Μια μικρή εκδρομή

....στο πανηγύρι

Μου αρέσουν τα παζάρια και τα πανηγύρια.
Μου αρέσει να χαζεύω τα χρώματα, να πιάνω την χάβρα των φωνών, να καταλαβαίνω και να αποτυπώνω τις μυρωδιές ανοίγοντας τα ρουθούνια μου σαν τους πρωτόγονους, να βλέπω την κίνηση των ανθρώπων, να έχω την αίσθηση ό,τι κάτι γίνεται. Μου αρέσει να κοιτάω, να κοιτάω, να κοιτάω.
Η ιδέα ήρθε μετά από τον πρωινό καφέ της Κυριακής.
-Πάμε στο Κοπανάκι;
-Γιατί;
-Για να παράσει η ώρα μας...να πάρουμε τηλέφωνο και τους άλλους;
-Γιατί;
- .........................!!!!!!!!!!!
- Και για καφέ ε;

Και σαν όλους τους αργόσχολους της Κυριακής και μετά από το κουραστικό δεκάλεπτο για να σηκωθούμε από την καρέκλα, τα ατελείωτα 20 μέτρα μέχρι το αυτοκίνητο, πήραμε τον δρόμο για το μικρό χωριό της Μεσσηνίας. Με λιακάδα, κουβεντούλα μουσική και γέλια περνάμε το όμορφο τοπίο με τα χωριουδάκια, τα καρποφόρα δέντρα και φυσικά τις ελιές και από το cd player η Sarah Brightman να τραγουδάει '' The Harem''....και
- Είσαι τρελή; πάρε το πόδι σου από το γκαζ!
- Να σταματήσω στον άγιο Φλώρο για καφέ;
- ...., ...., ....
-Όχι όλοι μαζί καλέ.....θα κάνω καρούμπαλα!

Φτάνουμε στο χωριουδάκι, ένας ήσυχος οικισμός μερικών ψυχών τις καθημερινές αλλά όχι τις Κυριακές που γεμίζει με χρώματα, ζώα, εμπορεύματα, τουρίστες, ντόπιους, Ρωσσοπόντιους, Τσιγγάνους. Στην πλατεία του χωριού γίνεται όλο το τουριστικό '' παζαροπαιχνίδι''. Πολύχρωμοι πάγκοι φορτωμένοι με φρούτα, καταπράσινα χορτοσαλατικά, λουλούδια, ξηροκάρπια, υφάσματα, ρούχα, εργαλεία '' σχεδόν'' για κάθε χρήση.

-Θα πάμε τώρα για καφέ;
-Ακόμα δεν ήρθαμε ρε!!!, μου απαντάνε τρία στόματα. Σκάσε και προχώρα!
( τι αγένεια που δέρνει μερικούς ανθρώπους....)

Το βουλώνω για περίπου 15 λεπτά για να ξαναρωτήσω άμα θα πάμε ΤΩΡΑ για καφέ γιατί μπορεί να έχουν κουραστεί από το πολύ κοίταγμα..... αλλά με καρφώνουν στον σταυρό του μαρτυρίου μου με τις ματιές τους.
Σουλατσάρισμα στους Ρωσσοπόντιους με τα υφάσματα για σεντόνια, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες, τα ριχτάρια, τα κεντήματα κλπ, κλπ.
-Θα πάρεις σεντόνια;
-Εκτός του ό,τι έχω μία ντουλάπα γεμάτη, του ό,τι υπάρχουν χιλιάδες φορές καλύτερα, εγώ, κοιμάμαι με τα ρούχα μου χειμώνα - καλοκαίρι , μπαίνουν μαζί μου και στην μπανιέρα....
-Θα πάρεις κανα κέντημα;
-Ξέρεις ό,τι μισώ όλα αυτά τα άχρηστα που βάζουν επάνω στα τραπέζια, τα τραπεζάκια και τα παρατραπεζάκια. Όλα αυτά τα συμπράγκαλα βρε ξαδέρφη τα μισώ.
-Θα πάρεις ύφασμα για κουρτίνες;
-Όχι, έχω φυσικές κουρτίνες!!!
-Δηλαδή;
-Δηλαδή...δεν πλένω τα τζάμια...!!!!!
- Δηλαδή κυρία μου είσαι βλαμμένη;
-Το γράφω και στη ούγια μου. Θέλεις να στο αναλύσω τώρα;
-Το ένα δεν το θέλεις, το άλλο δεν το θέλεις, το άλλο δεν το χρειάζεσαι τι στο διάολο θέλεις δηλαδή;
-Ξαδέρφη, καφέ θέλω!!!!!!!!!

