When dolphins cry

Από το National Geographic

Φάλαινες και δελφίνια έχουν από τους μεγαλύτερους εγκέφαλους στην γη. Η ομορφιά και η περιέργειά τους για τον άνθρωπο έχει κάνει πολλούς να τα θεωρούν μοναδικά στο ζωικό βασίλειο.
Τα δελφίνια έχουν εξελιγμένο σύστημα επικοινωνίας και ανεπτυγμένες ικανότητες αναγνώρισης.
Ενδέχεται τα δελφίνια να έχουν ικανότητα αυτοεπίγνωσης. Μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ό,τι τα δελφίνια έχουν συναίσθηση της ύπαρξής τους. Με το μοναδικό τους σφύριγμα δηλώνουν την ταυτότητά τους.
Το ατομικό σφύριγμα ισοδυναμεί με το όνομά μας και επιτρέπει σε κάθε δελφίνι να δηλώνει την ταυτότητά του μέσα στο κοπάδι. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ό,τι διαθέτουν σύνθετες κοινωνίες όπου οι μητέρες φροντίζουν στοργικά τα μικρά τους και μικρές ομάδες αεσενικών συνάπτουν μακρόχρονες σχέσεις.
Τα τελευταία 20 χρόνια μαρτυρίες για επαφές ανθρώπων με δελφίνια καταφτάνουν απ' όλον τον κόσμο. Το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα δελφίνια και η παγκόσμια μείωση του πληθυσμού τους έχει κάνει πολλά κράτη να θεσπίσουν νόμους για την προστασία αυτών και άλλων θαλάσσιων θηλαστικών.
Ο Αμερικανικός νόμος για την προστασία θαλάσσιων θηλαστικών τιμωρεί τους παραβάτες με πρόστιμο έως $ 20000 και ετήσια κάθειρξη.
Στην Ιαπωνία πάντως νόμιμα σκοτώνεις και πιάνεις δελφίνια εάν έχεις κυβερνιτική άδεια.
Η Ιαπωνική κυβέρνηση επιτρέπει την θανάτωση 17.500 φώκαινων ετησίως.
Στα ανοιχτά του νησιού Χόνσου εκδίδονται άδειες για το κυνήγι ρινοδέλφινων, μαυροδέλφινων και άλλων ειδών.
Τα δελφίνια κυνηγούνται επί αιώνες στην Ιαπωνία και πολλοί ψαράδες πιστεύουν πως το κυνήγι δελφινιών και φαλαινών είναι παραδοσιακός τρόπος ζωής και κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας.
Το 1986 η απαγόρευση της φαλαινοθηρίας από την Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας περιόρισε το διαθέσιμο κρέας φάλαινας στην Ιαπωνία. Για να καλυφθεί η ζήτηση επεκτάθηκε το κυνήγι δελφινιών.
Ο αριθμός των θανατωμένων δελφινιών αυξανόταν και ο πληθυσμός τους άρχισε να μειώνεται.
Σήμερα το χωριό Τα'ι'τζί στις νοτιοανατολικές ακτές της Ιαπωνίας συνεχίζει το συστηματικό κυνήγι. Βγάζουν τα δελφίνια στην ακτή και τα σκοτώνουν εκεί. Όταν οι ψαράδες κόβουν τον λαιμό των δελφινιών αυτά ανοίγουν τα μάτια τους πέφτουν δάκρυα και φωνάζουν.
Σε όλον τον κόσμο η αγάπη του ανθρώπου για τα δελφίνια, τις φάλαινες και τα άγρια είδη γενικότερα έχει εξελιχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη. Όσα περισσότερα μαθαίνουμε για τα δελφίνια τόσο περισσότερο μας γοητεύουν η ομορφιά, η δύναμή τους, η αφοσίωσή στις οικογένειές τους και στο υπόλοιπο κοπαδι.Στο μπλογκ της aqua θα δείτε ένα βιντεο για την σφαγή των δελφινιών http://www.glumbert.com/media/dolphin καθώς και μία σελίδα για να βάλετε μία υπογραφή διαμαρτυρίας κατά της σφαγής αυτής. www.petitiononline.com/golfinho/

Επίσης στο whispering-planet ένα κείμενο από την ellinida.

