Σαρδηνία

Να μας πάς μακριά, να μας πάς σ’ άλλα μέρη τραγουδούσα μέσα στο αεροπλάνο της Easy Jet!
( στην πραγματικότητα τραγουδούσα από τον φόβο μου...)
Το αεροπλάνο ήταν μισογεμάτο. Είχα πιάσει τις τρεις σειρές καθισμάτων για να κοιμηθώ ενώ το άλλο μου μισό το είχα διώξει στην μπροστινή σειρά.
-Όταν θα δεις γη να με ξυπνήσεις του λέω...
Αλλά γη δεν υπήρχε πουθενά! μόνο ουρανός και σαντιγύ, σαντιγύ και ήλιος...και απορούσα γιατί δεν την λιώνει.
Σε δύο ώρες ο ουρανός ανοίγει και εμείς προσγειωθήκαμε στην Olbia. Ένα μικρό αλλά πολύ μπάνικο και γουστόζικο αεροδρόμιο.
Από τους πρώτους πήραμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο.
Έξω μας περίμεναν ήλιος και δεντρολίβανα, γαλάζιος ουρανός και λεβάντες.
Το δωμάτιο το είχαμε κλείσει από το Internet. Αγροτικό τουρισμό θα κάναμε....
Την διεύθυνση την είχαμε, έξω από κάποιο χωριό με 10 σπίτια!
Olbia, Loiri, Berchideddu. Μερικά χιλιόμετρα από την Olbia. Τον δρόμο που περνάει έξω από τα χωριά να πάρετε μας είχε γράψει ο Marco ο ιδιοκτήτης της πανσιόν La Scala.
Mόνο που δεν μας είπε πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιους δρόμους...και φυσικά εμείς πήραμε τον αυτοκινητόδρομο που δεν ήταν αυτοκινητόδρομος αλλά δρόμος ταχείας κυκλοφορίας και που η επόμενη έξοδος ήταν μετά από 40 χιλιόμετρα!
Ευτυχώς που δεν έχουν διόδια στην Σαρδηνία γιατί αυτό το λάθος το κάναμε συχνά!
Έτσι, με δύο ώρες καθυστέρηση φτάσαμε στο Berchideddu στην πανσιόν La Scala που μας περίμεναν με τον καφέ στο τραπέζι και τα παραδοσιακό γλυκό Pardulas με γέμιση Ricotta.
Αυτός, ξεναγός και ιστορικός θεάτρου και αυτή Κολομβιανή καθηγήτρια Ισπανικών.
Ένα σπιτάκι μέσα σε έναν κήπο με λεβάντες, άγριες ορχιδέες, δεντρολίβανα, δάφνες, μυρτιές, αμπέλια, ελιές, κάτι δέντρα που από μακρυά τα πέρασα για ... πουρνάρια και μετά από τρείς ημέρες κατάλαβα ό,τι ήταν είδος βελανιδιάς που από τον φλοιό της παράγεται ο φελλός, καθώς και ο ήρεμος Pedro που εγώ τον φώναζα Κανέλλο και η υπέροχη κατάμαυρη και χαδιάρα Cleopatra.
Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και για να μη χάσουμε την ήμέρα μας αποφασίσαμε να κάνουμε μία μικρή βόλτα στο βόρειο μέρος του νησιού στην Costa Smeralda.

Porto Cervo, Portu Ouato, Porto Paglia.
Άγονη και σχεδόν ακατοίκητη περιοχή μέχρι το 1960 . Τεράστια βουνά και πέτρες από κόκκινο γρανίτη και απίστευτοι μικροί και μεγάλοι κόλποι με σμαραγδένια νερά και άσπρες αμμουδιές.
To 1960 ο Aga Khan και ο Patrick Guiness (αυτός που έχει την μπύρα) αγοράζουν για λίγα λεφτά μία τεράστια περιοχή και χτίζουν χωριά τουριστικά με υπόγεια παρκιν για την high sosiety, τους δισεκατομμυριούχους, τους πλούσιους και ωραίους, τα αστέρια και τα αστεράκια. Το καλοκαίρι στα λιμάνια αράζουν Luxus κότερα και στους δρόμους σε προσπερνάν μαύρα Lamborghini και κόκκινα Ferrari. Τα πολυτελέστατα μαγαζιά τα διακοσμούν οι αφρόκρεμες της μόδας.Το προσωπικό των εστιατορίων έρχεται από το Μιλάνο. Εξωτερικά οι κατοικίες δεν έχουν κανένα ίχνος νεοπλουτιστικής πολυτέλειας. Τα σπίτι μοιάζουν σαν να χορεύουν στα κύματα, δένουν αρμονικά με τον κόκκινο γρανίτη και τη φύση. Πάνω από το λιμάνι του Porto Cervo η εκκλησία Santa Maria di Stella. Mε ένα αρμόνιο του 17ου αιώνα από την Νεάπολη, έναν σταυρό του 16ου αιώνα και μία εικόνα της Παναγίας 'Madona Dolorosa' του El Greco. Από την πλατεία της εκκλησίας υπάρχει η ωραιότερη θέα στο λιμάνι.
Η ακτή των μεγιστάνων!














Το χειμώνα όλα είναι άδεια. Καμία Lamborghini δεν θα σε προσπεράσει, κανένα μαγαζί δεν είναι ανοιχτό, κανένα εστιατόριο, κανένα καφέ, κανένα μπαρ και όλα τα χωριά ένα τεράστιο πάρκιν .

έχει συνέχεια....