Σαρδηνία III

Την άλλη μέρα το πρωί στο τραπέζι ο Marco μας ρώτησε εάν βρήκαμε το μαγαζί και ποιός ήταν εκεί.
-Marco, το μαγαζί ήταν κλειστό αλλά μας υποδέχτηκαν εγκάρδια οι άνθρωποι. Μία κυρία ήταν εκεί με τον πατέρα της και την κορούλα της.
-Δεν ήταν ο πατέρας της αλλά ο άντρας της μας λέει ο Marco. Τους γονείς της και τον μικρό αδερφό της τους έχασε μικρή. Η βεντέτα τους έφαγε. Αυτή δεν ήταν στο σπίτι της την στιγμή εκείνη. Την μεγάλωσε ο κύριος αυτός τον οποίο παντρεύτηκε αργότερα...
-Μα αυτός είναι ...
-Αυτός είναι 68 χρονών και αυτή 42!
Μιλούσαμε αρκετή ώρα για την βεντέτα στο Orgosolo και τα γύρω χωριά, για την παράλογη βεντέτα της Μάνης, τον νόμο του αίματος της Κρήτης.
-Και που θα πάτε σήμερα;
-Λέμε να πάμε βόρειοδυτικά
Castelsardo, Capo Caccia, Algehro, Sassari.
-Ξέρετε όμως, από το βράδυ στις 8 και για δύο ημέρες έχουν απεργία τα βενζινάδικα....
-Τι είπες Marco και γιατί; και αύριο λέγαμε να πάμε στην Cagliari... γμτ τους, τώρα βρήκαν να κάνουν απεργία και αυτοί;
-Δεν ξέρω το γιατί αλλά σας το λέω για να μη σας ψάχνω μετά στα βουνά....
Σήμερα, με την κουβέντα αργήσαμε να ξεκινήσουμε. Παρ όλα αυτά η διαδρομή έγινε μέσα από τα χωριά και μικρά χωριουδάκια ανέγγιχτα ακόμα από τον μαζικό τουρισμό, τα απέραντα δάση με τα πεύκα, τους βιοτόπους, τα ποτάμια, τα βοσκοτόπια με έναν καιρό χάλια.
Castelsardo, οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου δίνουν στο από πέτρες λάβας χτισμένο κάστρο σε ένα υπέροχο χρώμα όταν δεν βρέχει και μία υπέροχη θέα του στενού μεταξύ Σαρδηνίας και Κορσικής ακόμα και όταν βρέχει. Το μεσαιωνικό κέντρο με τα στενά δρομάκια και τις εκατοντάδες σκάλες είναι για τα αυτοκίνητα κλειστό αλλά η εποχή αυτή έχει και τις εξαιρέσεις της μέχρι τα πρώτα σκαλιά. Τα μαγαζιά, όλα κλειστά εκτός από ένα μικρούλι μαγαζάκι που το είχε μία χαμογελαστή ηλικιωμένη κυρία και είχε βγάλει την πραμάτεια της στο πεζοδρόμιο. Τα προιόντα όλα από φελλό. Μπαίνω μέσα και αγοράζω ένα μαγνητάκι για το ψυγείο και μία κάρτα.
Κάπου στο κέντρο του χωριού πίνουμε έναν καφέ και φεύγουμε. Γλάροι και κορμοράνοι ρίχνανε τις βουτιές τους στα κρύα νερά και κάποιος θερμόαιμος Σάρδος της δικιές του...
Φεύγουμε για το το ακρωτήριο Capo Caccia για να δούμε 2.500 χιλ σπήλαιο Grotta di Nettuno το οποίο έχει πρόσβαση από την θάλασσα ή από την στεριά. Κούμαρα η υπόθεση. Δεν είναι η εποχή..κλειστή και αυτή. Πάμε στο ακρωτήριο, προχωράμε και μου κόβεται η ανάσα, παγώνω από την θέα, τον δυνατό αέρα και την βροχή. Κάποιο γυπαετοί ρίχνανε μακρυά τις βόλτες τους, πάω άκρη- άκρη στα 300 μέτρα ύψος βράχια για να δω τα σκούρα κύματα να σκάνε στις πέτρες και τις φωλιές τους και ο δικός μου τσίριζε και ούρλιαζε να μην πηγαίνω τόσο κοντά στον γκρεμό γιατί δεν μπορεί να το βλέπει....εδώ που τα λέμε εγώ τον αέρα φοβόμουν και όχι κάτι άλλο. Φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι....













