Mάινα

<< Πουθενά αλλού ίσως στη Ελλάδα δεν υπάρχει τόσο έντονη και συνειδητή η επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι Μανιάτης. >>

Η εκδρομή ήταν να γίνει πρωί, περίπου στις 8, αλλά η συνοδός μου δεν αφήνει το κρεββάτι της πριν ο ήλιος περάσει τη μέση του ουρανού και βάλε.
Κατά το μεσημέρι, κάτι με τις φωνές και τα καντήλια της αφεντιάς μου, κάτι με του 10άχρονου ανηψιού μου, άφησε με χάρη Ινδής οδαλίσκης, στο πλάι του κρεββατιού της το απαλό και ζεστό πάπλωμα, κατέβασε τα ποδαράκια της για να τα βάλει στις κόκκινες χνουδωτές παντόφλες μου, τεντώθηκε, έβγαλε το πρώτο πρωινό αχ-βαχ!, το δεύτερο για να δέσει, το τρίτο για να την ρωτήσω τι έχει, στραβωμουτσούνιασε που δεν ρώτησα, σηκώθηκε οριζόντια, προσανατολίστηκε, έστριψε δεξιά από το υπνοδωμάτιο να πάει στην κουζίνα να φτιάξει τον πρώτο της καφέ...τον πρώτο λέω γιατί χωρίς τον δεύτερο ή τρίτο που βοηθάει την επίσκεψή της στην τουαλέτα δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι....και άναψε τσιγάρο.

- και που θα πάμε τελικά; με ρωτάει πλέκοντας δαχτυλίδια με τον καπνό από το πρώτο πρωινό τσιγάρο, την πρώτη γουλιά του ζεστού καφέ στο στομάχι και την τσίμπλα στο μάτι.
- στο διάολο ή μέχρι την Καρδαμύλη και πολύ σου είναι ήρθε κοφτή και αγέλαστη η απάντησή μου. Διαλέγεις και παίρνεις.
- μα γιατί καλέ; δεν είπαμε να κάνουμε τον γύρο της Μάνης;
- τον γύρο ποιάς Μάνης πριγκιπέσσα μου; ε; της Μεσσηνιακής, της Μέσα Μάνης, της Λακωνικής ή όόόλης της Μάνης; τι λαχταράει η αφεντιά σου ;
- μα δεν είπαμε να πάμε μέχρι την Αρεόπολη, μετά στο Γύθειο και μετά από την Σπάρτη να περάσουμε τον Ταύγετο για να φάμε στο Τουριστικό φασολάδα με παστό; και μετά να γυρίσουμε σιγά-σιγά πάλι στην Καλαμάτα;
- καλά βρε βλήμα, βρε ξενέρωτο ούφο, ξέρεις τι ώρα είναι; ξέρεις πόσο καιρό θέλουμε να κάνουμε αυτή την διαδρομή; την περιήγηση που θέλεις εσύ; τις 100 στάσεις για να κατουρίσεις; ξέρεις πότε νυχτώνει; Ξέρεις πολύ καλά ό,τι την νύχτα δεν μπορώ να οδηγήσω..είμαι τυφλή, με κουράζει, βλέπω φαντάσματα στις στροφές!
- σε μία ώρα θα είμαι έτοιμη.. να φτιάξω έναν δεύτερο καφέ, να πάω τουαλέτα, να κάνω κι' ένα ντουσάκι, να...
- μη κάνεις τον κόπο να το πεις. Σε διαβεβαιώνω ό,τι εάν φτιάξεις δεύτερο καφέ, πας τουαλέτα, κάνεις και μπανάκι ή ό,τι άλλο θέλεις να κάνεις δεν θα πάμε πουθενά. Μέχρι την παραλία στα βραχάκια, στα βοτσαλάκια, στα βαρκάκια, στα κυματάκια και πολύ είναι!... ή είσαι σε 10 λεπτά έτοιμη και πάμε στη Μάνη και όπου μας βγάλει μέχρι να νυχτώσει ή σε πάω στα τρενάκια της παραλίας....
- αχ- βαχ! ( το τέταρτο σε μία ώρα!! ) γιατί με καταπιέζεις!
- άξινο- βάξινο και ξερό. Σήκω.. κρατάω ώρα.. σε 10 λεπτά είσαι έτοιμη!
Και πράγματι, σε 10 λεπτά ήταν έτοιμη.
Ξεκινάμε.
Λιακάδα στην διαδρομή και..
- πάρε γμτ τα πόδια σου από το τζάμι, δεν βλέπω δεξιά ...
- μα μου αρέσει έτσι... ξέρεις και ο Γ. το ίδιο μου λέει...ό,τι δεν μπορεί να δει και ό,τι...αχ! παπαρούνες! καλέ, κάνε μία στάση να κόψουμε μερικές!!!
- άμα δεις να έχει και ρίγανη ή ματζουράνα εκεί κοντά στις παπαρούνες θα σταματήσουμε.