Σαρδηνία III

Την άλλη μέρα το πρωί στο τραπέζι ο Marco μας ρώτησε εάν βρήκαμε το μαγαζί και ποιός ήταν εκεί.
-Marco, το μαγαζί ήταν κλειστό αλλά μας υποδέχτηκαν εγκάρδια οι άνθρωποι. Μία κυρία ήταν εκεί με τον πατέρα της και την κορούλα της.
-Δεν ήταν ο πατέρας της αλλά ο άντρας της μας λέει ο Marco. Τους γονείς της και τον μικρό αδερφό της τους έχασε μικρή. Η βεντέτα τους έφαγε. Αυτή δεν ήταν στο σπίτι της την στιγμή εκείνη. Την μεγάλωσε ο κύριος αυτός τον οποίο παντρεύτηκε αργότερα...
-Μα αυτός είναι ...
-Αυτός είναι 68 χρονών και αυτή 42!
Μιλούσαμε αρκετή ώρα για την βεντέτα στο Orgosolo και τα γύρω χωριά, για την παράλογη βεντέτα της Μάνης, τον νόμο του αίματος της Κρήτης.
-Και που θα πάτε σήμερα;
-Λέμε να πάμε βόρειοδυτικά
Castelsardo, Capo Caccia, Algehro, Sassari.
-Ξέρετε όμως, από το βράδυ στις 8 και για δύο ημέρες έχουν απεργία τα βενζινάδικα....
-Τι είπες Marco και γιατί; και αύριο λέγαμε να πάμε στην Cagliari... γμτ τους, τώρα βρήκαν να κάνουν απεργία και αυτοί;
-Δεν ξέρω το γιατί αλλά σας το λέω για να μη σας ψάχνω μετά στα βουνά....
Σήμερα, με την κουβέντα αργήσαμε να ξεκινήσουμε. Παρ όλα αυτά η διαδρομή έγινε μέσα από τα χωριά και μικρά χωριουδάκια ανέγγιχτα ακόμα από τον μαζικό τουρισμό, τα απέραντα δάση με τα πεύκα, τους βιοτόπους, τα ποτάμια, τα βοσκοτόπια με έναν καιρό χάλια.
Castelsardo, οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου δίνουν στο από πέτρες λάβας χτισμένο κάστρο σε ένα υπέροχο χρώμα όταν δεν βρέχει και μία υπέροχη θέα του στενού μεταξύ Σαρδηνίας και Κορσικής ακόμα και όταν βρέχει. Το μεσαιωνικό κέντρο με τα στενά δρομάκια και τις εκατοντάδες σκάλες είναι για τα αυτοκίνητα κλειστό αλλά η εποχή αυτή έχει και τις εξαιρέσεις της μέχρι τα πρώτα σκαλιά. Τα μαγαζιά, όλα κλειστά εκτός από ένα μικρούλι μαγαζάκι που το είχε μία χαμογελαστή ηλικιωμένη κυρία και είχε βγάλει την πραμάτεια της στο πεζοδρόμιο. Τα προιόντα όλα από φελλό. Μπαίνω μέσα και αγοράζω ένα μαγνητάκι για το ψυγείο και μία κάρτα.
Κάπου στο κέντρο του χωριού πίνουμε έναν καφέ και φεύγουμε. Γλάροι και κορμοράνοι ρίχνανε τις βουτιές τους στα κρύα νερά και κάποιος θερμόαιμος Σάρδος της δικιές του...
Φεύγουμε για το το ακρωτήριο Capo Caccia για να δούμε 2.500 χιλ σπήλαιο Grotta di Nettuno το οποίο έχει πρόσβαση από την θάλασσα ή από την στεριά. Κούμαρα η υπόθεση. Δεν είναι η εποχή..κλειστή και αυτή. Πάμε στο ακρωτήριο, προχωράμε και μου κόβεται η ανάσα, παγώνω από την θέα, τον δυνατό αέρα και την βροχή. Κάποιο γυπαετοί ρίχνανε μακρυά τις βόλτες τους, πάω άκρη- άκρη στα 300 μέτρα ύψος βράχια για να δω τα σκούρα κύματα να σκάνε στις πέτρες και τις φωλιές τους και ο δικός μου τσίριζε και ούρλιαζε να μην πηγαίνω τόσο κοντά στον γκρεμό γιατί δεν μπορεί να το βλέπει....εδώ που τα λέμε εγώ τον αέρα φοβόμουν και όχι κάτι άλλο. Φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι....













