Tα παραγάδια, το ναυάγιο και η ηλίαση....

- Ποιός θα έρθει μαζί μου το πρωί για να σηκώσουμε τα παραγάδια;
Α π ό λυ τ η..... σ ι ω π ή !
- Κανείς σας ρε ;
- Τι ώρα θα πας; ρωτάει το Γερμανικό άλλο μου μισό.
- Στις εφτά το πρωί.
- ΑΑΑ! αυτή την ώρα θα κοιμάμαι....
- Εσύ ρε γυναίκα; ρωτάει ο φίλος μου ο Σταύρος την Γερμανίδα συμβία του.
- Εγώ, όχι μπογώ, είμαι βάγος εγώ, όχι ξέγω εγώ από τέτοιο και το πγωί θέλω να πάγω στη Μεσώνη και στο Πύλο.
- Γυιέ μου εσύ; ρωτάει το ξανθό μοναχοπαίδι του.
- Εεε, εεμμμ, χμμμμ....καλά θα δω. Ξύπναμε το πρωί και θα σου απαντήσω.
- Καλέ, να έρθω εγώ μαζί σου; Δεν έχω πάει ποτέ για παραγάδια...
- Έλα ρε Ν. έλα, αλλά πρέπει να είμαστε 3 άτομα.
- Έλα ρε Φιλ μαζί μας.... παρακαλάω το δύσκολο ξανθό μοναχοπαίδι του φίλου μου. Άσε τα μπαράκια και την Εva για ένα βράδυ και έλα ρε σκασμένο μαζί μας.
- Θα μου δώσεις το αυτοκίνητο το βράδυ;
- Ρε, κάθε βράδυ δεν το παίρνεις;














Στις 6,30 στα πόδια, καφές στα γρήγορα, το μαγιό, πετσέτα, ένα πουλόβερ γιατί κάνει ψύχρα, απέναντι στην παραλία, ματιές αν όλα είναι εντάξει, τσουπ όλοι στην βάρκα μέσα, γκρρ, γκρρρ το σκοινάκι της μηχανής και τουκ, τουκ τουκ η βάρκα φεύγει. Φεύγει μέσα στην απόλυτη μπουνάτσα για να βρει τις σημαδούρες με τις πετονιές και τα ψάρια αφήνοντας πίσω της το χωριό να κοιμάται ακόμα.


- Πόσα αγκίστρια έχεις ρίξει Σταύρο;
- 150 ....
- Είναι λίγα ή πολλά;
- Λίγα, δεν μπορώ πάρα πάνω, δεν μου το επιτρέπουν, ...φτου ο διάολος, ξέχασα την απόχη....
Η βάρκα βάζει νεράκια.....
Φτάνουμε στην σημαδούρα, τραβάει την πετονιά, το πρώτο ψάρι έρχεται.Ένας σπάρος. Το δεύτερο ψάρι έχει νοιώσει την αγκαλιά και το φιλί ενός χταποδιού.

- Φτου ο διάολος...δεν έχω την απόχη,.... τώρα;
- Τώρα;
Το ανεβάζει σιγά- σιγά και το αρπάζει με το χέρι ...
- Hurrah!!! πιάσαμε και ένα χταπόδι!!
Μετά 2-3 ψαράκια και ένα χέλι.
- Θα το πετάξω...
- Θα πετάξω και εσένα μαζί....καλέ, το θέλω, έχεις φάει ποτέ χέλια ή σμέρνες; ξέρεις τι ωραία που είναι στο τηγάνι με ντομάτα κρεμμυδάκια, μαιντανό και σκόρδο;

Τα ψάρια έρχονται. Σπάροι, σκάροι, σαργοί, λεθρινάκια, μελανουράκια και κάτι άλλα κόκκινα με άγνωστα ονόματα.


