-Έξυπνο παιδί.....μου απαντάει ο άντρας μου, ξεχνώντας ό,τι ο δικός μου προσανατολισμός είναι ...ο " καλύτερος " !!!!!!!!!! :-)))))
Αλλά ο άλλος, στα 10 μέτρα, μπαίνει μέσα σε μία αυλή και εμείς τώρα τι; να μπούμε μαζί του στην αυλή; χωρίς να έχουμε μαζί μας ένα κουτί γλυκά; δεν γίνεται αυτό...άρα εμείς προχωράμε το δρομάκι ελπίζοντας να βρούμε τον χαμένο μας δρόμο για την Οlbia...
Ο δρόμος, ήταν και η πρώτη δοκιμή για το αυτοκίνητο. Kίνηση μηδέν, στενότατος, ανηφόρα, κατηφόρα, στροφές, λάσπες, νερά, τρύπες, χώματα, βροχή, ζούγκλα από δέντρα, θάμνους, πρασινάδα και πέτρες!
Να γυρίσουμε με την όπισθεν δεν μας έπαιρνε, επί τόπου γύρισμα δεν έφτανε γιατί το μήκος του αυτοκινήτου ήταν μεγαλύτερο από το πλάτος του δρόμου, άρα προχωράμε και όπου φτάσουμε.
Μία τεράστια κοτρώνα από το πουθενά στην μέση του δρόμου...
-Ποιός π.....ς την έβαλε; Λες να το έκαναν οι μπράβοι της Μαφίας; της Κόζα Νόστρα; ή της Καμόρα; και να πιαστούμε στην φάκα; βλέπεις πουθενά "άλλα χόρτα";
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει η κοτρώνα με τις οργανώσεις αυτές; δεν ξέρω, αλλά άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια και να σκέφτομαι πως θα μας βρούνε άψυχους σε κάποιο χαντάκι μετά από χρόνια!....
Η απόφαση βγήκε δημοκρατικά...
-Ποιός είναι να γυρίσουμε με την όπισθεν πίσωωωω; ... βλέμα προς τα πίσω, στον δρόμο και ...κανείς!
-Ποιός είναι να σπρώζουμε την κοτρώνα; ναιιιι!!! και οι δύο! .
Δηλαδή νίκη του "ΝΑΙ" 100% ( κάτι μου θυμίζει και αυτό...)
Παραμερίζουμε το "εμπόδιο", ωχ! η πλάτη μας, ρίχνοντας λοξές ματιές δεξιά και αριστερά μήπως και σκάσει κάποια μύτη μέσα από την ζούγκλα, προχωράμε, βλέπουμε σκυλιά, αυλές, σπίτια, και ...το αεροδρόμιο πάλι!!!!!
Ναι ρε! το "έξυπνο παιδι" είχε ανακλύψει ένα δρομάκι που έκανε τον γύρο του αεροδρομίου!!! Αμέ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τι gps κι' αηδίες μου λέτε...εγώ είμαι καλύτερη!
Και πάλι όλα από την αρχή και μετά η σωστή έξοδος!!!!!!
-Πάμε για καφέ και στην Olbia;

Τετάρτη, Μαρτίου 05, 2008

Ετοιμάζω

ταξείδι για πάρτη μου
σε μεγάλο νησί
χωρίς τον χάρτη σου!



















Έτσι νόμιζα, χωρίς χάρτη στα χέρια μου!