Φεύγουμε για το Alghero, την πόλη των κοραλλιών που χτίστηκε τον 12 αιώνα, έπεσε στα χέρια των Καταλάνων και από τότε διατηρούν την γλώσσα. Οι Ισπανοί το λένε ακόμα Μικρή Βαρκελώνη. Χοντρά τείχη αγκαλιάζουν την πόλη, ένα μικρό κέντρο με στενά δρομάκια, παλιά αρχοντικά, σκαλοπάτια πολλά, πλατείες και πλατειούλες, αμέτρητες εκκλησίες, καφενεία, τουριστικά μαγαζιά... αλλά όλα κλειστά και βροχή πολλή! Κάποιο καφέ είναι ανοιχτό και ένας πιτσιρικάς μας φτιάχνει δύο καφέδες και δύο τοαστ και τα μάτια τα δικά μου πάντα στο αυτοκίνητο μήπως περάσει η αστυνομία γιατί δεν είχαμε βγάλει χαρτάκι για να παρκάρουμε... έχει αρχίσει να βραδυάζει πρέπει να γεμίσουμε και το αυτοκίνητο. Μία βόλτα μέχρι το Sassari για να πάρουμε μία ιδέα....
Καλή η εκδρομή αλλά αυτή η απεργία μου χάλασε τα σχέδια και είχα νεύρα όλη την ημέρα. Φτάνουμε στην Olbia και πάμε στο Paolo ( μας το είχε πει ο Μarco) για φαγητό. Δεν πρόφτασα να καθήσω στο τραπέζι για να σκεφτώ τι θα πάρω όταν από πλάι μου περνάει μία τεράστια μακαρονάδα με θαλασσινά.
-Αυτή θα πάρω λέω στον σερβιτόρο για να το μετανοιώσω λίγο αργότερα όταν είδα να περνάνε και πάλι μπροστά από τα μάτια μου και την μύτη μου κάτι υπέροχες μεγάλες γαρίδες Camberoni ψητές και σκορδάτες!
-Και αύριο που θα πάμε ρωτάω χορτάτη από την μακαρονάδα;
-Δύο ημέρες χωρίς βενζίνη θα είμαστε, οι διαδρομές πρέπει να είναι μικρές, εδώ κοντά, τι θα έλεγες για τα νησιά La Maddalena και Caprera;
-Και αυτό είναι κοντά; θα μπορούσαμε να πάμε από την Punta Sardegna;
Και ξεκινάμε την άλλη μέρα για την Punta Sardegna, το Ρorto Liscia, Capo Testa, Palau, La Maddalena και Caprera.
Για να δω για πρώτη φορά από κοντά άσπρους και γκρι ερωδιούς, τα όμορφα σπιτάκια και τις υπέροχες και πεντακάθαρες παραλίες της Punta Sardegna,
και του Porto Liscia, τις πέτρες που ο αέρας και η βροχή τους έχει δώσει τις πιο παράξενες μορφές στο ακρωτήρι Capo Testa και να πάμε στο Palau για να πάρουμε το πλοίο και να περάσουμε απέναντι στο νησί.

La Maddalena. Νησάκι μικρό και πλούσιο, Αμερικάνικη βάση, με την σχολή του Ιταλικού ναυτικού, το μεγαλύτερο από τα άλλα εφτά νησάκια γύρω-γύρω στα οποία απαγορεύετε το ψάρεμα, να περάσουν κοντά πλοία με μηχανή και το αγκυροβόλημα, οι ποινές είναι μεγάλες, εθνικό πάρκο και προστατευόμενη περιοχή, με πολλές φυσικές ομορφιές, πλούσιο ζωικό βασίλειο, σπάνιες ποικιλίες φυτών, χτισμένο σε βράχια αλλά με ωραίοτατες παραλίες. Ένας μικρός θυσαυρός. Με το μικρότερο νησί Caprera το ίδιο όμορφο και αυτό αλλά ακατοίκητο ενώνεται με μία γέφυρα. Στο νησί αυτό είναι και το σπίτι του εθνικού ήρωα των Ιταλών Giuseppe Garibaldi. Κάθε δεύτερος δρόμος στο νησάκι και στην Σαρδηνία έχει το όνομα via Garibaldi ή via Roma.....!!!!!
Φαγητό σε ένα πολύ καλό μαγαζί και επιστροφή για το σπίτι.














συνέχεια....