Βόλτες στους παραγωγούς των λουλουδιών, των ζαρζαβατικών, των λαχανικών. Κολοκυθάκια μικρά και ικτερικά, υπέροχες πατάτες από την Μεσσήνη αλλά φουλ στα φυτοφάρμακα, αγγούρια σαν παραβρασμένα μακαρόνια ( ή σαν του γέρου την....), αγριόχορτα - λαδάκια ή καβουράκια - 6 ευρω το κιλό, χλωμές προς το ροζοκόκκινο φράουλες, μικρές πρασινοκίτρινες ντομάτες 2,99 ευρουδάκια το κιλό!
-Γιατί είναι τόσο ακριβές;
-Είναι βιολογιγγέsh...
-Και που είναι το σήμα του κρατικού οργανισμού που γράφει ό,τι έχει γίνει έλεγχος;
-Τι έλεγχοζ δηλαδήsh;
-Ό,τι δεν έχουν συντηρητικά, χρωστικές ουσίες, φυτοφάρμακα, βελτιωτικά, ορμόνες, κλπ. κλπ.
-Α! αυτόοοο, ...το αυτοκίνητο είναι ανοιχτό και το πήρε ο αέραζ.....

Πιο κάτω ένας άλλος.
-Πάρε καρότα κοπέλα μου, πιάζτο και μύριζτο και θα καταλάβειsh τι πιάνειsh και τι μυρίζειsh.
-Και το δικό σου βιολογικό είναι;
-Ξαδέρφη.. ντροπή σου!!!!!!
-Θα πάμε για καφέ μωρή;

Από δύο τσιγγάνους πιάνω μία κουβέντα...
-Χρήστο, ο θείος ήρθε....
-Το έφερε το παιδί από το σχολείο;
-Ναι, και η τσάντα του είναι γεμάτη βιβλία.....
( άιντε στου παράδεισου την πόρτα, άιντε μεγαλώσανε τα χόρτα........)

Στάση για ξηροκάρπια...
-Δύο κιλά στραγγάλια και φυστίκια παρακαλώ γιατί πεινάω!

Πέρα από το γεγονός ό,τι μου αρέσει να μαζεύω χρώματα, μυρωδιές, φωνές, εικόνες, σκηνές, φασαρία στα παζάρια, στα πανηγύρια, στις λαικές, δεν βλέπω ό,τι οι τιμές των προιόντων είναι πολύ πιο χαμηλές από τα κανονικά καταστήματα ή ό,τι είναι πιο φρέσκα.
Πάνω-κάτω, πέρα- δώθε στην πλατεία....
και εγώ αφήνω πίσω μου ίχνη από φυστικόφλουδες.

Οι παραγωγοί άρχισαν να μαζεύουν τα εμπορεύματά τους.

Η ώρα της λύτρωσης μου έφτασε...
Η ξα, ο ξα και το άλλο μου μισό πήραν την απόφαση να πάμε για καφέ
στον σταθμό του χωριού.
Μαζί με εμάς κάθησαν και άλλοι επισκέπτες .
Μαζί με εμάς αλλά κάπως απόμακρα και με τον δικό τους τρόπο κάθησαν οι τσιγγάνες.

Το πάρκο του ΟΣΕ

Η επέλαση των βαρβάρων.