Το ταξείδι αυτό προγραμματίστηκε από δικό μου πείσμα και νεύρα. Όταν ήρθε η ξαδέρφη μου από τα βάθη του Ατλαντικού για 3 εβδομάδες εδώ στο Βερολίνο έριξα την ιδέα να πάμε μαζί ένα ταξειδάκι στο νησί αυτό. Την είχα ρίξει και το καλοκαίρι στην Ελλάδα αλλά μου την έφερε μπαμπέσικα. Αυτή την φορά όλο ναι και ναι και αχ και ουχ και χαρές ήταν στην αρχή. Μετά άρχισε να μου κάνει πάλι νερά. Θα το σκεφτωωώ και που να πάμεεεε, να βλέπω εγώ καινούργια μέρη και να μην είναι ο Τ μαζί μου ; Oh no!!!! It's impossible, καλύτερα να καθήσουμε εδωωωωώ! Φτου κακά, μουλάρωσε! Αυτό είναι, βρε είσαι μλαρ...Λοιπόν ρε, εγώ εδώ εσύ άλλού με φερσίματα τρελλού!
Στις εκδρομές που κάναμε έριχνα πολλές τέτοιες ιδέες πχ ταυτότητες έχουμε μαζί μας, στρίβουμε αριστερά να πάμε στο Άμστερνταμ; ή δεξιά να πάμε στην Κοπεγχάγη; αλλά κανείς δεν με πήρε στα σοβαρά...σνιφ!

Ο χάρτης.

Όπως πάντα αυτόν θα τον κρατάει άλλος! Έτσι σκέφτηκα, έτσι πίστευα, έτσι ήθελα, έτσι το κάνω πάντα αλλά μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, το χάος, το άνω-κάτω του σπιτιού, έχασα το δίπλωμα οδήγησης - το είχα στην κωλότσεπη γιατί δεν κρατάω τσάντα-και τώρα θα αναγκαστώ να κρατήσω τον χάρτη. Το ψάχνω, το ψάχνω αλλά πουθενά δεν το βρίσκω. Άμα το είχα χάσει στον δρόμο ή σε κάποιο εστιατόριο θα το είχαν δώσει στην αστυνομία και θα με είχαν πάρει τηλέφωνο...άρα κάπου στο σπίτι είναι! Γμ το μυαλό μου γμ, που είναι;
Σήμερα χιόνισε εδώ, τις περασμένες ημέρες είχε τρομερό αέρα και βροχή που έβγαζε μερικά άι σιχτίρια κοιτώντας τον ουρανό. Πίστευα ό,τι εκεί στον νότο που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο, στις απέραντες αμμουδιές, εκεί που τελειώνει η μία και αρχίζει η άλλη ό,τι ο καιρός θα ήταν καλύτερος. Γκαντεμία...μέχρι χθες είχαν 20 βαθμούς αλλά από σήμερα βροχές και πτώση της θερμοκρασίας....Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι και ήταν ημέρα Σάββατο!
Ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει, θα το διασκεδάσουμε!
Έχω ξαναπάει και έχω γράψει για το νησί αυτό που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Μεσόγειο και βρίσκεται στο Τυρρηνικό πέλαγος! Η πρωτεύουσα του νησιού στην τοπική διάλεκτο είναι Casteddu που σημαίνει κάστρο και υπάρχει τοπική ποδοσφαιρική ομάδα.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2008