Σαρδηνία II

Πολύ αργά το βράδυ και με το στόμα ανοιχτό από τις πρώτες εντυπώσεις, τα μάτια να λάμπουν και με έναν ενθουσιασμό παράλογο γυρίσαμε το πρώτο βράδυ στο σπιτάκι μας.
Το αγρόκτημα, αρκετά έξω από το χωριό με τα 10 σπίτια, το φώτιζαν πέντε μικρά φωτάκια που έδειχναν τον δρόμο από το σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι. Αστέρια, ένας ατελείωτος ουρανός γεμάτος μυριάδες αστέρια αγκάλιαζε εμάς τους ανθρώπους της πόλης. Ο Pedro έκανε ένα βουφ, μας πλησίασε, μας μύρισε, του φανήκαμε γνωστοί, πήγε μερικά μέτρα μαζί μας κουνόντας την ουρά του και γύρισε πάλι στο δικό του σπίτι κάτω από την βελανιδιά.
Το μόνο άσχημο ήταν ό,τι δεν είχε θέρμανση. Ευτυχώς που οι ιδιοκτήτες του είχαν σκεφτεί να φέρουν μία σομπίτσα υγραερίου, την ανοίξαμε μέχρι το τέρμα, κάναμε ένα γρήγορο ντους και πέσαμε στα κρεβάτια μας κάτω από 4 ζεστές κουβέρτες.
Bed and Breakfast λοιπόν στο χωριό αντί στα ανώνυμα μεγάλα ξενοδοχεία άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Πρωινό εμείς δεν τρώμε, τους το είχαμε πει, τον Ιταλικό βραστό και χοντροκομμένο παράξενο καφέ που έχουν τα ξενοδοχεία δεν τον πίνουμε αλλά ούτε τον Γαλλικό και αυτό τους το είχαμε πει, το μόνο που πίνουμε είναι Nescafé και είχαν αγοράσει και μας περίμενε ζεστός - ζεστός μαζί με τα Pardulas στο τραπέζι.
Συζητήσεις, εντυπώσεις της πρώτης μέρας, σχέδια για το που θα πάμε σήμερα ή αύριο.
Santa Teresa, Porto Rotondo, Spiaggia Ira, Golfo Aranci, S.Teodoro, Posada, Capo Comino, Berchida, Cala Gonone, Oliena, Orgosolo κλπ, κλπ.
Η Santa Teresa με τον πύργο των Ισπανών και στο βάθος τα βουνά και τα βράχια της Κορσικής.
Οι παραλίες της Gallura θεωρούνται οι ωραιότερες της Μεσογείου.Καταπράσινες με αρμονικά χτισμένα χωριουδάκια, πεντακάθαρες σαν κρύσταλλο, τυρκουαζ και βαθυγάλανα νερά, άσπρες μικρές ή μεγάλες παραλίες που χωρίζουν μεταξύ τους από κόκκινους βράχους . Λιμάνια και λιμανάκια για όλα τα βαρκάκια, φουσκωτά, κότερα και μεγαλύτερα ιδιωτικά πλοία. Είναι παραλίες της High Society. H Spiaggia Ira, το όνομά της το πήρα από την Ira von Fürstenberg, βοηθάτε Χριστιανοί, εκτός από ηθοποιός και πριγκίπισσα ήταν και κάτι άλλο; Στο βάθος το νησί Tavolara μαζί με διάφορα άλλα νησάκια όπως η Molara και το Molarotto, είναι προστατευόμενες περιοχές και εθνικά θαλάσσια πάρκα. Μπορείς να πας μόνο με καραβάκια αλλά τον Φεβρουάριο δεν υπήρχε ούτε δείγμα βάρκας για να μας περάσει απέναντι.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο νησί ήταν ό,τι απαγορεύεται παντού να παρκάρεις με το αυτοκίνητο. Στις παραλίες ειδικά, ή κοντά σε παραλία απαγορεύεται αυστηρά, στους δρόμους των παραλιακών χωριών απαγορεύεται. Σε κάθε χωριό υπήρχαν όμορφα παρκιν που μπορούσες να βάλεις με τις ώρες το αυτοκίνητο και να το κόψεις μετά με τα πόδια για την παραλία ή για τις βόλτες στο χωριό ή τα κάστρα. Την εποχή αυτή που πήγαμε εμείς δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, μπορούσαμε να πάμε και να βάλουμε το αυτοκίνητο όπου θέλαμε.
Και ένα ακόμα πράγμα μου έκανε εντύπωση...είχαν πεζοδρόμια αν όχι πάντα και από τις δύο μεριές του δρόμου αλλά η μία σίγουρα και έξω από τα χωριά!!!
Βόλτες στα διάφορα χωριά για να προφτάσουμε να τα δούμε όλα, χάρτες ανοιχτοί μέσα στο αυτοκίνητο, βιβλία, σάντουιτς, μπισκότα, σοκολάτες, cd, όλα χύμα και σημειώσεις του Μarco από 'δω και από 'κει, μικρά διαλείμματα σε κάποιο επιτέλους ανοιχτό καφενείο....μέσα σε χωριά και σε κάστρα! Βραδυάζει νωρίς και το φως της ημέρας τρέχει.
