Σαρδηνία IIII

H απεργία μας έκοψε τα σχέδια και την δουλειά μας και κρυφούς απεργοσπάστες δεν βρήκαμε πουθενά...
Στις βόλτες μας λοιπόν θα κυνηγούσαμε τις κοντινές περιοχές μέχρι να τελειώσει η απεργία για να πάμε στην Cagliari.
Κάτω ο χάρτης, το ντεπόζιτο μισό, τα χιλιόμετρα περιορισμένα...
Η περιοχή γύρω από την Olbia είναι ωραία μας είπε ο Marco.
-Κατσίκες και τράγους θα δω Marco; αυτά τα έχουμε και στην Ελλάδα...
-Κάνε μία βόλτα και δεν θα χάσεις...αλλά δεν σου λέω τι θα δεις!
4 κούπες καφέ, ένα φιλί μεγάλο στην Cleopatra, ένα βουφ στον Pedro, μέσα στο γαλάζιο Fiat, διάλειμμα πάλι για καφέ στην Olbia μπας και βρούμε κανέναν άπιστο αλλά που..
Porto di Olbia, Lido del Sole, Porto Istana, Porto della Taverna,Coda Cavallo.
Tα καλά της εποχής αυτής είναι το απότομο φρενάρισμα, χωρίς να πέσει ο άλλος επάνω σου...
5 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Olbia...
-Σταμάτα! φωνάζω λες και με τσίμπησε σφήκα στις οποίες είμαι αλλεργική! και στρίψε αριστερά...προς την λιμνοθάλασσα...
-Τα φρένα πιάνουν καλά....τι είδες;
-Φλαμίνγκο!!!!!! ροζ φλαμίνγκο αλλά μερικά είναι άσπρα! Μέχρι τώρα τα ήξερα ή μάλλον μέχρι τώρα αυτά που είχα δει σε ντοκυμαντέρ ήταν πορτοκαλί, κατακόκκινα ή πολύ ροζ.
-Μήπως είναι πελαργοί;
-Όχι σου λέω, φλαμίνγκο είναι...
΄Ενας ερωδιός προτίμησε να ρίξει μία βόλτα πάνω από τον φακό μου τινάζοντας τα φτερά του στον αέρα...Λίγο πιο κάτω στο Lido del Sole άσπρα φλαμίνγκο κάνανε το μπάνιο τους στην λίμνη και μία ομάδα γλάρων περιοριζόταν στην ηλιοθεραπεία...
-Βeautilul wild animals ακούω μία φωνή πλάι μου!
-Ένας αναστεναγμός και ένα μακρόσυρτο yes...βγαίνει από μέσα μου και γυρνάω και βλέπω έναν ηλιομαυρισμένο νεαρό με δάκρυα στα μάτια...
Περνάω μέσα από το τέλος της λίμνης για την απέραντη ξανθή παραλία και τα τυρκουαζ-μπλε νερά, του Lido del Sole.
Βρέχω τα παπούτσια μου, το παντελόνι μου αλλά δεν με νοιάζει! Είμαι ευτυχισμένη.

Επόμενη στάση στο Porto Istana. Άσπρη παραλία, πεντακάθαρη, ατελείωτη, ξέβαθη, ότι πρέπει για μικρά παιδιά!
Καφέ κάπου στον δρόμο και κόβουμε για το Porto della Taverna, με το νησί Tavolara στο βάθος, με απαλή άσπρη άμμο, κρυστάλλινα νερά.
Ο θαυμασμός μεγάλος, μένουμε αρκετή ώρα εκεί στην απέραντη μοναξιά παρέα με τους γλάρους και δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα είναι το καλοκαίρι...
Επόμενη στάση το Coda Cavallo.
Υπέροχη θέα που σου κόβει την ανάσα, θαυμάσια σπιτάκια πνιγμένα στο πράσινο και αμφιθεατρικά χτισμένα στον κόλπο !