123

123=6














Ο αριθμός έξι αντιπροσωπεύει άτομα που τους αρέσει η σπιτίσια ζωή, θυμώνουν αργά, ερωτεύονται εύκολα (ούτε πασατέμπος να είναι...βοηθειά μου ) είναι σαρακαστικοί και είρωνες και μπορεί να συμμετέχουν και σε κοινωνικές οργανώσεις. Εγώ δεν συμμετέχω σε καμμία...
123 Γράψε μου λέει η giotavita κατά τον κόσμο Παναγιώτα την 123 (3 παραγράφους) σελίδα απο ένα βιβλίο που διάβασες αλλά δεν ξέχασες.
Με τα χέρια μέσα στο μπλε και άσπρο χρώμα (-Ελληνική σημαία το έκανες το σπίτι μας μου φωνάζει ο υιός - Βάφε και σκάσε γυιέ μου του απαντάω εγώ) πάω να πιάσω το πρώτο βιβλίο που είναι στα αριστερά μου.(αυτά που είναι δεξιά είναι μακρυά και δεν τα φτάνω!)
Δεν έχω προφτάσει να καθήσω στο Pc....
-Ν, έλα να με βοηθήσεις να σπρώξουμε την βιβλιοθήκη φωνάζει στις 11,50 ο άντρας μου από το άλλο δωμάτιο...Πολύ θα ήθελα να πω και σε αυτόν....σκάσε και παράτα με αλλά τον έχω ανάγκη για να με βοηθήσει να βάψουμε το σπίτι και γι' αυτό το βουλώνω...και πάω μέσα για να μεταφέρουμε στην άλλη μεριά του τοίχου τα ράφια και τα βιβλία!
Λοιπόν, τι λέγαμε giotavita ;
Α! για το αριστερό μου βιβλίο....
Culinaria Russia
γράφει το πρώτο βιβλίο σε απόσταση αναπνοής ,Da,Da, αλλά κανείς μάλλον δεν θέλει να ακούσει για Warenje is kryschownika,που είναι στην σελίδα 123, άσε που μπορεί να βρεθούν άτομα εθισμένα στο αλκοόλ και μετά να φταίω εγώ; Niet λοιπόν.
Και αφού έχω μακρύ χέρι πάω 3-4 cm πιο αριστερά...












Ο Λαβύρινθος
του Eugenio Scalfari
Kανένα άλλο βιβλίο δεν με έχει ενθουσιάσει τόσο όσο αυτό!
Σελίδα 123, τρίτη παράγραφος!
<<....
-Ναι, μα τι σημαίνει; Τι πάει να πει "η αλήθεια είναι μία ηθική προκατάληψη";
-Αν η αλήθεια δεν υπάρχει με την απόλυτη και αντικειμενική έννοιά της, τότε η παραδοχή τής ύπαρξής της είναι ένας υποκριτικός φόρος τιμής που αποδίδεται σε μία συμβατική ηθική.
-Ναι αγαπητέ μου, αλλά πως μπορεί να ζει κανείς ξέροντας ότι δεν υπάρχει αλήθεια;
-Μα ακριβώς αυτή είναι η ουσία. Ο Νίτσε αφιέρωσε όλη του τη ζωή αναζητώντας μια απάντηση σ' αυτή την ερώτηση που ο ίδιος έθεσε.
-Ίσως γι' αυτό τρελάθηκε.
-Ίσως. Ξέρετε, θεία Ολυμπία, χθες το βράδυ ο Στέφανο φώναξε απ' το παράθυρό του σ' όλη την παρέα που είχε μαζευτεί στον κήπο "Ο Θεός πέθανε". Δε σας το είπαν;
.....>>

Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008

Είμαστε όλοι καλλιτέχνες!

Είμαστε όλοι καλλιτέχνες!
κάθε μέρα, κάθε ώρα ακόμα και στην τουαλέτα ζωγραφίζουμε μόνο που δεν το ξέρουμε!