-Εάν θα πάτε προς το Orgosolo να πάτε για φαγητό στην Maria κοντά στο Pratobello, μας λέει ο Marco.
-Και πως το λένε το εστιατόριο;
- Ι monti del gennardentu, είναι κάπως δύσκολο να το βρήτε αλλά να κάνετε μία προσπάθεια!
Περνάμε παραλίες και χωριά, φτάνουμε βράδυ στο Orgosolo, μία πόλη παλιά και σκοτεινή με την χειρότερη φήμη στην Σαρδηνία, εκεί η βεντέτα ζει και βασιλεύει ακόμα και δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ γέρων, γυναικών ή παιδιών(αυτό το μάθαμε την άλλη ημέρα!).
Οι εξωτερικοί τοίχοι των σπιτιών είναι όλοι με Murales ζωγραφιές δηλ με διάφορα γεγονότα από όλον τον κόσμο, ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, καθημερινά, φόνους, πχ εικόνες από τον πόλεμο του Βιετναμ, τον πρώην καγγελάριο της Γερμανίας Helmut Schmidt πάνω από το πτώμα του Andreas Bader και της Gudrun Ensslin .....η πιο παλιά από το 1968 ..και οι περισσότερες πόρτες έχουν τρύπες από σφαίρες.(οι φωτογραφίες από τους τοίχους δεν είναι δικές μου)
Αυτό το βλέπαμε συχνά στην Σαρδηνία αλλά μόνο στις πινακίδες που εκτός από τις τρύπες κάποιοι είχαν για χόμπυ να σπάνε τις γωνίες και μπροστά σου να έχεις μία τετράγωνη πινακίδα χωρίς να ξέρεις κατά που δείχνει.
Περνάμε το Orgosolo κόβουμε για Fonni ( όνομα και πράγμα το χωριό, αλλά και αυτό το μάθαμε την άλλη μέρα) κόβουμε και σε έναν χωματόδρομο που έδειχνε ο χάρτης του Marco, μαύρη μαυρίλα παντού, χωριά πουθενά, φώτα πουθενά, πινακίδες πουθενά, βενζίνη έχουμε, ρεζέρβα έχουμε, φακό δεν έχουμε.
-Που θα μας βγάλει ο δρόμος αυτός με ρωτάει ο άντρας μου.
-Στα αστέρια του απαντάω...εκτός από μαυρίλα και αστέρια δεν βλέπω τίποτα άλλα!
Χάνουμε τον δρόμο, σταματάμε, βγαίνω έξω, απομακρύνομαι λίγο, δεν βλέπω τίποτα, ξαναγυρνάω, ξεκινάμε πάλι με τα βλέμματα στην μαυρίλα, βάζω το cd Equinoxe του Jean Michel Jarre, βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο, πηγαίνουμε τσάμπα 32 χιλ, πέφτουμε σε μπλόκο, ξαναγυρνάμε από άλλο χωματόδρομο, περνάμε μπροστά από το χωριό Pratobello, εκεί που θα είναι το εστιατόριο, δεν το βλέπουμε το χωριό γιατί δεν υπήρχε πινακίδα και ήταν όλα θεοσκότινα, κοντεύουμε να ξαναφτάσουμε στο χωριό Fonni, ξαναγυρνάμε, κάπου μία διασταύρωση και ω! τι θαύμα! η ταμπέλα του εστιατορίου!
Πηγαίνουμε μέσα...κανένας πελάτης και κάποιος κοντός και άσχημος γέρος μας κοιτάει άγρια...
Του εξηγούμε μπλα, μπλα, μπλα, περάστε μας λέει αλλά το εστιατόριο δεν λειτουργεί τον χειμώνα, αλλά αφού σας έστειλε ο Marco θα σας φτιάσουμε ό,τι έχουμε! Ανάβουν το τζάκι
και αρχίζει η κόρη του (έτσι νόμιζα αλλά δε) να μας φέρνει, πιατέλες με ζαμπόν, τυριά, φασολάκια, κολοκύθια, ομελέτες, γαρίδες, για πρώτο γύρο, κόκκινο κρασί δικό τους και ένα παράξενο ψωμί.
-Να συνεχίσω με το δεύτερο πιάτο; μας ρωτάει!( μετάφραση έκανε η 12κάχρονη κόρη της)
-Τι να συνεχίσεις κυρία μου, ποιός θα τα φάει όλα αυτά, σκάσαμε! Όχι, ευχαριστούμε!
-Γιατί της είπες όχι; με ρωτάει ο άντρας μου
-Γιατί καλέ, πεινάς; μπορείς να φας και άλλο;
-Όχι, αλλά ήθελα να δω τι άλλο θα μας φέρει!
-Γλυκό θα πάρετε;
-Α! αυτό ναι, ευχαρίστως!
Και μας φέρνει κάτι σαν τυρόπιττα με τυρί πεκορίνο μέσα και με μέλι από κούμαρα με συνοδεία λικερ από μύρτιλα! Seadas ή Sebadas το λένε!
Ωραιότατο! (δεξιά είναι το ψωμί )