Το κακό είναι ό,τι δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω, πρέπει να γυρίσουμε εάν δεν θέλουμε να μας μαζέψει κάποια οδική βοήθεια...
Επιστροφή στην Olbia για φαγητό και μετά στο χωριό! Το φωτάκι για την βενζίνη έχει ήδη ανάψει.
Την άλλη ημέρα η απεργία έχει λήξει! Νωρίς-νωρίς και με την ψυχή στο στόμα βγάζουμε την ανηφόρα...μετά δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί μας παίρνει η κατηφόρα μέχρι την Olbia. Ταίζουμε το αυτοκίνητο, ο καιρός είναι ο χειρότερος των ημερών αυτών και αποφασίζουμε επιτέλους να πάμε στην Cagliari από τα βουνά...και δεν χάρηκα καθόλου γιατί τα χιλιόμετρα είναι πολλά και θα φτάναμε στην πόλη την νύχτα όπως και έγινε. Φτάνουμε στην πόλη Οristano, παρκάρουμε το αυτοκίνητο, πάμε μέσα στην παλιά πόλη για καφέ, να την δούμε, κάνουμε τις βόλτες μας, εγώ τις φωτογραφίες μου, χάνουμε τον προσανατολισμό μας και το.....αυτοκίνητο!
Το ψάχνουμε 2 ώρες μέσα σε καταρρακτώδη βροχή αλλά πουθενά δεν το βρίσκουμε!
-Λες να μας το πήρε γερανός;
Σταματάμε ένα ζευγάρι, τους δείχνω στην φωτογραφική μηχανή τον πύργο που είχα φωτογραφίσει ..
-Ξέρετε που είναι ο πύργος;
-Si.. και με Αγγλικά που εκτός από yes ή no δεν μπόρεσαν να μας πουν τίποτα άλλο μας πήγανε στον πύργο!
Αντίθετες κινήσεις αλλά η βροχή δεν αφήνει ίχνη, καφέ, πύργος, στενό δεξιά, αριστερά, η μάντρα, το μαγαζί και νάτο το αυτοκίνητο! Ουφ..ευτυχώς!
-Γιατί και πως χαθήκαμε;

Πέρνουμε τον δρόμο για την CostaVerde μέσα από τα λαγκάδια και τα ρουμάνια μέσα στην ομίχλη, χωματόδρομος σε άσχημη κατάσταση με νερά, με ταμπέλες που έγραφαν συνέχεια προσοχή κίνδυνος μη σταματάτε, η βροχή να πέφτει με τους κουβάδες και μέσα στο πουθενά συναντάμε χωριά ακατοίκητα, στοιχειωμένα, στερημένα από κάθε ζωή, κλάμα ή γέλιο. Παλιά χωριά με σχολείο, νοσοκομείο, ταχυδρομείο, μαγαζιά, γραφεία. Και κοντά σε αυτά εγκαταλελειμμένα μεταλλωρυχεία. Αργότερα μάθαμε ό,τι έχουν κλείσει εδώ και 30 χρόνια.

Με την βοήθεια των πνευμάτων και των φαντασμάτων του χωριού φτάνουμε σώοι στην έρημο της Σαρδηνίας...!

