αλλά όχι ξεχασμένα!
8 πράγματα που με επηρέασαν το 2007 μου λέει η
Marina ό,τι πρέπι να γράψω.
8 πράγματα που έκαναν το 2007 αξέχαστο!
Βρε
Marina μου, τόσα χρόνια πέρασαν, που να τα θυμάμαι;
Τι μνημονικό πρέπει να έχω για να θυμάμαι τι έκανα τα προηγούμενα 2007 χρόνια; ικανότητα ελέφαντα;
Τα ερεθίσματα δεν είναι και πάρα πολλά στην ζωή μου ή μάλλον πολλά είναι, αλλά εγώ δεν έχω την ικανότητα να συγκρατώ και να ανακαλώ τα γεγονότα!
1) Φεβρουάριος 2007: ταξείδι στην
Σαρδηνία!
Έχω γυρίσει αρκετά στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη αλλά αυτό το νησί ήταν ό,τι καλύτερο είδα! Τι να πω για ένα πανέμορφο νησί που χορεύει στα καταγάλανα νερά και δένει τόσο αρμονικά με το περιβάλλον!
2) Πάσχα 2007: o φίλος μου ο Σταύρος έχει βαρεθεί το Βερολίνο, ζει με το κορμί του εδώ αλλά με το μυαλό και την ψυχή του στην
Φοινικούντα Μεσσηνίας! αποφασίζει να ανοίξει μαγαζί εκεί.Ένα εστιατόριο με Γερμανικές προδιαγραφές. Γερμανικό σερβις, Γερμανικές μερίδες, Γερμανική καθαριότητα στο μαγαζί και στις τουαλέτες. Ώρες και μέρες ατελείωτες συζητήσεις στο σπίτι του, το πως, το τι θα είναι, τα λεφτά, τα φαγητά, λάθη που δεν πρέπει να κάνει, η οικογένεια του εδώ, αυτός εκεί. Στην θεωρία όλα υπέροχα τα πλάθει, τα πλάθουμε και βλέπουμε και εμείς! Με το μυαλό μας και γεμάτοι ενθουσιασμό ταξειδεύουμε στα ιδιαίτερα φαγητά που θα προσφέρει το μαγαζί. Φεύγει τον Ιανουάριο του 2007 γεμάτος χαρά! Επιτέλους δικό του μαγαζί, δικά του λεφτά , δεν θα ζει από τα λεφτά της γυναίκας του ή από τα μπαρ που δούλευε.
Πάσχα του
2007 κατεβαίνουμε για δύο εβδομάδες και εμείς κάτω μαζί με την γυναίκα του. Τρεχάματα με το δικό μου αυτοκίνητο για πλακάκια,
- Σταύρος, τόσο ακριβά θα πάρουμε; γιατί δεν παίρνουμε τρίτης διαλογής;
για καρέκλες, τραπέζια, πιάτα,
- Σταύρος, τι 200 πιάτα; 60 δεν φτάνουν;
- Σταύρο μου, εστιατόριο ανοίγεις, δεν μαζεύεις προίκα για τον γυιό σου.
κουταλομαχαιροπήρουνα, κατσαρολικά, τηγάνια και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα εστιατόριο.
Προβλήματα πολλά με τα μαστόρια! Λάθη πολλά, για το μεροκάματο ούτε που μιλάνε. Όλο στο ''θα τα βρούμε''! και φυσικά οι τιμές μετά είναι παραφουσκωμένες. Και αν σου πούνε τόσο το τετραγωνικό μπροστά σε 4 μάρτυρες μετά δεν το παραδέχονται!
- Σταύρο, να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο...
- Δεν θέλω, δεν μου χρειάζεται, θα πάρω βάρκα και θα ψαρεύω ψάρια για το μαγαζί.
- Και πότε θα βρεις τον χρόνο για ψάρεμα; ούτε για ύπνο δεν θα έχεις χρόνο....
- Σιγά, και εσύ που τα ξέρεις αυτά;
Ο φίλος μου ο Σταύρος, ένας υπέροχος άνθρωπος αλλά ένα τρομερά ξεροκέφαλο παιδί!
3) γνωρίζω τρεις
υπέροχες γυναίκες από την μπλοκόσφαιρα! Με την πρώτη κανένα πρόβλημα, κοντά είμασταν,
Καλαμάτα εγώ,
Μεσσήνη αυτή για να δει το βαφτιστήρι, όλα κυλάνε ομαλά.
Με την δεύτερη και τις δύο φορές που την είδα το ίδιο. Το δε σπίτι της έχει μία απίστευτη θέα στην θάλασσα! Ζηλεύω την θέα!
Με την τρίτη, χμμμ! με την τρίτη λοιπόν όλα πάνε στραβά και τις δύο φορές. Την πρώτη φορά, χάνουμε τον δρόμο, βρέχει καταρρακτωδώς, οι υαλοκαθαριστήρες έχουν χαλάσει, τα βενζινάδικα στην εθνική για Πύργο δεν έχουν ανταλλακτικά για το δικό μου αυτοκίνητο και αντί για 3 ώρες κάνουμε 5 για να την βρούμε στο εξοχικό της με τον θαυμάσιο κήπο!
Την δεύτερη φορά μας πιάνουν οι φωτιές στο εξοχικό της, ούτε μία ώρα δεν είχαμε φτάσει και φεύγουμε την άλλη ημέρα, με τον φόβο στην ψυχή μας, για την
Πάτρα που μένουμε μερικές ημέρες στο σπίτι της με τα μαγιό και δύο ρούχα επάνω μας!!! Σε λίγες ημέρες θα υπάρξει και άλλη μία συνάντηση εδώ στο Βερολίνο....να δω τι θα συμβεί!