Prosciutto!














Και πέρνουμε τον δρόμο της επιστροφής τον οποίο εγώ δεν θυμάμαι γιατί έριξα έναν υπέροχο ύπνο στο αυτοκίνητο!

....έχει συνέχεια

H Löwe Opta

αποκαλύπτει γυμνή την αλήθεια;














Η ellinida, στο πέρασμά της και κλείνοντας με χάρη το μάτι της μου πετάει ένα γάντι χωρίς καν να μου πει τι χρώμα έχει και με βάζει σε πρόβλημα μεγάλο. Το γάντι πάντα και όχι το μάτι.
Είναι άσπρο; μάλλινο; μεταξωτό; με τόση βρώμα από τα χώματα και τις λάσπες σε πόσους βαθμούς να το πλύνω;
Είναι μαύρο; κόκκινο παρδαλό; μωβ ριγέ, κίτρινο με κασκώλ μαζί που τώρα ειδικά το χρειάζομαι;
Στην πυραμίδα δεν θα καθήσω γιατί θα πέσω απότομα γι' αυτό προτιμώ κάτι φανταστικό.
Τι θέλεις να μάθεις ellinida μου; για την ομορφιά μου και τα κάλλη μου; αυτά δεν θα τα πω ούτε θα τα δείξω δημοσίως γιατί θα πεθάνει από την ζήλια της η Alkyoni.
Για τον χαρακτήρα μου;
Μερικά, μερικά θα σου πω, όχι όλα, γιατί όλα δεν τα ξέρει κανείς. Ούτε το άλλο μου μισό.
Στην πραγματικότητα δεν τα ξέρω ούτε και εγώ.
Γεννήθηκα στον αστερισμό των ιχθύων ή του λαγού στις ...τότε που σκότωσαν τον Καίσαρα.
Σαν παιδί, πήδαγα από τα μπαλκόνια, τις μάντρες, έδερνα τα γειτονόπουλα, έκλεβα, έτρωγα πολύ ξύλο, γελούσα πολύ, έκλαιγα λίγο μπροστά στους άλλους και πολύ κάτω από την κουβέρτα μου. Εδώ και χρόνια έπαψα να κλαίω, δεν κλαίω για κανέναν πια, ούτε για αυτούς που πεθαίνουν.
Σαν παιδί ήθελαν να μου μάθουν να μην έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν. Δεν το έμαθα ποτέ.
Ξέρω ό,τι αυτός που θα εμπιστευτώ όταν θα βρει την κατάλληλη στιγμή για τον άλφα ή βήτα λόγο θα μου την '' φέρει'' ύπουλα για να ικανοποιήσει το δικό του το εγώ. Ας είναι και αδερφός μου!
1) Γενικά εμπιστεύομαι τους πάντες και τα πάντα...ακόμα και τα λιοντάρια!
2) Με τον εαυτό μου τα πάω πολύύύ καλά και ποτέ δεν του καταλογίζω σφάλματα!
Αν και δεν μπορώ στον φιλικό μου ή οικογενειακό μου κύκλο τους εγωιστές μετά από μένα η ....καταστροφή!
3) Από μικρή το έσκαγα με την φαντασία μου από το σπίτι και ταξίδευα πάνω σε χάρτες, σε λιμάνια, σε ζούγκλες, σε περιπέτειες. Σήμερα δεν μπορώ να καθήσω πολύ στο ίδιο μέρος. Μου αρέσουν τα ταξίδια, οι εκδρομές, οι βόλτες, η μυρωδιά της ξένης χώρας, των άλλων ανθρώπων, τα άλλα χρώματα, οι άλλες γειτονιές, τα άλλα παράθυρα, οι άλλες εικόνες.