Νοτιοδυτική Σαρδηνία πάει να πει CostaVerde. Στην εντυπωσιακή αμμουδιά των 47 χιλιομέτρων ξεχωρίζουν οι αμμόλοφοι της εντυπωσιακής παραλίας La Ρiscinas. Αμμόλοφοι πάνω από 50 μέτρα ύψος που χρυσαφίζουν όταν έχει ήλιο επεκτείνονται από την παραλία μέχρι το εσωτερικό του νησιού. Αλλά σήμερα δεν έχει ήλιο, έχει αέρα και βροχή. Κάποιος έξυπνος τζιπάκιας έχει κολλήσει στην άμμο, χαίρομαι γι' αυτό και γελάω διαβολικά και τα γλαρόνια, μικρές άσπρες πινελιές στην ξανθή άμμο περιμένουν να πέσει ο αέρας για να πάνε για ψάρεμα...δεν είναι καιρός για διχόνοιες σήμερα!
-Να περάσετε μέσα από το ποτάμι εάν δεν έχει πολύ νερό μας είχε πει ο Marco αλλοιώς θα πρέπει να ξαναεπιστρέψετε στα βουνά και να κόψετε από το τάδε χωριό....
Περνάμε το ποτάμι, χαρές εγώ που οδηγώ αμφίβιο και πέρνουμε τον δρόμο για την Cagliari, και η ώρα είναι 4 το απόγευμα. Σε 2 ώρες θα έχει νυχτώσει...Κατα μήκος της Costa Verde με τις όμορφες παραλίες, τις ωραίες παραλίες, τον αέρας που είναι τώρα πιο δυνατός και δεν σε αφήνει να κάνεις ούτε πέντε βήματα, τα κύματα να σέρνονται από χιλιόμετρα μακρυά, τη φωνή να χάνεται στον θόρυβο τους, τα φαγωμένα από την θάλασσα και τον αέρα βράχια, κάνει κρύο και η άμμος είναι παντού! ....το βράδυ θα πάω αγκαλιά με την άμμο στο κρεββάτι. Να δούμε και την Cala Domestica, αλλά ο αέρας μαίνεται, η άμμος με τρυπάει παντού, με πονάει, με πνίγει, κλείνω τα μάτια μου, τα αυτιά μου και ήταν η πρώτη φορά που είπα ό,τι θα με πάρει και θα με σηκώσει...ό,τι είμαι στο έλεός του.... θα πετάξω!
-Να δούμε και το άλλο χωριό...
-Βραδυάσαμε, φοβάμαι!
Με βροχή και σκοτάδι φτάνουμε επιτέλους στην Cagliari.
Τι να δει κανείς σε μερικές ώρες; Tα μαγαζιά, τα καφέ, τα εστιατόρια, τα μπαράκια,..όλα είναι ανοιχτα! επιτέλους, κόσμος κίνηση και ζωή! Aπό μακρυά βλέπουμε το κάστρο, πάμε στην παλιά την πόλη που την λένε Castello και είναι το πρώτο μέρος που γνωρίζω που οι δρόμοι περνάν μέσα από το κάστρο. Ερημιά μέσα... εμείς και κάποιες μαντόνες στους τοίχους! Κάνουμε βόλτες στους δρόμους, από εδώ και από εκεί, πέρνουμε μία ιδέα της παλιάς και της νέας πόλης.
Πεινάμε, πάμε στο δεύτερο εστιατόριο που είδαμε για φαγητό και για πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα pasta με πεσκανδρίτσα, μικρά χέλια και τηγανιτές ανεμώνες θαλάσσης. Τις ανοίγω, είναι πράσινες, τις ξανακλείνω και δεν σκέφτομαι τι τρώω!
Η ώρα περνάει, πρέπει να φύγουμε. Πινακίδες για τις άλλες τις πόλεις δεν βλέπουμε πουθενά...ψάχνουμε, ψάχνουμε, ξαναψάχνουμε, ξαναξάναψάχνουμε, τραβάμε εμπρός, πισωγυρίζουμε, στροφές ανάποδες, τίποτα! Ούτε μία πινακίδα που να δείχνει κάποια άλλη πόλη... Τίποτα σας λέω, τίποτα!...
Χαθήκαμε στους δρόμους της πόλης ψάχνοντας!
Με τα πολλά ξαναβρισκόμαστε πάλι στο κάστρο, βλέπουμε κάποιους καραμπινιέρι, τους ρωτάω για τον δρόμο, που είναι οι πινακίδες, για να πάρω την απάντηση...
-Graaande problemo! Στην Cagliari δεν υπάρχουν πινακίδες για να βγεις από την πόλη......! μόνο για να μπεις!
Δηλ, άμα δεν το ξέρεις ή δεν το έχεις διαβάσει κάπου, ή δεν στο έχει πει κάποιος έχεις χάσει τα νεύρα σου!
-Βravissimo!
Θα πάτε αυτόν τον δρόμο όλο ευθεία ...όλο ευθεία, όλο ευθεία....και με το όλο ευθεία και της θείας του τα κέρατα και ρωτώντας και ξαναρωτώντας βγαίνεις από την πόλη - γιατί δεν ήταν όλο ευθεία αλλά η μία διχάλα μετά από την άλλη - βρήκαμε την πρώτη πινακίδα για Οristano, Olbia.
Δίνω το τιμόνι στον συνοδηγό μου, γέρνω το κάθησμα, του λέω και μία καληνύχτα για το αγώγι που θα κάνει και ξυπνάω 280 χιλιόμετρα αργότερα στο χωριό!
Την άλλη ημέρα η λύπη της επιστροφής...





Τέλος!







Οι Άλπεις από το αεροπλάνο!