Kunst είναι η καλλιτεχνία.
Και Künstler ο/η καλλιτέχνης!
Και η καλλιτεχνία για μένα είναι η τέχνη της καλαισθησίας, της ωραιότητας, της αρμονίας των χρωμάτων και των εικόνων.
H τρίτη μας συνάντηση με την Aurora έγινε εδώ στο Βερολίνο! Ούτε σεισμοί, ούτε φωτιές, ούτε καταστροφές, ούτε έβρεχε καταρρακτωδώς, ούτε πολλά κρύα, ούτε τίποτα στραβό!
Όλα κύλησαν ήρεμα, ομαλά, με φαγητά, βόλτες, ξενύχτια και επισκέψεις στα αξιοθέατα και στην εξοχή!
Είχε μαζί της και ένα ταξειδιωτικό περιοδικό για το Βερολίνο το κοιτάξαμε, το ξεφυλλίσαμε, το διαβάσαμε και κολλήσαμε σε μία γκαλερί (KW, Kunst-Werke Berlin) που έγραφε για το υπέροχο καφέ που έχει! Ούτε που την ξέραμε ούτε που την είχαμε ακούσει και οι καλλιτέχνες άγνωστοι.
Ξεκινήσαμε ένα απομεσήμερο να πάμε να συνδιάσουμε μαζί τις αισθήσεις της γεύσης και της όρασης. Ψιλή βροχούλα στάλα-στάλα ο καιρός, ανακατωμένος με δυνατό αεράκι. Στην αυλή το καφέ, κλεισμένο σε πίσω από χοντρά τζάμια, καρέκλα δεν υπήρχε και ευτυχώς που η φίλη μου η Γκούντη με την αδερφή της είχαν φτάσει πρώτες και είχαν βρεί κοινό τραπεζάκι με κάποιους άγνωστους.
Και νάσου τα μπλα μπλα μπλα.... τα μάτσα μούτσα... και οι χειραψίες με τις άγνωστες γυναίκες!
-Ρε, έτσι είναι εδώ; με ρωτάει η Aurora
-Έτσι, έτσι, όλοι οι άγνωστοι σε γεμίζουν με φιλιά....!!!!!!!
Ο καφές μιάμιση μαλακία, το καφέ το ίδιο αλλά είναι πολύ μοδάτο, must και in στον καλλιτεχνικό κύκλο!!!
Καιρός για την έκθεση!!!!!!!!!!
Αίθουσα και όροφος ταυτόχρονα!
Πρώτη οροφοαίθουσα:.......πινέλα στους τοίχους!!! και μην φανταστήτε σχέδια και χρώματα ή άλλα τρελλά αλλά σε κάθε τοίχο ΕΝΑ πινέλο σαν αυτά που βάφουν τα καλοριφερ βουτηγμένο στο άσπρο χρώμα!
στο πάτωμα άσπρες γραμμές σαν και αυτές των δρόμων, το μηχάνημα που τις φτιάχνει και από το ταβάνι είχε κρεμάσει ο καλλιτέχνης ένα mobile με καρέκλες!!
Δεύτερη οροφοαίθουσα: ΕΝΑ ΚΡΕΒΒΑΤΙ!!!!!!!!!!!! από το ΙΚΕΑ ..μάλιστα! και αυτό ήταν όλο το έκθεμα!
Πήγα να πιάσω το σεντόνι γιατί δεν πίστευα τι βλέπω αλλά η καλλιτέχνης μου έβαλε τις φωνές.....και εμένα με πήραν τα γέλια!














και σου το έλεγα βρε Aurora , τι στρώνεις κάθε πρωί το κρεββάτι; χαλάς το καλλιτέχνημα!
Τρίτη οροφοαίθουσα: πήγαινε της λέω να δεις πρώτα εσύ γιατί θα μας πετάξουν έξω άμα με πιάσουν πάλι τα γέλια.....αλλά την βλέπω να βγαίνει πνιγμένη στα γέλια....
-Τι τρέχει βρε; την ρωτάω...
-Χα χα χα χα !!!!!!! πήγαινε να δεις!
Πάω μέσα και τι να δω!!!!!! ΕΝΑ ΑΣΠΡΟ ΒΟΥΝΟ στο πάτωμα!!!! ένα άσπρο βουνό από σώβρακα, σουτιεν, φανέλες, σεντόνια, πουλόβερ, δαντέλες, γάζες, νήματα, κλωστές, τρέσες, αλεύρι, αλάτι, ζάχαρι, καλώδια, φελιζολ, ποπ-κορν, κουβάδες, παιδικά γιογιό, πλαστικές λεκάνες, μπατονέτες, χαρτί τουαλέτας, σφουγγαράκια, σερβιέτες χωρίς φτερά(κάποια πρέπει να του μιλήσει για τα Always), ταμπον, παντόφλες, πολύμπριζα, χαλάκια, πλαστικά ποτήρια, σαπούνια, δίχτυα, χαρτιά, χαρτομάντηλα, μανταλάκια, μπάλλες του πινκ- πονγκ, κλπ, κλπ!!!!! Όλα κάτασπρα! μόνο άσπρες κάλτσες και προφυλακτικά δεν βρήκαμε και το κιτρινούλι ποπ-κορν ήταν μία μικρή παρατονία!




















