Τι χρώμα έχει η θάλασσα;

Ο φίλος ο Νature γράφει για το χρώμα της θάλασσας και μάλιστα της Νοεμβριανής θάλασσας που έχει την μυρωδιά του κόκκινου, το κρυσταλλένιο και καθαρό θαλασσί στο χάδι του ήλιου, το άγριο και σκοτεινό μπλε όταν αστράφτει.
Η θάλασσα του Νοεμβρίου τουλάχιστον εδώ στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας έχει τέσσερα άλλα χρώματα.
Τέσσερα άσχημα χρώματα....
Άσπρο; μαύρο, καφέ και μπλε.
Λάσπη και αποκαίδια φέρνουν ο Νέδοντας, τα ρέματα, η βροχή και τα ρίχνουν στον Μεσσηνιακό κόλπο.
Εκεί που σκάει το κύμα ο αφρός έχει ένα παράξανο άσπρο/μπεζ χρώμα κάτι μεταξύ σαπουνάδας και σαπίλας. Ελάχιστα πιό μέσα κυριαρχεί η εικόνα του μαύρου σαν πίσσα από τα αποκαίδια, πιό κάτω το χρώμα της λάσπης βάφει την θάλασσα καφετιά και κάπου μακρυά διαγράφεται ένα απαλό και ξεβαμένο μπλε.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η θάλασσα ξερνάει βουνά τα σκουπίδια. Η παραλία είναι γεμάτη.
Εάν ήταν μόνο ξύλα, κουπιά, βάρκες, δίχτυα, θα έλεγα ότι είναι από τους ψαράδες ή από κάποια παλιά ναυάγια, από τις μάχες με τους πειρατές!!!...
Αλλά η θάλασσα ξεβράζει ψόφια ψάρια, ψυγεία, λάστιχα αυτοκινήτων, σιδερένιες καρέκλες, θερμοσίφωνες, γυάλινα μπουκάλια, παπούτσια, πλαστικά μπουκάλια, φελιζολ, μπαταρίες αυτοκινήτων, μπάλες, γλάστρες, σπασμένα μπουκάλια, κονσερβοκούτια, αντηλιακά, ρούχα, παπούτσια, πλαστικές σακούλες κλπ κλπ.
Από που έρχονται όλα αυτά ρε;(όχι ότι δεν ξέρω) Μήπως όμως είναι σουρεαλιστικός χριστουγεννιάτικος στολισμός; Κάτι καινούργιο; για να διαφέρει ο στολισμός της παραλίας από αυτόν της πόλης και των μαγαζιών με τα κιτσέ μπιχλιμπίδια;

Κατά τα άλλα όλοι πνιγόμαστε.
Έχουμε καταρρακτώδεις βροχές, τα φρεάτια έχουν βουλώσει, οι δρόμοι είναι γεμάτοι με λάσπη, βράχους και πέτρες, τα ποτάμια έχουν πλημμυρίσει, κατολισθήσεις, τα νερά παρασύρουν δρόμους, πεζοδρόμια, αυτοκίνητα, ζώα, ανθρώπους.
Πάντως, οι νομαρχιακές επιτροπές, τα δημοτικά συμβούλια, οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι νομάρχες, οι δήμαρχοι, οι αντιδήμαρχοι, οι τεχνικές υπηρεσίες, ο Παρασκευάς, ο Τόλης, ο Λάκης, η θεία μου η Αλέκα, η κυρά Κατίνα, το Μαράκι από απέναντι, η χοντρή από το πλάι, η Αλίνα από την Ουκρανία, ο σουβλατζής της γειτονιάς, όλοι αυτοί....
κάθε μέρα εξετάζουν τα προβλήματα, ψάχνουν και αναζητούν την λύση....
κάθε μέρα εξετάζουν τα προβλήματα, ψάχνουν και αναζητούν....
κάθε μέρα εξετάζουν τα προβλήματα, ψάχνουν....
κάθε μέρα εξετάζουν τα προβλήματα....
κάθε μέρα εξετάζουν....
κάθε μέρα....
μα κάθε μέρα εδώ και χρόνια ρε παιδιά!

υγ, όποιος π.....ς την έχει βρει ας τους την πει επιτέλους.

Όχι ρε ....μεγάλε!

