Σαρδηνία II

Πολύ αργά το βράδυ και με το στόμα ανοιχτό από τις πρώτες εντυπώσεις, τα μάτια να λάμπουν και με έναν ενθουσιασμό παράλογο γυρίσαμε το πρώτο βράδυ στο σπιτάκι μας.
Το αγρόκτημα, αρκετά έξω από το χωριό με τα 10 σπίτια, το φώτιζαν πέντε μικρά φωτάκια που έδειχναν τον δρόμο από το σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι. Αστέρια, ένας ατελείωτος ουρανός γεμάτος μυριάδες αστέρια αγκάλιαζε εμάς τους ανθρώπους της πόλης. Ο Pedro έκανε ένα βουφ, μας πλησίασε, μας μύρισε, του φανήκαμε γνωστοί, πήγε μερικά μέτρα μαζί μας κουνόντας την ουρά του και γύρισε πάλι στο δικό του σπίτι κάτω από την βελανιδιά.
Το μόνο άσχημο ήταν ό,τι δεν είχε θέρμανση. Ευτυχώς που οι ιδιοκτήτες του είχαν σκεφτεί να φέρουν μία σομπίτσα υγραερίου, την ανοίξαμε μέχρι το τέρμα, κάναμε ένα γρήγορο ντους και πέσαμε στα κρεβάτια μας κάτω από 4 ζεστές κουβέρτες.
Bed and Breakfast λοιπόν στο χωριό αντί στα ανώνυμα μεγάλα ξενοδοχεία άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Πρωινό εμείς δεν τρώμε, τους το είχαμε πει, τον Ιταλικό βραστό και χοντροκομμένο παράξενο καφέ που έχουν τα ξενοδοχεία δεν τον πίνουμε αλλά ούτε τον Γαλλικό και αυτό τους το είχαμε πει, το μόνο που πίνουμε είναι Nescafé και είχαν αγοράσει και μας περίμενε ζεστός - ζεστός μαζί με τα Pardulas στο τραπέζι.
Συζητήσεις, εντυπώσεις της πρώτης μέρας, σχέδια για το που θα πάμε σήμερα ή αύριο.
Santa Teresa, Porto Rotondo, Spiaggia Ira, Golfo Aranci, S.Teodoro, Posada, Capo Comino, Berchida, Cala Gonone, Oliena, Orgosolo κλπ, κλπ.
Η Santa Teresa με τον πύργο των Ισπανών και στο βάθος τα βουνά και τα βράχια της Κορσικής.
Οι παραλίες της Gallura θεωρούνται οι ωραιότερες της Μεσογείου.Καταπράσινες με αρμονικά χτισμένα χωριουδάκια, πεντακάθαρες σαν κρύσταλλο, τυρκουαζ και βαθυγάλανα νερά, άσπρες μικρές ή μεγάλες παραλίες που χωρίζουν μεταξύ τους από κόκκινους βράχους . Λιμάνια και λιμανάκια για όλα τα βαρκάκια, φουσκωτά, κότερα και μεγαλύτερα ιδιωτικά πλοία. Είναι παραλίες της High Society. H Spiaggia Ira, το όνομά της το πήρα από την Ira von Fürstenberg, βοηθάτε Χριστιανοί, εκτός από ηθοποιός και πριγκίπισσα ήταν και κάτι άλλο; Στο βάθος το νησί Tavolara μαζί με διάφορα άλλα νησάκια όπως η Molara και το Molarotto, είναι προστατευόμενες περιοχές και εθνικά θαλάσσια πάρκα. Μπορείς να πας μόνο με καραβάκια αλλά τον Φεβρουάριο δεν υπήρχε ούτε δείγμα βάρκας για να μας περάσει απέναντι.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο νησί ήταν ό,τι απαγορεύεται παντού να παρκάρεις με το αυτοκίνητο. Στις παραλίες ειδικά, ή κοντά σε παραλία απαγορεύεται αυστηρά, στους δρόμους των παραλιακών χωριών απαγορεύεται. Σε κάθε χωριό υπήρχαν όμορφα παρκιν που μπορούσες να βάλεις με τις ώρες το αυτοκίνητο και να το κόψεις μετά με τα πόδια για την παραλία ή για τις βόλτες στο χωριό ή τα κάστρα. Την εποχή αυτή που πήγαμε εμείς δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, μπορούσαμε να πάμε και να βάλουμε το αυτοκίνητο όπου θέλαμε.
Και ένα ακόμα πράγμα μου έκανε εντύπωση...είχαν πεζοδρόμια αν όχι πάντα και από τις δύο μεριές του δρόμου αλλά η μία σίγουρα και έξω από τα χωριά!!!
Βόλτες στα διάφορα χωριά για να προφτάσουμε να τα δούμε όλα, χάρτες ανοιχτοί μέσα στο αυτοκίνητο, βιβλία, σάντουιτς, μπισκότα, σοκολάτες, cd, όλα χύμα και σημειώσεις του Μarco από 'δω και από 'κει, μικρά διαλείμματα σε κάποιο επιτέλους ανοιχτό καφενείο....μέσα σε χωριά και σε κάστρα! Βραδυάζει νωρίς και το φως της ημέρας τρέχει.