Μία φορά και έναν καιρό, οι σπουδαίοι της πόλης, πήραν την ηρωική απόφαση
να κατασκευάσουν ένα πάρκο πράσινο καταπράσινο μέσα στην καρδιά της, προς τα νότια, κοντά στον παλιό σταθμό.
Ήρθαν οι ειδικοί με τους χάρτες, οι κατασκευαστές με τα συνεργεία, οι τεχνικοί με τα αυτοκίνητα, οι εργάτες με τα μηχανήματα, τα σφυριά, τα πριόνια και τα καρφιά, έκοψαν τον κεντρικότερο δρόμο που έβγαζε στο λιμάνι, τον μέτρησαν, τον έσκαψαν, πέταξαν τα τσιμέντα , την άσφαλτο, τις πέτρες, τον έραψαν, τον τίναξαν, τον τέντωσαν, τον τράβηξαν, τον στέγνωσαν, τον σιδέρωσαν, τον έφεραν στα μέτρα τους. Έφτιαξαν λοφίσκους, έβαλαν δέντρα, έβαλαν θάμνους, έβαλαν λουλούδια, έβαλαν Ελληνικό γρασίδι, κούνιες και τραμπάλες για τα μικρά παιδιά, γήπεδα μπάσκετ για τα μεγάλα, παγκάκια στο ξέφωτο του ήλιου για τους κουρασμένους της ζωής, παγκάκια κοντά στην παιδική χαρά για τις μαμάδες, τους μπαμπάδες ( κάπου έχει πάρει το μάτι μου αυτό το σπάνιο είδος στις παιδικές χαρές), παγκάκια μέσα στα φυλλώματα για τους ερωτευμένουν για να χαράζουν την αιώνια αγάπη τους επάνω, έβαλαν συντριβάνια, έβαλαν γεφυράκια, έβαλαν λιμνούλες με παπάκια και χηνάκια που την δεύτερη κι' όλας νύχτα έγιναν λουκούλιο γεύμα κάποιων περαστικών ( μετά ήρθαν άλλες ), έφτιαξαν βρυσούλες, έφτιαξαν ρυάκια, ποταμάκια.

Έγινε στην ' τρίχα ' δηλαδή.
Κουστούμι με πουκάμισο πράσινο μεταξωτό, μαύρα παπούτσια και γραβάτα.
Καταπράσινο στολίδι στην τσιμεντούπολη. Ήταν καινούργιο, μικρό, όμορφο, ωραίο παιχνίδι στα χέρια των κατοίκων, όλοι το αγαπούσαν, το λάτρευαν, το πρόσεχαν.

Φυσικά μα τελείως φυσικά οι κύριοι ψήλωσαν κατά 10 πόντους για το έργο τους, άδειασαν πρώτα σε ένα μεγάάάάλο μαγαζί το περιεχόμενο από τις τσέπες τους, μετά φάγανε, ήπιανε, γλέντησαν, διασκέδασαν, ξεκουράστηκαν, έβγαλαν φωτογραφίες αναμνηστικές, και άρχισαν να το θαυμάζουν......
φφφφς! πετάει η ομάδα!
φφφς! καλά φάγαμε....
Και ακόμα πιο φυσικά την άλλη ημέρα οι κάτοικοι ανακάλυψαν ό,τι το έργο της 'πετάει η ομάδα' ήταν μισό. Είχαν ξεχάσει τα τρένα....
- ΑΑΑ!!! ΟΟΟ!!! ΩΩΩ!!! τρένο, τρένο είσαι εδώ;
Αλλά τα τρένα πάντα φτάνουν. Οι παλιές οι ράγιες γυάλιζαν χρυσές στον ήλιο, οι ατμομηχανές - οι Μουτζούρηδες - ήρθαν και πήραν την τιμητική τους θέση - ταμπελίτσες με το όνομα τους, την ιστορία τους, την εποχή τους, τα χρόνια τους, τις περιπέτειές τους.
- Τσουφφφ!! τσουφφφ !! το σφύριγμα τους, σύννεφο ο καπνός, σαν τον παλιό-καλό καιρό, αντέχουμε ακόμα...



Το κεντράκι έβγαλε τις καρέκλες του, τα γλυκά του, τους καφέδες του, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.. Τα παιδιά άρχισαν να παίζουν, να τα αγκαλιάζουν, να τα χαιδεύουν, να τα μαθαίνουν, μέσα έξω στα τρένα, η φαντασία να μεγαλώνει μαζί με τα δέντρα και τα λουλούδια, τα ταξείδια να είναι μακρινά ...μέχρι το σπίτι, το σχολείο, την αγορά, το χωριό...την Αυστραλία. Messinian Express με ομαδικούς φόνους στα αναψυκτικά,τα σάντουιτς, τις τυρόπιττες, τον ιδρώτα. Γέλια, φιλάκια, αγκαλίτσες, πειράγματα, κλάματα.