Πρώτη στάση.















- αχ! αυτό είναι ρίγανη ή θυμάρι;
- τριαντάφυλλο είναι.........σαν και σένα!
- ρίγανη είναι ρε και μη την ξεριζώνεις...άσε να βγει και του χρόνου!

Κόβουμε ρίγανη, κόβουμε παπαρούνες, κόβουμε αγριολούλουδα, κόβω κάτι μανάρια Γερμανούς, τρέχω να βάλω το cd της Γερμανίδας Annett Louisan για να το ακούσουν και να μας πιάσουν την κουβέντα δηλ. εμένα, μάλλον ήταν κουφοί - αι σιχτιρ -, τραβάμε φωτογραφίες τις παπαρούνες, το τοπίο, την θάλασσα, την Κ. να κόβει ρίγανη με το τσιγάρο στο στόμα, εμένα, τον μικρό, και

Ξαναξεκινάμε...πάλι!
- Ν., θα πάμε στην ' πισίνα' με ρωτάει ο μικρός ανηψιός μου.
- σε ποιά πισίνα καρδιά μου;
- να μωρέ, εκεί που πας μέσα στο νερό και παγώνεις αμέσως...
- στην Καλόγρια; έγινε ψυχή μου!
- για τον ανηψιό τα πάντα...ενώ εμένα με έχεις στην μπούκα του κανονιού..! σκατόσογο...!
- ας μην έμπλεχες, εσύ μας διάλεξες.

Δεύτερη στάση στην Καλόγρια.














Ελάχιστα άτομα, οι περισσότεροι τουρίστες με τα παιδάκια τους.
- θα πιούμε καφέ εδώ;
- εγώ θα πάρω ένα ουζάκι...ξέρεις όμως πεινάω..! αχ! το ζευγάρι στο πλάι τρώει κεφτεδάκια..
- κι εγώ θα πάρω την κανάτα με το νερό και θα σε κάνω παπάκι....
Πίνουμε το καφεδάκι, το ουζάκι με τις ώρες γιατί είχε Μανιάτικες πέτρες ή βράχια μέσα και ...
Ξαναξαναξεκινάμε!
- πάμε στις πλάκες; την ρωτάω !
- πού στο καταφύγιο;
- ναι βρε, στη σπηλιά, στο καταφύγιο, στους γυμνούς. ( Η σπηλιά, είναι ανεκμετάλλευτο τριώροφο επίπεδο σπήλαιο με τεράστιες κολόνες από σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Φτάνεις κατεβαίνοντας ένα δύσκολο μονοπάτι. Παλιά ήταν ανοιχτό και μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Τώρα το έχουν κλείσει. Όποιος είναι γερός στο μακροβούτι μπορεί να μπει από την υποθαλάσσια είσοδο.)

Τρίτη στάση στις πλάκες.
















