Μagic of the dance

Μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και η σκέψη για τον τόπο τους παραμένει ζωντανή.
Τελευταίο καλοκαίρι στην πατρίδα και ο τελευταίος χορός του καλοκαιριού.
Τα έχουν χάσει όλα! Την γη τους, την περιουσία τους, τα όνειρά τους.
Αλλά ένα τους έχει μείνει. Το πάθος τους για τον χορό.
Ιρλανδοί μετανάστες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πριν φύγουν για την Β.Αμερική
χορεύουν όλοι μαζί τον τελευταίο τους χορό στα καλοκαιρινά καταπράσινα χώματα της πατρίδας τους.
Ένα αγόρι και ένα κορίτσι επάνω στον παθιασμένο Ιρλανδέζικο ρυθμό, την έξαψη και μέσα από τον κόσμο του χορού θα έχουν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλον.
Η αρχή μίας καθημερινής ιστορίας αγάπης!
Ο ακαταμάχητος έρωτας!
Για πάντα!
Οι οικογένειες χωρίζουν με το πρώτο φως της ημέρας και παίρνουν διαφορετικά πλοία
που θα τους βγάλουν σε άλλα λιμάνια.
Η ξενιτιά δεν θα καταφέρει να σβύσει τη φλόγα της αγάπης.
Το αγόρι έχει χάσει το ανέμελο γέλιο του, τον ύπνο του, την καρδία του.
Αποφασίζει να ψάξει να την βρει, τριγυρνάει στους δρόμους σαν αγρίμι, μπερδεύετει σε διάφορες περιπέτειες, γνωρίζει την ασχήμια, τους κακούς, τους καλούς, τις διάφορες παγίδες της νέας του πατρίδας και ως εκ θαύματος την βρίσκει...Happy End!Ο χορός και το τραγούδι ερμηνεύονται από λίγους χορευτές και 2 τραγουδίστριες
με επικεφαλής τον πολύ καλό χορευτή Michael Donellan ο μόνος που έχει λάβει
συμμετοχή σε παραστάσεις με τους Riverdance και Lord of the Dance.
Η παράσταση διαρκεί 2 ώρες... με 20 λεπτά διάλειμμα.
Ένταση επάνω στην σκηνή δεν υπάρχει!
Δεν ήταν ούτε ένα φαντασμαγορικό αριστούργημα, ούτε εκθαμβωτικό, ούτε έμεινα έκπληκτη από την υποδειγματική στρατιωτική ακρίβεια, τον συντονισμό και την ενότητα των χορευτών, την περίτεχνη χορευτική σύνθεση, τον απόλυτο συγχρονισμό των βημάτων και των ποδιών, τα εξαιρετικά κοστούμια.
Όποιος εχει δει το υπερθέαμα Riverdance με τα τέλεια χορευτικά και την σπάνια επιδεξιότητα ή τις φαντασμαγορικές παράστασεις των Lord of the Dance και
τον κορυφαίο χορευτή Michael Flatley να χορεύει θα καταλάβει την μεγάλη ποιοτική διαφορά.
Αρκετές φορές μάλιστα είχα την εντύπωση ό,τι οι κλακέτες ήταν play back ...σαν την μουσική και...
οι πρωταγωνιστές!! απογειώθηκαν 3-4 φορές φορές με το οπίσθιά τους στην σκηνή!
Για μένα, ούτε τα γρήγορα jigs και reels του βιολιού, οι ήχοι της γκάϊντας και του bodran (ιρλανδέζικο τουμπερλέκι), το step dance και οι Ιρλανδέζικες κλακέτες δεν έσωσαν την παράσταση, ούτε τα εφέ και ο δυναμικός φωτισμός.....
Για μένα λέω.... Ευτυχώς, που τo βράδυ τελείωσε με μία ωραία cataplana. Ψαροχταποδοαστακογαριδομυδόσουπα στο πορτογαλέζικο εστιατόριο La Sepia!
Υγ. και για να μη με ρωτάτε τι είναι η cataplana σας έβαλα μία φωτογραφία από το νετ.
Καληνύχτα!