Μα σαν όλα τα παραμύθια κάπου κι αυτό χάλασε.
Τα παιδιά που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο χορτάρι του, τον γύρο της γης με τα τρένα, που τα έπιασε αυτό το ' κάτι ' στο στομάχι τους επάνω στην τραμπάλα, που έβρεξαν τα πόδια του στα νερά του, που γνώρισαν και χάιδεψαν τα δέντρα, τα λουλούδια, που τάισαν τις πάπιες, τις χήνες και τα βατράχια, που έφαγαν το ' αυγουλάκι ' τους επάνω στο γρασίδι....θέριεψαν.
Οι κούνιες και οι τραμπάλες δεν έφταναν.

Ήθελαν μία αρένα.
Ήθελαν ένα Κολοσσαίο.
Ήθελαν μία Ρώμη.
Ήθελαν φωτιές.
Ήθελαν φρίκη και αγριότητα.
Ήθελαν να εκτελέσουν τα τρένα.
Ήθελαν ποικιλία στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Ήθελαν καλλιτεχνικούς κανιβαλισμούς.
















Οι δημοτικές αρχές δεν τα βλέπουν, έχουν μυωπία, τα έχουν ξεχάσει, μπορεί να μη τα συμπαθούν ιδιαιτέρως.
Δεν υπάρχει φύλαξη και συντήρηση.
Τα τρένα σαπίζουν, σκουριάζουν, τα βαγόνια είναι κατεστραμμένα, ξεχαρβαλωμένα, διαλυμένα, η αθλιότητα και η αδιαφορία πρωταγωνιστούν
χωρίς κανένα ίχνος ντροπής.















Στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, παλιά, τα παιδιά
έβλεπαν τα τρένα να περνούν.

Στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, σήμερα, τα παιδιά
βλέπουν τα τρένα να καίγονται.

Η δική μας η αυλή.

Ο άνθρωπος της πόλης ονειρεύεται.
Ονειρεύεται και λαχταράει ταξείδια σε μακρινές συνοικίες εξωτικές, πανέμορφες, μαγευτικές, επίγειους παράδεισους.

Ιδανικός προορισμός οι ανατολικές συνοικίες.
Οι Άπω....
Με τις ατελείωτες παραλίες, τα σμαραγδένια νερά, τα χιλιάδες νησιά, τα παρθένα δάση,
τους καταπράσινους ορυζώνες, τα ενεργά ηφαίστεια, τα άλλα χρώματα, τις άγνωστες
μυρωδιές και γεύσεις, τους άλλους ανθρώπους, τις άλλες εικόνες.

Ιδανικός προορισμός οι νότιες συνοικίες.
Με τα άγρια ζώα, με ζούγλα, με τεράστια δέντρα, με σαβάνες, με ερήμους,
με καταρράκτες, με τα καφέ και μαύρα χρώματα, τους άλλους ρυθμούς ζωής, τις διαφορετικές φυλές, την άλλη νοοτροπία, τους μύθους, τη μαγεία.

Ιδανικός προορισμός οι δυτικές συνοικίες.
Με όμορφα παλαιά κτίσματα σε εντυπωσιακούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, με βασιλικά παλάτια των 2000 δωματίων, με καθεδρικούς ναούς που εντυπωσιάζουν με την πολυτέλεια και την μεγαλοπρέπεια, με κήπους, με διάσημα πάρκα με συντριβάνια, με την πολύβουη νυχτερινή ζωή.