Χάλασα το έργο !!! αμέ!! όταν ο καλλιτέχνης δεν κοίταγε έσπρωξα με το πόδι μου μερικά καλώδια και χαλάκια και τους άλλαξα την θέση.
Τέταρτη οροφοαίθουσα: είχε κάτι μπλε τετράγωνα μεγάλα και παλιά μαξιλάρια και μία τηλεόραση που έβλεπες τον οργασμό μίας γυναίκας....και δύο δοκάρια....
Πέμπτη οροφοαίθουσα: χαλιά Περσικά και Ινδικά!......και μία τηλεόραση που μιλάγανε δύο ηλικιωμένα άτομα!!!!
Θέλω να γίνω καλλιτέχνης...
Αι σιχτιρι πια.....

Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2008

Περασμένα

αλλά όχι ξεχασμένα!
8 πράγματα που με επηρέασαν το 2007 μου λέει η Marina ό,τι πρέπι να γράψω.
8 πράγματα που έκαναν το 2007 αξέχαστο!
Βρε Marina μου, τόσα χρόνια πέρασαν, που να τα θυμάμαι;
Τι μνημονικό πρέπει να έχω για να θυμάμαι τι έκανα τα προηγούμενα 2007 χρόνια; ικανότητα ελέφαντα;
Τα ερεθίσματα δεν είναι και πάρα πολλά στην ζωή μου ή μάλλον πολλά είναι, αλλά εγώ δεν έχω την ικανότητα να συγκρατώ και να ανακαλώ τα γεγονότα!














1)
Φεβρουάριος 2007: ταξείδι στην Σαρδηνία!
Έχω γυρίσει αρκετά στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη αλλά αυτό το νησί ήταν ό,τι καλύτερο είδα! Τι να πω για ένα πανέμορφο νησί που χορεύει στα καταγάλανα νερά και δένει τόσο αρμονικά με το περιβάλλον!
2) Πάσχα 2007: o φίλος μου ο Σταύρος έχει βαρεθεί το Βερολίνο, ζει με το κορμί του εδώ αλλά με το μυαλό και την ψυχή του στην Φοινικούντα Μεσσηνίας! αποφασίζει να ανοίξει μαγαζί εκεί.Ένα εστιατόριο με Γερμανικές προδιαγραφές. Γερμανικό σερβις, Γερμανικές μερίδες, Γερμανική καθαριότητα στο μαγαζί και στις τουαλέτες. Ώρες και μέρες ατελείωτες συζητήσεις στο σπίτι του, το πως, το τι θα είναι, τα λεφτά, τα φαγητά, λάθη που δεν πρέπει να κάνει, η οικογένεια του εδώ, αυτός εκεί. Στην θεωρία όλα υπέροχα τα πλάθει, τα πλάθουμε και βλέπουμε και εμείς! Με το μυαλό μας και γεμάτοι ενθουσιασμό ταξειδεύουμε στα ιδιαίτερα φαγητά που θα προσφέρει το μαγαζί. Φεύγει τον Ιανουάριο του 2007 γεμάτος χαρά! Επιτέλους δικό του μαγαζί, δικά του λεφτά , δεν θα ζει από τα λεφτά της γυναίκας του ή από τα μπαρ που δούλευε.
Πάσχα του 2007 κατεβαίνουμε για δύο εβδομάδες και εμείς κάτω μαζί με την γυναίκα του. Τρεχάματα με το δικό μου αυτοκίνητο για πλακάκια,
- Σταύρος, τόσο ακριβά θα πάρουμε; γιατί δεν παίρνουμε τρίτης διαλογής;
για καρέκλες, τραπέζια, πιάτα,
- Σταύρος, τι 200 πιάτα; 60 δεν φτάνουν;
- Σταύρο μου, εστιατόριο ανοίγεις, δεν μαζεύεις προίκα για τον γυιό σου.
κουταλομαχαιροπήρουνα, κατσαρολικά, τηγάνια και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα εστιατόριο.
Προβλήματα πολλά με τα μαστόρια! Λάθη πολλά, για το μεροκάματο ούτε που μιλάνε. Όλο στο ''θα τα βρούμε''! και φυσικά οι τιμές μετά είναι παραφουσκωμένες. Και αν σου πούνε τόσο το τετραγωνικό μπροστά σε 4 μάρτυρες μετά δεν το παραδέχονται!
- Σταύρο, να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο...
- Δεν θέλω, δεν μου χρειάζεται, θα πάρω βάρκα και θα ψαρεύω ψάρια για το μαγαζί.
- Και πότε θα βρεις τον χρόνο για ψάρεμα; ούτε για ύπνο δεν θα έχεις χρόνο....
- Σιγά, και εσύ που τα ξέρεις αυτά;
Ο φίλος μου ο Σταύρος, ένας υπέροχος άνθρωπος αλλά ένα τρομερά ξεροκέφαλο παιδί!