-Εάν θα πάτε προς το Orgosolo να πάτε για φαγητό στην Maria κοντά στο Pratobello, μας λέει ο Marco.
-Και πως το λένε το εστιατόριο;
- Ι monti del gennardentu, είναι κάπως δύσκολο να το βρήτε αλλά να κάνετε μία προσπάθεια!
Περνάμε παραλίες και χωριά, φτάνουμε βράδυ στο Orgosolo, μία πόλη παλιά και σκοτεινή με την χειρότερη φήμη στην Σαρδηνία, εκεί η βεντέτα ζει και βασιλεύει ακόμα και δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ γέρων, γυναικών ή παιδιών(αυτό το μάθαμε την άλλη ημέρα!).
Οι εξωτερικοί τοίχοι των σπιτιών είναι όλοι με Murales ζωγραφιές δηλ με διάφορα γεγονότα από όλον τον κόσμο, ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, καθημερινά, φόνους, πχ εικόνες από τον πόλεμο του Βιετναμ, τον πρώην καγγελάριο της Γερμανίας Helmut Schmidt πάνω από το πτώμα του Andreas Bader και της Gudrun Ensslin .....η πιο παλιά από το 1968 ..και οι περισσότερες πόρτες έχουν τρύπες από σφαίρες.(οι φωτογραφίες από τους τοίχους δεν είναι δικές μου)
Αυτό το βλέπαμε συχνά στην Σαρδηνία αλλά μόνο στις πινακίδες που εκτός από τις τρύπες κάποιοι είχαν για χόμπυ να σπάνε τις γωνίες και μπροστά σου να έχεις μία τετράγωνη πινακίδα χωρίς να ξέρεις κατά που δείχνει.
Περνάμε το Orgosolo κόβουμε για Fonni ( όνομα και πράγμα το χωριό, αλλά και αυτό το μάθαμε την άλλη μέρα) κόβουμε και σε έναν χωματόδρομο που έδειχνε ο χάρτης του Marco, μαύρη μαυρίλα παντού, χωριά πουθενά, φώτα πουθενά, πινακίδες πουθενά, βενζίνη έχουμε, ρεζέρβα έχουμε, φακό δεν έχουμε.
-Που θα μας βγάλει ο δρόμος αυτός με ρωτάει ο άντρας μου.
-Στα αστέρια του απαντάω...εκτός από μαυρίλα και αστέρια δεν βλέπω τίποτα άλλα!
Χάνουμε τον δρόμο, σταματάμε, βγαίνω έξω, απομακρύνομαι λίγο, δεν βλέπω τίποτα, ξαναγυρνάω, ξεκινάμε πάλι με τα βλέμματα στην μαυρίλα, βάζω το cd Equinoxe του Jean Michel Jarre, βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο, πηγαίνουμε τσάμπα 32 χιλ, πέφτουμε σε μπλόκο, ξαναγυρνάμε από άλλο χωματόδρομο, περνάμε μπροστά από το χωριό Pratobello, εκεί που θα είναι το εστιατόριο, δεν το βλέπουμε το χωριό γιατί δεν υπήρχε πινακίδα και ήταν όλα θεοσκότινα, κοντεύουμε να ξαναφτάσουμε στο χωριό Fonni, ξαναγυρνάμε, κάπου μία διασταύρωση και ω! τι θαύμα! η ταμπέλα του εστιατορίου!
Πηγαίνουμε μέσα...κανένας πελάτης και κάποιος κοντός και άσχημος γέρος μας κοιτάει άγρια...
Του εξηγούμε μπλα, μπλα, μπλα, περάστε μας λέει αλλά το εστιατόριο δεν λειτουργεί τον χειμώνα, αλλά αφού σας έστειλε ο Marco θα σας φτιάσουμε ό,τι έχουμε! Ανάβουν το τζάκι
και αρχίζει η κόρη του (έτσι νόμιζα αλλά δε) να μας φέρνει, πιατέλες με ζαμπόν, τυριά, φασολάκια, κολοκύθια, ομελέτες, γαρίδες, για πρώτο γύρο, κόκκινο κρασί δικό τους και ένα παράξενο ψωμί.
-Να συνεχίσω με το δεύτερο πιάτο; μας ρωτάει!( μετάφραση έκανε η 12κάχρονη κόρη της)
-Τι να συνεχίσεις κυρία μου, ποιός θα τα φάει όλα αυτά, σκάσαμε! Όχι, ευχαριστούμε!
-Γιατί της είπες όχι; με ρωτάει ο άντρας μου
-Γιατί καλέ, πεινάς; μπορείς να φας και άλλο;
-Όχι, αλλά ήθελα να δω τι άλλο θα μας φέρει!
-Γλυκό θα πάρετε;
-Α! αυτό ναι, ευχαρίστως!
Και μας φέρνει κάτι σαν τυρόπιττα με τυρί πεκορίνο μέσα και με μέλι από κούμαρα με συνοδεία λικερ από μύρτιλα! Seadas ή Sebadas το λένε!
Ωραιότατο! (δεξιά είναι το ψωμί )




Prosciutto!














Και πέρνουμε τον δρόμο της επιστροφής τον οποίο εγώ δεν θυμάμαι γιατί έριξα έναν υπέροχο ύπνο στο αυτοκίνητο!

....έχει συνέχεια