Ιδανικός προορισμός οι βόρειες συνοικίες.
Με τα κρύα, τα χιόνια, τα θερινά και χειμερινά ανάκτορα των αυτοκρατόρων, τους πύργους, τα υπέροχα αρχοντικά, τα αμέτρητα μουσεία, τις κόκκινες πλατείες, τα πολυάριθμα μπαράκια, τα σαμοβάρια, τις μπυραρίες, τα καταπράσινα πυκνά δάση με τα ελάφια και τα ζαρκάδια, τις λίμνες με τους κύκνους, τα ποτάμια, τα ποταμόπλοια, τις γέφυρες των ερωτευμένων, την οργάνωση, την καθαριότητα, την τάξη.

Ο άνθρωπος της πόλης δεν ξέρει τις αυλές της συνοικίας του και ονειρεύεται.
Ονειρεύεται και λαχταράει ταξείδια σε μακρινές συνοικίες εξωτικές, πανέμορφες, μαγευτικές. Σε όλες τις συνοικίες υπάρχει ο παράδεισος.

Εδώ η ησυχία.

Oι απρόσκλητοι επισκέπτες

ή Ραpilio machaon



Στη βεράντα μου καθόμουν, το καφεδάκι μου έπινα, ένα βιβλίο διάβαζα που δεν μου αρέσει και το παλεύω 2 μήνες τώρα, έβλεπα τα χέρια μου που είναι γεμάτα χρώματα και σκεφτόμουν να κάνω ένα μπάνιο για να φύγουν ή αφού δεν θα πάω πουθενά να μείνω καλύτερα πολύχρωμη; Παρατηρούσα τον μλκ τον γείτονα απέναντι που φώναζε στην μικρή του κόρη και την έβριζε, κοίταγα τα χελιδόνια, κάποια σαλιγκάρια στον τοίχο, ένα κοτσύφι στην κεραία της τηλεόρασης, τα λουλούδια μου που είχα κλαδέψει όταν ήρθα, τους είχα βάλει λίπασμα και τώρα έχουν μεγαλώσει και έψαχνα να βρω ψεγάδια στα φύλλα τους, στα άνθη τους, εάν υπάρχουν στις γλάστρες αγριόχορτα για να τα βγάλω, όταν το μάτι μου έπεσε επάνω στον κόκκινο κρίνο. Κάτι κουνιόταν... κάτι μαυροπρασινοπορτοκαλοκίτρινο περπάταγε επάνω στο κόκκινο βελούδο του... Πετάχτηκα επάνω σαν να με τσίμπησε σκούρκος έτοιμη να το εξαφανίσω.
- Τώρα θα δεις, έφτασε η τελευταία σου ημέρα ηλίθιο κατασκεύασμα του λέω και πάω κοντά του... Η θέα του όμως μου έφερε ένα χαμόγελο, με μάγεψε! Ήταν πολύ όμορφο για να το σκοτώσω. Ήταν μία κάμπια, μία πανέμορφη κάμπια.
Την αφήνω στον κρίνο επάνω και τρέχω να πάρω την μηχανή μου. Αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες. Κλικ, κλικ, κλικ......πολλές στάσεις και από διάφορες μεριές. Άρχισα να ψάχνω και τα άλλα φυτά ( 44 γλάστρες ) από μπροστά, από πίσω, κάτω από τα φύλλα, πάνω στα φύλλα, πάνω στα λουλούδια, στα κοτσάνια, στους κορμούς.
Έφτασα και στις μολόχες... και την βλέπω !! επάνω σε ένα μικρό τρυφερό φύλλο της άσπρης μολόχας... και άλλη μία επάνω στην κόκκινη μολόχα!
-Μη φύγετε και μη χαθήτε στο πράσινο μέσα καλέέέ τους φωνάζω, περιμένετε μισό λεπτό! Παίρνω πάλι την μηχανή και κλικ, κλικ, κλικ...τις αποθανατίζω με τον φακό, και στο μυαλό μου έρχεται το παιδικό βιβλίο ' Die kleine Raupe Nimmersatt '.



























- Τι να σας κάνω τώρα;
- Τι κάμπιες είσαστε; η μαμά σας τι είναι;
- Πως φτάσατε μέχρι εδώ; γιατί δεν είσαστε σαλιγκάρια να σκαρφαλώνετε στους τοίχους...