Δεν έχω πιάτα εδώ...δηλ έχω μόνο τρία!
Η πράσινη εταιρεία που γεμίζει το αυτοκίνητό μου με την πανάκριβη βενζίνη της στα 20 ευρω κάνει δώρο ποτήρια, κούπες, πιάτα και πιατάκια.
Τις κούπες με τις πασχαλίτσες, τα καραβάκια κλπ κλπ το Πάσχα, που ήμουν πάλι εδώ, δεν πρόφτασα να τις κάνω εξάδα γιατί έφυγα...δηλ τραγωδία!
Τα πιάτα πρέπει να τα εξαδιάσω...πρέπει με κάθε τρόπο.
Για να καταλάβετε, παραλίγο να μείνω στον δρόμο κάπου στα βουνά γιατί δεν έβαζα βενζίνη στα βενζινάδικα που έβλεπα δεξιά και αριστερά μου...γιατί δεν ήταν τα πράσινα που δίνουν τα πιάτα.
Κάποιο μεσημεράκι που δεν είχα τι να κάνω, ούτε οι γύφτοι είχαν παζάρι για να πάω να χαζέψω, το άλλο μου μισό κοιμόταν του καλού καιρού, τα λουλούδια μου τα είχα ξεψειρίσει από πάνω μέχρι κάτω, για μπάνιο βαριόμουν να πάω, ο ένας δούλευε, η άλλη ήταν για τα δόντια της, η άλλη για τις τρίχες της, ο άλλος διακοπές, τα μαγαζιά τα είχα δει 200000000000000 φορές, αποφάσισα να πάω να βάλω βενζίνη στην γνωστή πράσινη εταιρεία.
-Πόσο να βάλω; με ρωτάει η γνωστή μου κοπέλλα.
-Για να τα κάνω πέντε της απαντάω...
-.........δε κατάλαβα!
-Ένα πιάτο!
-Δηλαδή 20 ευρω;
-Μάλιστα!
Δίνω τα λεφτά, τα κλειδιά και πάω στο πλαινό ζαχαροπλαστείο για να πάρω έναν καφέ στο χέρι και μπισκότα.
Κάποιος κορνάρει...μπιπ, μπιπ, μπιππππππππππππππ! δεν κοιτάω, δεν με ενδιαφέρει γατί όλες οι άλλες στήλες είναι άδειες.
Ξανακορνάρει με πιο πολλά μπιπππππππππππππππππππππππππππ!
Παίρνω τον καφέ μου βγαίνω από το μαγαζί και τι να δω...
Ένα τεράστιο μαύρο αυτοκίνητο μάλλον της Hyundai πίσω από το δικό μου, όλες οι άλλες στήλες να είναι ακόμα άδειες και τα μουσικά ακούσματα βαριά λαικά σκυλοκαψουροτράγουδα να γεμίζουν το βενζινάδικο και τα αυτιά μου.
-Τι κορνάρεις έτσι άνθρωπέ μου;
-Πάρ' ντην γκατσαρίδα σ' από δω κυρά μ', μου λέει ένας μισοκαραφλός τύπος της ράτσας εφτά σειρές κλαπ κλαπ χρυσές αλυσίδες στον γεμάτο τρίχες λαιμό του και το χρυσό χοντρό ρολόι στο αριστερό του χέρι έξω από το παράθυρο.
Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει σαν μάγκικο γύφτικο σκερπάνι περιμένοντας να με δει να κοιτάζω και να θαυμάζω το αυτοκίνητό του ...ή και αυτόν τον ίδιο.
Παίρνω το κατσαριδάκι μου πάω λίγο μπροστά για να βάλω την ζώνη όταν τον ακούω να λέει στην κοπέλλα....
-Βάλε μου για ΕΝΑ ευρω βενζίνη!!!!!
Άκουσα καλά; ή έκανα λάθος;
Δεν φεύγω...περιμένω. Φεύγει όμως με ένα άλλο μακρόσυρτο μπιπππππππππ ο λαικός για κλάματα μ.....ς! και εγώ πάω στην κοπέλλα και την ρωτάω.
-'Ακουσα καλά; σου είπε να του βάλεις για ΕΝΑ ευρω βενζίνη;
-Ναι μου απαντάει, βάζει μία με δύο φορές την εβδομάδα βενζίνη για ΕΝΑ ευρω, κάνει για επίδειξη μία βόλτα στην παραλιακή με τα ηχεία στην διαπασόν και μετά πάει και το παρκάρει.

Τι λες ρε μεγάλε; γιατί αγόρασες αυτή τη νεκροφόρα;
για να ξεχωρίζεις; για να φανείς;
για να μπεις στο μάτι των άλλων;
για να μείνουν έκθαμβοι; για να σε κοιτάνε;
για να ζηλέψουν το γαμάτο σου αυτοκίνητο;
με ΕΝΑ ευρω βενζίνη;
'αιντε να δέσεις μία πέτρα στον λαιμό σου και να πας σούμπιτος.