Όλα έχουν αλλάξει. Πλάι στο μοναχικό τοπίο με την υπέροχη θέα, τους φανταστικούς βράχους και τα μπλε , τυρκουαζ ή πράσινα νερά έχουν χτίσει σπίτιαααα!!
-χάλασε και αυτό....πάμε να φύγουμε.
Μερικές φωτογραφίες ακόμα, μερικά λουλούδια, μερικά ζουζούνια και με πιάνει το παράπονο για την αλλαγή αυτή. Το ραδιόφωνο παίζει το '' Ζειμπέκικο της Ευδοκίας '', βρύση τα δάκρυα και χαρίζω έναν μοναχικό χορό στον θεό ήλιο. Μη με τυφλώνεις όταν σε κοιτάω, όταν σου μιλάω, όταν χορεύω τον πόνο μου μόνο για σένα...!















Ξαναξαναξαναξεκινάμε για την Τραχήλα το τελευταίο χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης.
Γραφικό χωριουδάκι, όχι τίποτα το ιδιαίτερο. Πάλι φωτογραφίες, μία χελώνα στον δρόμο μας, βράχια, αγριολούλουδα, παλιά σπίτια, λίγοι άνθρωποι, βλέμματα.
Γυρνάμε για να πάρουμε τον δρόμο για την Αρεόπολη. Αρχίζει σιγά - σιγά να πέφτει ο ήλιος. Είναι αργά για το Γύθειο, την Σπάρτη, τον Ταύγετο, την φασολάδα στο Τουριστικό. Μέχρι εδώ ήταν. Τέρμα.
Πεινάμε..
- Ν., που θα φάμε; με ρωτάει ο μικρός
- δεν ξέρω θησαυρέ μου, όπου βρούμε κάτι ανοικτό
- πάμε στην Χοτάσια; με ρωτάει η συνοδός μου
- πάμε να δούμε τι έχει εκεί αν και δεν πιστεύω να είναι κάποιος ανοιχτός αυτή την εποχή... αλλά τι λες να τρώγαμε στις 3 μουριές;
- όχι, να πάμε στην Χοτάσια..έχω τόόόσα χρόνια να πάω!
- και εγώ έχω όρεξη να σε κατασπαράξω...άιντε, πάμε, εκεί θα φάμε τον άμπακα, τον αγκλέουρα, θα σκάσουμε από το πολύ φαγητό!!
- μπορεί να έχει ψάρια.....
- μπορεί, μακάρι! αλλά την περασμένη φορά που πήγα μόνον αλάτι είχαν!

Φτάνουμε στο χωριό. Άνθρωποι πουθενά, μεγάλα ζώα πουθενά, το καφενείο κλειστό, δύο κότες στον δρόμο....έτσι μου ήρθε να πατήσω κάποια από δαύτες αλλά φοβήθηκα την γρίπη των πουλιών, α! να μία γριούλα στο παραθύρι.
- καλησπέρα σας, που μπορούμε να φάμε εδώ;
- α; δεν άκουα καλά..
- που μπορούμε να φάμε εδώ σας ρώτησα...
- το μαγζί τουν παιδούνε είν' κλειστού!
- Ευχαριστούμε πολύ γιαγιά...,
- .....φάε σκ... τώρα, καλά σου έλεγα να πάμε στις 3 μουριές...!