Την πρώτη ερώτηση την έλυσα γρήγορα. Πήρα τις πολύχρωμες από τη φύση κάμπιες στα '' πολύχρωμα από τις μπογιές χέρια'' μου και τις κατέβασα στον κήπο. Για την δεύτερη μπήκα στο internet. Ψάχνω, βρίσκω και διαβάζω.

Κάμπια της πεταλούδας Papilio machaon.
Η μεγαλύτερη στην Ευρώπη πεταλούδα που το μήκος των ανοιγμένων φτερών της φτάνει τα 9 εκ. Έχει μαύρες παράλληλες γραμμές και στα πίσω φτερά 4 μπλε σημάδια και ένα κόκκινο.


Στην κεντρική Ευρώπη έχει χρώμα
προς το άσπρο.

( επάνω σε ροζ τριφύλλι )














Στη Νότια Ευρώπη και Αφρική
προς το κίτρινο.











Το θηλυκό γεννάει 3 φορές. Η πρώτη γενιά πετάει από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο. Η δεύτερη από τον Ιούλιο μέχρι τον Αύγουστο και η τρίτη από τον Αύγουστο μέχρι τον Σεπτέμβριο.

Οι πεταλούδες που θα γεννήσουν το καλοκαίρι, τοποθετούν τα αυγά τους ένα-ένα και σε μεγάλες αποστάσεις ( γι' αυτό και δεν κάνουν μεγάλες ζημιές ) στα φύλλα των εσπεριδοειδών, του άγριου καρότου, του άνηθου, του μάραθου, του λαχανόκηπου, του ροζ ή άσπρου τριφυλλιού ή σε άλλα αγριολούλουδα.

Οι μικρές κάμπιες έχουν στην αρχή χρώμα μαύρο με ένα άσπρο μπάλωμα στη μέση της πλάτης και πορτοκαλοκίτρινα εξογκώματα με μικρά μαλακά μαύρα αγκαθάκια

Αργότερα που θα μεγαλώσουν παίρνουν πράσινο χρώμα με μαύρα δαχτυλίδια που κάθε δεύτερο έχει πορτοκαλοκόκκινα σημαδάκια.

Δυστυχώς, οι πεταλούδες αυτές είναι μέσα στην κόκκινη λίστα.

Διαβάζοντας αυτά κατάλαβα πως και με τι τρόπο έφτασαν στα λουλούδια μου. Εγώ, ούτε καρότα έχω στις γλάστρες μου, ούτε μαιντανό, ούτε άνηθο ή μάραθο, ούτε πορτοκάλια ή λεμόνια. Αλλά, μαζεύοντας διάφορα αγριολούλουδα για το Μαγιάτικο στεφάνι έκοψα ροζ τριφύλλια και άγριο μάραθο και το κρέμασα πάνω από τον κόκκινο κρίνο. Εγώ τις έφερα χωρίς να το ξέρω!!!!

ths_ellinidas

Η αρχή της ζωής είναι μία άχρωμη χνουδωτή ευθεία λεπτού νήματος που αλλάζει λεπτό με το λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Στην αρχή το κοιτάμε, το χαιδεύουμε, το αγγίζουμε τρυφερά, το αγκαλιάζουμε, αποκτάει χρώμα, ...γίνεται πολύχρωμο, πλέκεται ομαλά και σιγά - σιγά γίνεται πολύχρονο κοπιαστικό εργόχειρο, δύσκολο, μπερδεύεται από μόνο του, στα χέρια μας ή το μπερδεύουν άλλοι, στριφογυρνάει, κόβεται σε εκατοντάδες ορατές ή αόρατες άκρες που πρέπει να ενωθούν σωστά μεταξύ τους, ξηλώνεται, ξεφτάει, ξεβάφει, δένεται κόμπους, μπλέκεται απελπισμένα, μας κουράζει,το παρατάμε, το ξαναπιάνουμε, ξεμπερδεύεται για λίγο ή και για πολύ....
Πλέκεται με πολλές προσπάθειες σφιχτά ή χαλαρά και με πολλές βελόνες σε νούμερο '' xs, s, m, l, xl, xxl, xxx...x '', σε ένα '' α, β, γ '' αντικείμενο που το καθορίζουμε εμείς, στα μέτρα μας.






























http://ths-ellinidas.blogspot.com/