3) γνωρίζω τρεις υπέροχες γυναίκες από την μπλοκόσφαιρα! Με την πρώτη κανένα πρόβλημα, κοντά είμασταν, Καλαμάτα εγώ, Μεσσήνη αυτή για να δει το βαφτιστήρι, όλα κυλάνε ομαλά.
Με την δεύτερη και τις δύο φορές που την είδα το ίδιο. Το δε σπίτι της έχει μία απίστευτη θέα στην θάλασσα! Ζηλεύω την θέα!
Με την τρίτη, χμμμ! με την τρίτη λοιπόν όλα πάνε στραβά και τις δύο φορές. Την πρώτη φορά, χάνουμε τον δρόμο, βρέχει καταρρακτωδώς, οι υαλοκαθαριστήρες έχουν χαλάσει, τα βενζινάδικα στην εθνική για Πύργο δεν έχουν ανταλλακτικά για το δικό μου αυτοκίνητο και αντί για 3 ώρες κάνουμε 5 για να την βρούμε στο εξοχικό της με τον θαυμάσιο κήπο!
Την δεύτερη φορά μας πιάνουν οι φωτιές στο εξοχικό της, ούτε μία ώρα δεν είχαμε φτάσει και φεύγουμε την άλλη ημέρα, με τον φόβο στην ψυχή μας, για την Πάτρα που μένουμε μερικές ημέρες στο σπίτι της με τα μαγιό και δύο ρούχα επάνω μας!!! Σε λίγες ημέρες θα υπάρξει και άλλη μία συνάντηση εδώ στο Βερολίνο....να δω τι θα συμβεί!
Πάντως μανάρι μου, α) εδώ σεισμό δεν κάνει και β) ούτε φωτιές έχουμε!
4) Ιούνιος του 2007: Τέλος Ιουνίου ερχόμαστε πάλι στην Ελλάδα. Παίρνω το αυτοκίνητο, ούτε που πατάω στο σπίτι μου, που το βλέπω μετά από 6 εβδομάδες. Αμέσως την κάνουμε για την Φοινικούντα. Το μαγαζί του φίλου μου του Σταύρου είναι έτοιμο και όμορφο! αλλά ο φίλος μου δεν έχει ακόμα βρει μάγειρα, γκαρσόνια, δεν έχει προσωπικό για την κουζίνα, την λάτζα. Ο χρόνος περνάει! Τρέχουμε για αγγελίες, κοιτάμε τις αγγελίες, τρέχουμε για τους καταλόγους, τις μεταφράσεις, στο τυπογραφείο, στο Μετρο για ρύζια, αλεύρια, χαρτικά κλπ, κλπ. Οι παραγγελιοδόχοι περνάνε κάθε μέρα έξω από το μαγαζί του αλλά αυτός δεν τους δίνει ούτε μία παραγγελία.
- Έλα Σταύρο μου, να παραγγείλουμε τα πράγματα στον Βρυώνη, θα μας τα φέρει εδώ και δεν θα τρέχουμε στην Καλαμάτα ή στην Πύλο. Ανένδοτος ο φίλος μου! Δεν υποχωρεί με τίποτα ό,τι και να του πούμε!
- Εγώ ξέρω απαντάει σε όλους!( ξεράδια σου Σταύρο μου που ξέρεις!)
Την απόσταση Φοινικούντα - Καλαμάτα την κάνουμε 2 φορές την ημέρα!