Ξαναξαναξαναξαναξεκινάμε με προορισμό τις 3 μουριές.
Ήδη έχει βραδυάσει και με ζώνουν τα φίδια..φτάνουμε μετά από 15 λεπτά. (γμτ τους Έλληνες οδηγούς που όταν πέσει ο ήλιος ανάβουν τους προβολείς όπου και να είναι και μετά ξεχνούν να τους σβήσουν...) Εισβάλουμε στο μαγαζί. Τρεις και ο κούκος..ο γαλανομάτης μαγαζάτορας!
- καλησπέρα σας... είναι ανοιχτή η κουζίνα;
- δεν είναι καένας εδώ, πάω να ρωτήσω την κυρά......και φεύγει!
-και........................ ναί,ναι, ναι, είναι, θα 'ρθει αμέσως!
Φτάνει η κυρά του μαγαζιού...και πάλι τα καλησπέρα σας, πως από εδώ, από που είσαστε και πάλι τι μπορούμε να φάμε και τι έχετε...
- πατάτες τηγανιτές, μπιφτέκια, σαλάτα, κουκκιά με αγκινάρες..! πρίχου, είχα και σουβλάκια, τώρα δεν έχει.....!!!
- τι θα πενιάρουτε;
- !!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- εγώ μία σαλάτα, πατάτες και ένα νερό!
- Ν., εγώ θέλω ένα μπιφτέκι με πατάτες και ένα νερό! μήπως έχετε και καγιανά;
- οοοχι δεν έχουμε πια κότες....ο κόσμος φοβάται τα αυγά!
- και εγώ μία μπύρα, πατάτες, μπιφτέκι και κουκκιά γιατί δεν έχω ξαναφάει....
- το ξέρεις ό,τι τα κουκκιά έχουν '' κάτι τοξικό '' που μπορεί να είσαι αλλεργική και να πας μία και έξω, σέκος; και ό,τι η Καλαμάτα είναι μακρυά και ό,τι εγώ δεν θα τρέξω στο δρόμο για σένα...ούτε μέχρι την Καρδαμύλη!
- μα.., η μαμά μου τα τρώει και δεν έχει πάθει τίποτα άρα ούτε εγώ θα πάθω!!!
Καράφλιασα με αυτή την τετράγωνη λογική! Με αποστόμωσε! Με ισοπέδωσε ! Με τελείωσε! Ούτε η πρώτη φορά ήταν ούτε και η τελευταία θα είναι...
Ευτυχώς που τα αντιαλλεργικά γονίδια της μαμάς τα είχε παραλάβει!
Καλά φάγαμε και ελπίζω να φτάσουμε ακόμα καλύτερα στο σπίτι μας.
- να πληρώσουμε παρακαλώ!
- τα κουκκιά καλά ε; λέει η κυρά της Μάνης..! και εμένα είναι μέσα στην αναπολιτάνα μου, φέρνουν φούσκωμα αλλά ..μετά ανασοά...και φεύγει για να φέρει τον λογαριασμό ή τον δεν ξέρω τι!
- μέσα που; φέρνουν τι;... δεν μου λές, λεξικό, έχουμε στο αυτοκίνητο; έχεις ένα στυλό και χαρτί μαζί σου να τα γράψουμε όλα αυτά;
Έρχεται ο κύρης της Μάνης με τον λογαριασμό. Ευχαριστούμε πολύ..! τι να σας κεράσω;
- ευχαριστούμε πολύ και εμείς, καφέ στα σίγουρα εγώ...!
- μήπως έχετε χωριάτικο ψωμί να πάρουμε μαζί μας;
-όχι, το ζυμάρι της κυράς δεν έχει ανεβατίσει ακόμα....αύριο θα είναι στον φόρτσο του....! να ρθούτε αύριο ...! Ευχαριστούμε πολύ, καλό ταξίδι και να οδηγείς προσεχτικά και στερακά!!
- και εμείς σας ευχαριστούμε και πάλι...καληνύχτα σας !
- δεν μου λες, τα έγραψες όλα στο χαρτί;

- ολόόγια..! ολόόγια και μαλακί φακόό καλόό!! και κούκουλα που πελπιτάάά..!και κάλια για νύταα!!!
Την στιγμή που φεύγαμε μπήκε ένας κινέζος στο μαγαζί....!
- καλέ, κάθησε να δούμε τι έχει!
- κάθησε εσύ, λεωφορείο έχει αύριο το μεσημέρι προς το απόγευμα...για σένα,
εγώ, θα πάρω το παιδί και θα φύγω!
- μου δεσμεύεις την ελευθερία μου ...
-υπέροχα! στην καταργώ και φεύγουμε!

Οδηγούσα σαν την χελώνα, έβλεπα σαν τον τυφλοπόντικα. Ευτυχώς που δεν είχε κίνηση ο δρόμος γιατί εγώ είδα πολλά φαντάσματα!

H Μάνη δεν έχει κατακτηθεί ακόμα. Παραμένει αδούλωτη και μονάχα οι Μανιάτες ξέρουν πόσο αδούλωτη είναι..