Το πάρκο του ΟΣΕ

Η επέλαση των βαρβάρων.



Μία φορά και έναν καιρό, οι σπουδαίοι της πόλης, πήραν την ηρωική απόφαση
να κατασκευάσουν ένα πάρκο πράσινο καταπράσινο μέσα στην καρδιά της, προς τα νότια, κοντά στον παλιό σταθμό.
Ήρθαν οι ειδικοί με τους χάρτες, οι κατασκευαστές με τα συνεργεία, οι τεχνικοί με τα αυτοκίνητα, οι εργάτες με τα μηχανήματα, τα σφυριά, τα πριόνια και τα καρφιά, έκοψαν τον κεντρικότερο δρόμο που έβγαζε στο λιμάνι, τον μέτρησαν, τον έσκαψαν, πέταξαν τα τσιμέντα , την άσφαλτο, τις πέτρες, τον έραψαν, τον τίναξαν, τον τέντωσαν, τον τράβηξαν, τον στέγνωσαν, τον σιδέρωσαν, τον έφεραν στα μέτρα τους. Έφτιαξαν λοφίσκους, έβαλαν δέντρα, έβαλαν θάμνους, έβαλαν λουλούδια, έβαλαν Ελληνικό γρασίδι, κούνιες και τραμπάλες για τα μικρά παιδιά, γήπεδα μπάσκετ για τα μεγάλα, παγκάκια στο ξέφωτο του ήλιου για τους κουρασμένους της ζωής, παγκάκια κοντά στην παιδική χαρά για τις μαμάδες, τους μπαμπάδες ( κάπου έχει πάρει το μάτι μου αυτό το σπάνιο είδος στις παιδικές χαρές), παγκάκια μέσα στα φυλλώματα για τους ερωτευμένουν για να χαράζουν την αιώνια αγάπη τους επάνω, έβαλαν συντριβάνια, έβαλαν γεφυράκια, έβαλαν λιμνούλες με παπάκια και χηνάκια που την δεύτερη κι' όλας νύχτα έγιναν λουκούλιο γεύμα κάποιων περαστικών ( μετά ήρθαν άλλες ), έφτιαξαν βρυσούλες, έφτιαξαν ρυάκια, ποταμάκια.

Έγινε στην ' τρίχα ' δηλαδή.
Κουστούμι με πουκάμισο πράσινο μεταξωτό, μαύρα παπούτσια και γραβάτα.
Καταπράσινο στολίδι στην τσιμεντούπολη. Ήταν καινούργιο, μικρό, όμορφο, ωραίο παιχνίδι στα χέρια των κατοίκων, όλοι το αγαπούσαν, το λάτρευαν, το πρόσεχαν.

Φυσικά μα τελείως φυσικά οι κύριοι ψήλωσαν κατά 10 πόντους για το έργο τους, άδειασαν πρώτα σε ένα μεγάάάάλο μαγαζί το περιεχόμενο από τις τσέπες τους, μετά φάγανε, ήπιανε, γλέντησαν, διασκέδασαν, ξεκουράστηκαν, έβγαλαν φωτογραφίες αναμνηστικές, και άρχισαν να το θαυμάζουν......
φφφφς! πετάει η ομάδα!
φφφς! καλά φάγαμε....
Και ακόμα πιο φυσικά την άλλη ημέρα οι κάτοικοι ανακάλυψαν ό,τι το έργο της 'πετάει η ομάδα' ήταν μισό. Είχαν ξεχάσει τα τρένα....
- ΑΑΑ!!! ΟΟΟ!!! ΩΩΩ!!! τρένο, τρένο είσαι εδώ;
Αλλά τα τρένα πάντα φτάνουν. Οι παλιές οι ράγιες γυάλιζαν χρυσές στον ήλιο, οι ατμομηχανές - οι Μουτζούρηδες - ήρθαν και πήραν την τιμητική τους θέση - ταμπελίτσες με το όνομα τους, την ιστορία τους, την εποχή τους, τα χρόνια τους, τις περιπέτειές τους.
- Τσουφφφ!! τσουφφφ !! το σφύριγμα τους, σύννεφο ο καπνός, σαν τον παλιό-καλό καιρό, αντέχουμε ακόμα...



Το κεντράκι έβγαλε τις καρέκλες του, τα γλυκά του, τους καφέδες του, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.. Τα παιδιά άρχισαν να παίζουν, να τα αγκαλιάζουν, να τα χαιδεύουν, να τα μαθαίνουν, μέσα έξω στα τρένα, η φαντασία να μεγαλώνει μαζί με τα δέντρα και τα λουλούδια, τα ταξείδια να είναι μακρινά ...μέχρι το σπίτι, το σχολείο, την αγορά, το χωριό...την Αυστραλία. Messinian Express με ομαδικούς φόνους στα αναψυκτικά,τα σάντουιτς, τις τυρόπιττες, τον ιδρώτα. Γέλια, φιλάκια, αγκαλίτσες, πειράγματα, κλάματα.

Μα σαν όλα τα παραμύθια κάπου κι αυτό χάλασε.
Τα παιδιά που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο χορτάρι του, τον γύρο της γης με τα τρένα, που τα έπιασε αυτό το ' κάτι ' στο στομάχι τους επάνω στην τραμπάλα, που έβρεξαν τα πόδια του στα νερά του, που γνώρισαν και χάιδεψαν τα δέντρα, τα λουλούδια, που τάισαν τις πάπιες, τις χήνες και τα βατράχια, που έφαγαν το ' αυγουλάκι ' τους επάνω στο γρασίδι....θέριεψαν.
Οι κούνιες και οι τραμπάλες δεν έφταναν.

Ήθελαν μία αρένα.
Ήθελαν ένα Κολοσσαίο.
Ήθελαν μία Ρώμη.
Ήθελαν φωτιές.
Ήθελαν φρίκη και αγριότητα.
Ήθελαν να εκτελέσουν τα τρένα.
Ήθελαν ποικιλία στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Ήθελαν καλλιτεχνικούς κανιβαλισμούς.
















Οι δημοτικές αρχές δεν τα βλέπουν, έχουν μυωπία, τα έχουν ξεχάσει, μπορεί να μη τα συμπαθούν ιδιαιτέρως.
Δεν υπάρχει φύλαξη και συντήρηση.
Τα τρένα σαπίζουν, σκουριάζουν, τα βαγόνια είναι κατεστραμμένα, ξεχαρβαλωμένα, διαλυμένα, η αθλιότητα και η αδιαφορία πρωταγωνιστούν
χωρίς κανένα ίχνος ντροπής.















Στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, παλιά, τα παιδιά
έβλεπαν τα τρένα να περνούν.

Στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, σήμερα, τα παιδιά
βλέπουν τα τρένα να καίγονται.