2 χέλια τα χάσαμε και 2 σμέρνες τις πετάξαμε γιατί ήταν πολύ μεγάλες και ο φόβος μας ακόμα μεγαλύτερος.
Η βάρκα βάζει αρκετά νερά....
- Τις έχεις κλείσει καλέ τις τάπες που άνοιξες το πρωί;
- Τουρου, τουρου, τουρουτουρουτουτου.....
- Θα βουλιάξουμε μέσα στον κόλπο Χριστέ μου και είμαι και άπιστη!!!!
Γυρνάμε στο σπίτι. Τα Γερμανικά μας μισά, μας περιμένουν με ανοιχτές τις αγκαλιές, με γλυκά, καφέδες, περιέργεια και τις τσάντες έτοιμες για την εκδρομή που θα πάμε μετά με την βάρκα.
Τα ψάρια που θα γίνουν το βράδυ, παίρνουν την τιμητική τους θέση στο ψυγείο και εμείς μέσα στην βάρκα.
- Θα πάμε για μπάνιο στο Μαράθι ε; και μετά στο ναυάγιο....
- Τι ναυάγιο βρε; πότε έγινε; που είναι; έχει μπαρ για καφέ εκεί;
- Στον κόλπο του γιατρού....
- Γυναικολόγος ήταν;
- Εγώ είμαι βατραχόος λέει ξαφνικά η Γερμανίδα συμβία του...
Κοιταγόμαστε όλοι....
- Τι είσαι εσύ;
- Βατραχόος είπα. Γεννήθηκα το δώδεκα Φέμπρουαρ...!
- Υδροχόος είσαι βρε ούφο....και όχι βατραχόος.

Τουκ, τουκ, τουκ η βάρκα φεύγει. Αυτή γλυστράει στα κύματα , το αεράκι παίζει στα μαλλιά μας, ο ήλιος από επάνω '' χαιδεύει '' τα κεφάλια μας και εμείς κοιτάμε δεξιά ή αριστερά για να ανακαλύψουμε τους κρυφούς θυσαυρούς της θάλασσας ή των βράχων. Η ώρα περνάει ευχάριστα.
Και φτάνουμε στο ναυάγιο.


Έγινε το 2005. Το πλοίο ήταν από την Ρωσία γεμάτο με λαθραία τσιγάρα. Το έπιασε ο καιρός και το έριξε στην ακτή. Δεν πιάσανε κανένα από το πλήρωμα.
Βουτιές από την βάρκα στα καθαρά νερά και εξερεύνηση του πλοίου από όλες τις μεριές. Βάρκες, τουρίστες και σκηνές στην αμμουδιά. Ο κόλπος δεν έχει πρόσβαση από την ξηρά παρά μόνο από την θάλασσα.


Με τις ώρες μπάνιο, βουτιές, βουτιές μπάνιο.


Πάμε και στους άλλους κόλπους. Το Μαράθι, το Μαραθάκι, στην Λούτσα και σε άλλα μικρά κολπάκια που κανείς δεν τα έχει ονομάσει ή δεν ήξερε ο φίλος μου πως τα λένε.
Γυρνάμε κατά τις 8 το βράδυ στο σπίτι, καλά περάσαμε, πεινάμε, πρέπει να τηγανίσουμε τα ψάρια.
- Εγώ δεν μπογεί γιατί δεν ξέγει λέει η βατραχόος συμβία του φίλου μου, εσύ ξέγει. Εγώ θα φτιάξει τρε-μπον σαλάτ!
Και ο κλήρος πέφτει στον μ......α και αρχίζω να καθαρίζω τα ψάρια, να τα αλευρώνω, να τα τηγανίζω....
Και ξαφνικά αρχίζει να γυρίζει το δωμάτιο.... πονοκέφαλος..... ναυτία......έξαψη....ίλιγγο.
Δεν μιλάω, δεν λαλάω παρά μόνο τηγανίζω και η κουζίνα γυρίζει γύρω- γύρω. Αίσθηση λουνα- παρκ.
Τι πίνω και δεν το ξέρω....;
Καθόμαστε στην βεράντα να φάμε αλλά που να πάει μπουκιά στο στομάχι μου...
Είμαι χάλια!!!
Μαύρα χάλια!!!
Σβήνω!
Θα πεθάνω.....τώρα.... σε λίγο.... νάτο...με το 1, με το 2, με το 3...!!!
Ναυτία, ρίγη, κρύος ιδρώτας, αδυναμία, το στομάχι μου σαν πέτρα και όλα πάνε πέρα-δώθε. Πάω στο κρεββάτι για να πεθάνω. Πρέπει να δω το βιβλίο της ζωής μου. Έτσι δε λένε; Θα κλείσω τα μάτια μου θα το δω και θα φύγω. Να, κλείνω τα μάτια μου και περιμένω,περιμένω, αλλά βλέπω μόνο κύματα, θάλασσα, βάρκες και ψάρια....

Φωνάζουμε φίλο Γερμανό γιατρό.
- Sonnenstich μας λέει! ένα δροσερό ντους, κρεββάτι, κρύες κομπρέσες, πολλά νερά και φυσικούς χυμούς.

Ηλίαση γμτ, ηλίαση!

Για πρώτη φορά έπαθα ηλίαση!!!!!