Φεύγουμε για το Alghero, την πόλη των κοραλλιών που χτίστηκε τον 12 αιώνα, έπεσε στα χέρια των Καταλάνων και από τότε διατηρούν την γλώσσα. Οι Ισπανοί το λένε ακόμα Μικρή Βαρκελώνη. Χοντρά τείχη αγκαλιάζουν την πόλη, ένα μικρό κέντρο με στενά δρομάκια, παλιά αρχοντικά, σκαλοπάτια πολλά, πλατείες και πλατειούλες, αμέτρητες εκκλησίες, καφενεία, τουριστικά μαγαζιά... αλλά όλα κλειστά και βροχή πολλή! Κάποιο καφέ είναι ανοιχτό και ένας πιτσιρικάς μας φτιάχνει δύο καφέδες και δύο τοαστ και τα μάτια τα δικά μου πάντα στο αυτοκίνητο μήπως περάσει η αστυνομία γιατί δεν είχαμε βγάλει χαρτάκι για να παρκάρουμε... έχει αρχίσει να βραδυάζει πρέπει να γεμίσουμε και το αυτοκίνητο. Μία βόλτα μέχρι το Sassari για να πάρουμε μία ιδέα....
Καλή η εκδρομή αλλά αυτή η απεργία μου χάλασε τα σχέδια και είχα νεύρα όλη την ημέρα. Φτάνουμε στην Olbia και πάμε στο Paolo ( μας το είχε πει ο Μarco) για φαγητό. Δεν πρόφτασα να καθήσω στο τραπέζι για να σκεφτώ τι θα πάρω όταν από πλάι μου περνάει μία τεράστια μακαρονάδα με θαλασσινά.
-Αυτή θα πάρω λέω στον σερβιτόρο για να το μετανοιώσω λίγο αργότερα όταν είδα να περνάνε και πάλι μπροστά από τα μάτια μου και την μύτη μου κάτι υπέροχες μεγάλες γαρίδες Camberoni ψητές και σκορδάτες!
-Και αύριο που θα πάμε ρωτάω χορτάτη από την μακαρονάδα;
-Δύο ημέρες χωρίς βενζίνη θα είμαστε, οι διαδρομές πρέπει να είναι μικρές, εδώ κοντά, τι θα έλεγες για τα νησιά La Maddalena και Caprera;
-Και αυτό είναι κοντά; θα μπορούσαμε να πάμε από την Punta Sardegna;
Και ξεκινάμε την άλλη μέρα για την Punta Sardegna, το Ρorto Liscia, Capo Testa, Palau, La Maddalena και Caprera.
Για να δω για πρώτη φορά από κοντά άσπρους και γκρι ερωδιούς, τα όμορφα σπιτάκια και τις υπέροχες και πεντακάθαρες παραλίες της Punta Sardegna,
και του Porto Liscia, τις πέτρες που ο αέρας και η βροχή τους έχει δώσει τις πιο παράξενες μορφές στο ακρωτήρι Capo Testa και να πάμε στο Palau για να πάρουμε το πλοίο και να περάσουμε απέναντι στο νησί.

La Maddalena. Νησάκι μικρό και πλούσιο, Αμερικάνικη βάση, με την σχολή του Ιταλικού ναυτικού, το μεγαλύτερο από τα άλλα εφτά νησάκια γύρω-γύρω στα οποία απαγορεύετε το ψάρεμα, να περάσουν κοντά πλοία με μηχανή και το αγκυροβόλημα, οι ποινές είναι μεγάλες, εθνικό πάρκο και προστατευόμενη περιοχή, με πολλές φυσικές ομορφιές, πλούσιο ζωικό βασίλειο, σπάνιες ποικιλίες φυτών, χτισμένο σε βράχια αλλά με ωραίοτατες παραλίες. Ένας μικρός θυσαυρός. Με το μικρότερο νησί Caprera το ίδιο όμορφο και αυτό αλλά ακατοίκητο ενώνεται με μία γέφυρα. Στο νησί αυτό είναι και το σπίτι του εθνικού ήρωα των Ιταλών Giuseppe Garibaldi. Κάθε δεύτερος δρόμος στο νησάκι και στην Σαρδηνία έχει το όνομα via Garibaldi ή via Roma.....!!!!!
Φαγητό σε ένα πολύ καλό μαγαζί και επιστροφή για το σπίτι.














συνέχεια....