4) Οι φίλοι μου με θεωρούν διχασμένη προσωπικότητα, εάν είναι αλήθεια το αγνοώ, χαίρομαι και μου αρέσει πολύ. Ας πάρουν όποια εκδοχή θέλουν.
5) Αρχίζω κάθε καινούργιο πράγμα με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό αλλά το βαριέμαι πολύ γρήγορα. Όλα τα παρατάω στη μέση και τίποτα δεν τελειώνω. Όταν αγοράσω κάτι μετά από λίγο το μενανοιώνω και ο λόγος είναι γιατί δεν πήρα το άλλο.
6) Μου αρέσουν τα λουλούδια, τα ζώα, η θάλασσα, το σκοτάδι, η ομίχλη, η βροχή, τα κεριά, η φωτιά, να αγναντεύω, η μοναξιά, η ησυχία, η απόλυτη ησυχία....δεν αντέχω και με νευριάζει η δυνατή μουσική, οι άνθρωποι που μιλάνε φωναχτά, οι χαζοπαρέες της στιγμής, οι κόλακες και οι ξερόλες άντρες που άσπρισαν τα μαλλιά τους και τους τρέφει ακόμα η μαμά. Δεν ξεχνάω τις φίλες μου αν και δεν παίρνω σχεδόν ποτέ τηλέφωνο. Μου αρέσει πολύ να τις σκέφτομαι. Moυ αρέσει να πειράζω τους άλλους, να κάνω δώρα, αλλά δεν θέλω να μου κάνουν. Δεν μπορώ να με αγγίζουν αυτοί που μόλις γνώρισα, αισθάνομαι άσχημα με άτομα που δεν ξέρω. Λατρεύω μία ξαδέρφη μου στην Αμερική και μου λείπει τρομερά καθώς και ο στρατηγός μου που με είχε στα οπα - οπα το καλοκαίρι....
7) Είμαι τεμπέλα σε όλες τις δουλειές, του τελευταίου λεπτού αλλά για ταξίδια πετάω την σκούφα μου από το βράδυ. Η ζωή μου δεν είχε ποτέ ένα πρόγραμμα μα έχει πάντα μία μάσκα. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν κάθησα ποτέ να φιλοσοφίσω την ζωή, το που πάμε, γιατί είμαστε εδώ, τι θα βρούμε μετά, να ψαχτώ στις πύλες του εσωτερισμού για να βρω τον άγνωστο αιθερικό μου κόσμο. Χέσε ψηλά και αγνάντευε από το πάνω αλώνι, δεν με ενδιαφέρει. Όσο καιρό έχω εδώ θέλω να περάσω καλά. Κάνω αυτό που θέλω εγώ και δεν ξεχνάω τι έχω πει, τι μου έχουν πει και ειδικά ό,τι με συμφέρει. Δεν φτιάχνω σχεδόν ποτέ στο άλλο μου μισό καφέ αλλά απαιτώ να μου φτιάχνει αυτός.
8) Τα '' καθίκια'' της ζωής μου τα μισώ και τους εύχομαι τα χειρότερα. Δυστυχία και συμφορά. Να σέρνονται σαν τα σκουλήκια και ποτέ να μην δουν ευτυχισμένη μέρα στη ζωή τους. Αργός θάνατος.
9) Είμαι βλάκας γιατί μου χρωστάνε πολλά λεφτά και ένας πούστης ( σώμα και ψυχή ) πάρα πολλά, αλλά ντρέπομαι να τα ζητήσω γιατί σε όσους τα ζήτησα πήρα αρχίδια Καλαβρέζικα, μπορεί να ήταν και του Καράμπελα, δεν ξέρω...