5) Απαντάει σε μία αγγελία ένας Κεφαλλονίτης μάγειρας! Χαρές πολλές εμείς γιατί σε μερικές ημέρες θα άνοιγε το μαγαζί!
Περιμέναμε κάτι άλλο στο τραπέζι, για τους πελάτες, για το μαγαζί. Ιδέες, να μεταμορφώσει την βαρετή κουζίνα των καλοκαιρινών γεμιστών, μουσακά, παστίτσιο, σουβλάκι, μπριζόλες, χωριάτικη, σε Καφελλονίτικα ορεκτικά, γεύσεις του Ιονίου! Περιμέναμε μεράκι, συνεργασία, κέφια, καλαισθησία, γούστο, γεύσεις καινούργιες, καθαριότητα και όλα αυτά μας τα υποσχέθηκε την πρώτη ημέρα.

6) Οι ώρες της αλήθειας ήταν πικρές και ο φίλος μου ο Σταύρος ακατάλληλος για αφεντικό, μαγαζί, παραγγελίες.
Ο μάγειρας ακόμα χειρότερος. Έπινε σαν το σφουγγάρι, κάπνιζε σαν φουγάρο, πετούσε τα λαδωμένα χαρτιά στο πάτωμα, δεν καθάριζε τις βρωμιές του, βρώμαγε ιδρώτα, τσίκνα, μπάνιο δεν έκανε, ρούχα δεν άλλαζε, καινούργιες ιδέες δεν είχε, βαριόταν που ζούσε! Τον ψήστη τον μίσησε αμέσως, ο ψήστης τον έβριζε αντί για καλημέρα!
Ο ψήστης μία από τα ίδια! δεν ήθελε να ψήνει ψάρια, κοτόπουλο φιλέτο, ψωμί, δεν καθάριζε την ψησταριά. Μόνο για κοντοσούβλι και μπριζόλες είχε όρεξη.
Το γκαρσόνι από το χωριό ερχόταν όποτε ήθελε και έφευγε όποτε του την κάπνιζε! αλλά ο φίλος μου δεν ήθελε να τον διώξει γιατί ..τι θα πει το χωριό;

7) Μπήκα στην κουζίνα - για μία μικρή βοήθεια, έτσι είπε ο φίλος μου - για τις σαλάτες, έβαλα δικές μου ιδέες... οι ξένοι ήταν ευχαριστημένοι, οι Έλληνες τις κοιτάγανε με μισό μάτι...
- Χωριάτικη σαλάτα θέλουμε, ακούς; Ελληνικές και όχι αυτά τα ξένα... άκου εκεί σαλάτα με κοτόπουλο, Ταμπουλέ, σαλάτα με ρόδια και πορτοκάλι, ντομάτα με βασιλικό και ανθότυρο!...
-Μα κύριε, το Ταμπουλέ Κυπριακή σαλάτα είναι!
Λίγο από δω, λίγο από εκεί και με τα παρακάλια του φίλου μου του Σταύρου και της γυναίκας του που μας είχε πεθάνει στα τηλέφωνα να τον βοηθήσουμε ( βοηθήσουμε, γιατί βάλαμε τον άντρα μου, τον ξαδερφό του και την θειά του να καθαρίζουν πατάτες ) αντί για διακοπές έκανα λάτζα, σαλάτες, γκαρσόνι, μαγείρισσα, πότιζα λουλούδια, καθάριζα το μαγαζί, το σπίτι και έπεφτα στις 5 το πρωί πεθαμένη και με τρομερούς πόνους στα πόδια και στην μέση στο κρεββάτι! Τα παυσίπονα δεν με πιάνανε! ΄Ηρθαν οι φίλοι μας από το Βερολίνο και μπήκαν και αυτοί στην λάτζα, η γυναίκα του αργότερα, ο γυιός του με την φίλη του το ίδιο....όλοι στην λάτζα και γκαρσόνια.

Οι Έλληνες πελάτες ήταν το χειρότερο που είδα. Σεβασμός καθόλου, ευγένεια καθόλου, ευχαριστώ καθόλου, μπουρμουαρ ελάχιστο, τα παιδιά τους κακομαθημένα!
Οι καλύτεροι πελάτες ήταν οι Άγγλοι!

8) Μετά από 6 εβδομάδες...επιτέλους παίρνω την απόφαση να φύγω. Δεν είναι δικό μου το μαγαζί, μυαλό και οργάνωση δεν έχει για να καταλάβει μερικά πράγματα, τις παραγγελίες και τις αγορές για το μαγαζί δεν τις γράφουν στις χαρτοπετσέτες για να τις παίρνει ο άνεμος αλλά έχουν βιβλίο παραγγελιών που τις γράφουν και ένα εσόδων και εξόδων, άλλα λέγαμε στο Βερολίνο, άλλα κάνει εδώ.
Κόκkαλο ο φίλος μου, που πάς, που με αφήνεις Αυγουστιάτικα, πάρε λεφτά, δεν θέλω ούτε δεκάρα τσακιστή Σταύρο μου του λέω και πράγματι δεν του πήρα ούτε ένα ευρω για τις τόσες ώρες, ημέρες, βδομάδες που δούλεψα στο μαγαζί του. Ούτε για τις βενζίνες που χάλασα! Απλά τους αγαπάω.
Ο φίλος μου ο Σταύρος είναι χρόνια φίλος μου, παραμένει φίλος μου και περνάμε όμορφα μαζί εδώ στο Βερολίνο αλλά είναι ξεροκέφαλο μικρό παιδί και ποτέ δεν βλέπει ή αναγνωρίζει τα λάθη του. Του βρήκα μάγειρα για το 2008, πολύ καλό μάγειρα από σχολή, ξαδερφό μου, 30 χρονών παλληκάρι που ξέρω τι και πως μαγειρεύει αλλά μου είπε....θα πάρει Αλβανούς φέτος για το μαγαζί! Και ξέρω ό,τι πάλι θα είμαστε όλοι εκεί το καλοκαίρι, πάλι θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο για τα ίδια λάθη που θα κάνει και πάλι θα ξανατραβήξουμε το ίδιο λούκι του 2007!

Η εκδρομή στην Καλαβρία που σχεδίαζα και ήθελα να κάνω δε έγινε. Μία οι φωτιές, μία η ξαδέρφη μου που όλο ....μηηη! περίμενε, θα πάμε μαζί μόλις κλείσω το ιατρείο, την άλλη βδομάδα το κλείνω, την παράλλη το κλείνω, ξέρεις, χάλασε ένα μηχάνημα και τώρα δεν έχω λεφτά για εκδρομή, μία το ένα, μία το άλλο, έφτασε ο Δεκέμβρης, πιάσανε τα κρύα, οι βροχές και η υγρασία της Καλαμάτας, μία γρήγορη βόλτα μέχρι την Θεσσαλονίκη στην φίλη μου την Α, μετά στην Βενετία που είναι σχετικά στον δρόμο μας και φύγαμε για το Βερολίνο! Τουλάχιστον εδώ, μπορώ να βάλω την θέρμανση στο σπίτι μου στους 35 βαθμούς!
Είδες Marina μου, το 2007 είχα συστηματική απασχόληση μόνο με τον φίλο μου τον Σταύρο!