10) Μου αρέσουν οι γαρίδες, ο αστακός, ο χαλβάς με σοκολάτα, η καρύδα, τα σύκα(το καλοκαίρι προσπαθώ να κάνω δίαιτα με αυτά αλλά κάτι δεν πάει καλά) δεν τρώω τα λουκούμια και τις μελιτζάνες, σπάνια πίνω αλκοόλ, καθόλου λεμονάδες, κόκα κόλες, 7 up, sprite, fanta και όλα αυτά στα μπουκάλια, δεν μου αρέσουν τα διαμάντια, τα σμαράγδια, τα μπριγιάντια, ο χρυσός, μαζεύω ασημένια βραχιόλια, μάσκες, cd, αρώματα και μικρά λούτρινα ζωάκια. Φετιχ μου είναι τα παπούτσια.














Πετάω και εγώ με την σειρά μου το γάντι (μαύρο μεταξωτό) και πορτοκάλια κόκκινα στους

νερίνα, αερικό, με το φεγγάρι αγκαλιά, maika,
exilion, nature, Vita K, Ονειρομαγειρεματα με θεα.

........................

Σαρδηνία

Να μας πάς μακριά, να μας πάς σ’ άλλα μέρη τραγουδούσα μέσα στο αεροπλάνο της Easy Jet!
( στην πραγματικότητα τραγουδούσα από τον φόβο μου...)
Το αεροπλάνο ήταν μισογεμάτο. Είχα πιάσει τις τρεις σειρές καθισμάτων για να κοιμηθώ ενώ το άλλο μου μισό το είχα διώξει στην μπροστινή σειρά.
-Όταν θα δεις γη να με ξυπνήσεις του λέω...
Αλλά γη δεν υπήρχε πουθενά! μόνο ουρανός και σαντιγύ, σαντιγύ και ήλιος...και απορούσα γιατί δεν την λιώνει.
Σε δύο ώρες ο ουρανός ανοίγει και εμείς προσγειωθήκαμε στην Olbia. Ένα μικρό αλλά πολύ μπάνικο και γουστόζικο αεροδρόμιο.
Από τους πρώτους πήραμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο.
Έξω μας περίμεναν ήλιος και δεντρολίβανα, γαλάζιος ουρανός και λεβάντες.
Το δωμάτιο το είχαμε κλείσει από το Internet. Αγροτικό τουρισμό θα κάναμε....
Την διεύθυνση την είχαμε, έξω από κάποιο χωριό με 10 σπίτια!
Olbia, Loiri, Berchideddu. Μερικά χιλιόμετρα από την Olbia. Τον δρόμο που περνάει έξω από τα χωριά να πάρετε μας είχε γράψει ο Marco ο ιδιοκτήτης της πανσιόν La Scala.
Mόνο που δεν μας είπε πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιους δρόμους...και φυσικά εμείς πήραμε τον αυτοκινητόδρομο που δεν ήταν αυτοκινητόδρομος αλλά δρόμος ταχείας κυκλοφορίας και που η επόμενη έξοδος ήταν μετά από 40 χιλιόμετρα!
Ευτυχώς που δεν έχουν διόδια στην Σαρδηνία γιατί αυτό το λάθος το κάναμε συχνά!
Έτσι, με δύο ώρες καθυστέρηση φτάσαμε στο Berchideddu στην πανσιόν La Scala που μας περίμεναν με τον καφέ στο τραπέζι και τα παραδοσιακό γλυκό Pardulas με γέμιση Ricotta.
Αυτός, ξεναγός και ιστορικός θεάτρου και αυτή Κολομβιανή καθηγήτρια Ισπανικών.
Ένα σπιτάκι μέσα σε έναν κήπο με λεβάντες, άγριες ορχιδέες, δεντρολίβανα, δάφνες, μυρτιές, αμπέλια, ελιές, κάτι δέντρα που από μακρυά τα πέρασα για ... πουρνάρια και μετά από τρείς ημέρες κατάλαβα ό,τι ήταν είδος βελανιδιάς που από τον φλοιό της παράγεται ο φελλός, καθώς και ο ήρεμος Pedro που εγώ τον φώναζα Κανέλλο και η υπέροχη κατάμαυρη και χαδιάρα Cleopatra.
Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και για να μη χάσουμε την ήμέρα μας αποφασίσαμε να κάνουμε μία μικρή βόλτα στο βόρειο μέρος του νησιού στην Costa Smeralda.

Porto Cervo, Portu Ouato, Porto Paglia.
Άγονη και σχεδόν ακατοίκητη περιοχή μέχρι το 1960 . Τεράστια βουνά και πέτρες από κόκκινο γρανίτη και απίστευτοι μικροί και μεγάλοι κόλποι με σμαραγδένια νερά και άσπρες αμμουδιές.
To 1960 ο Aga Khan και ο Patrick Guiness (αυτός που έχει την μπύρα) αγοράζουν για λίγα λεφτά μία τεράστια περιοχή και χτίζουν χωριά τουριστικά με υπόγεια παρκιν για την high sosiety, τους δισεκατομμυριούχους, τους πλούσιους και ωραίους, τα αστέρια και τα αστεράκια. Το καλοκαίρι στα λιμάνια αράζουν Luxus κότερα και στους δρόμους σε προσπερνάν μαύρα Lamborghini και κόκκινα Ferrari. Τα πολυτελέστατα μαγαζιά τα διακοσμούν οι αφρόκρεμες της μόδας.Το προσωπικό των εστιατορίων έρχεται από το Μιλάνο. Εξωτερικά οι κατοικίες δεν έχουν κανένα ίχνος νεοπλουτιστικής πολυτέλειας. Τα σπίτι μοιάζουν σαν να χορεύουν στα κύματα, δένουν αρμονικά με τον κόκκινο γρανίτη και τη φύση. Πάνω από το λιμάνι του Porto Cervo η εκκλησία Santa Maria di Stella. Mε ένα αρμόνιο του 17ου αιώνα από την Νεάπολη, έναν σταυρό του 16ου αιώνα και μία εικόνα της Παναγίας 'Madona Dolorosa' του El Greco. Από την πλατεία της εκκλησίας υπάρχει η ωραιότερη θέα στο λιμάνι.
Η ακτή των μεγιστάνων!














Το χειμώνα όλα είναι άδεια. Καμία Lamborghini δεν θα σε προσπεράσει, κανένα μαγαζί δεν είναι ανοιχτό, κανένα εστιατόριο, κανένα καφέ, κανένα μπαρ και όλα τα χωριά ένα τεράστιο πάρκιν .

έχει συνέχεια....