Πάντως μανάρι μου, α) εδώ σεισμό δεν κάνει και β) ούτε φωτιές έχουμε!
4) Ιούνιος του 2007: Τέλος Ιουνίου ερχόμαστε πάλι στην Ελλάδα. Παίρνω το αυτοκίνητο, ούτε που πατάω στο σπίτι μου, που το βλέπω μετά από 6 εβδομάδες. Αμέσως την κάνουμε για την
Φοινικούντα. Το μαγαζί του φίλου μου του Σταύρου είναι έτοιμο και όμορφο! αλλά ο φίλος μου δεν έχει ακόμα βρει μάγειρα, γκαρσόνια, δεν έχει προσωπικό για την κουζίνα, την λάτζα. Ο χρόνος περνάει! Τρέχουμε για αγγελίες, κοιτάμε τις αγγελίες, τρέχουμε για τους καταλόγους, τις μεταφράσεις, στο τυπογραφείο, στο Μετρο για ρύζια, αλεύρια, χαρτικά κλπ, κλπ. Οι παραγγελιοδόχοι περνάνε κάθε μέρα έξω από το μαγαζί του αλλά αυτός δεν τους δίνει ούτε μία παραγγελία.
- Έλα Σταύρο μου, να παραγγείλουμε τα πράγματα στον Βρυώνη, θα μας τα φέρει εδώ και δεν θα τρέχουμε στην Καλαμάτα ή στην Πύλο. Ανένδοτος ο φίλος μου! Δεν υποχωρεί με τίποτα ό,τι και να του πούμε!
- Εγώ ξέρω απαντάει σε όλους!( ξεράδια σου Σταύρο μου που ξέρεις!)
Την απόσταση Φοινικούντα - Καλαμάτα την κάνουμε 2 φορές την ημέρα!
5) Απαντάει σε μία αγγελία ένας Κεφαλλονίτης μάγειρας! Χαρές πολλές εμείς γιατί σε μερικές ημέρες θα άνοιγε το μαγαζί!
Περιμέναμε κάτι άλλο στο τραπέζι, για τους πελάτες, για το μαγαζί. Ιδέες, να μεταμορφώσει την βαρετή κουζίνα των καλοκαιρινών γεμιστών, μουσακά, παστίτσιο, σουβλάκι, μπριζόλες, χωριάτικη, σε Καφελλονίτικα ορεκτικά, γεύσεις του Ιονίου! Περιμέναμε μεράκι, συνεργασία, κέφια, καλαισθησία, γούστο, γεύσεις καινούργιες, καθαριότητα και όλα αυτά μας τα υποσχέθηκε την πρώτη ημέρα.
6) Οι ώρες της αλήθειας ήταν πικρές και ο φίλος μου ο Σταύρος
ακατάλληλος για
αφεντικό,
μαγαζί,
παραγγελίες.
Ο μάγειρας ακόμα χειρότερος. Έπινε σαν το σφουγγάρι, κάπνιζε σαν φουγάρο, πετούσε τα λαδωμένα χαρτιά στο πάτωμα, δεν καθάριζε τις βρωμιές του, βρώμαγε ιδρώτα, τσίκνα, μπάνιο δεν έκανε, ρούχα δεν άλλαζε, καινούργιες ιδέες δεν είχε, βαριόταν που ζούσε! Τον ψήστη τον μίσησε αμέσως, ο ψήστης τον έβριζε αντί για καλημέρα!
Ο ψήστης μία από τα ίδια! δεν ήθελε να ψήνει ψάρια, κοτόπουλο φιλέτο, ψωμί, δεν καθάριζε την ψησταριά. Μόνο για κοντοσούβλι και μπριζόλες είχε όρεξη.
Το γκαρσόνι από το χωριό ερχόταν όποτε ήθελε και έφευγε όποτε του την κάπνιζε! αλλά ο φίλος μου δεν ήθελε να τον διώξει γιατί ..τι θα πει το χωριό;
7) Μπήκα στην κουζίνα - για μία μικρή βοήθεια, έτσι είπε ο φίλος μου - για τις σαλάτες, έβαλα δικές μου ιδέες... οι ξένοι ήταν ευχαριστημένοι, οι Έλληνες τις κοιτάγανε με μισό μάτι...
- Χωριάτικη σαλάτα θέλουμε, ακούς; Ελληνικές και όχι αυτά τα ξένα... άκου εκεί σαλάτα με κοτόπουλο, Ταμπουλέ, σαλάτα με ρόδια και πορτοκάλι, ντομάτα με βασιλικό και ανθότυρο!...
-Μα κύριε, το Ταμπουλέ Κυπριακή σαλάτα είναι!
Λίγο από δω, λίγο από εκεί και με τα παρακάλια του φίλου μου του Σταύρου και της γυναίκας του που μας είχε πεθάνει στα τηλέφωνα να τον βοηθήσουμε ( βοηθήσουμε, γιατί βάλαμε τον άντρα μου, τον ξαδερφό του και την θειά του να καθαρίζουν πατάτες ) αντί για διακοπές έκανα λάτζα, σαλάτες, γκαρσόνι, μαγείρισσα, πότιζα λουλούδια, καθάριζα το μαγαζί, το σπίτι και έπεφτα στις 5 το πρωί πεθαμένη και με τρομερούς πόνους στα πόδια και στην μέση στο κρεββάτι! Τα παυσίπονα δεν με πιάνανε! ΄Ηρθαν οι φίλοι μας από το Βερολίνο και μπήκαν και αυτοί στην λάτζα, η γυναίκα του αργότερα, ο γυιός του με την φίλη του το ίδιο....όλοι στην λάτζα και γκαρσόνια.
Οι Έλληνες πελάτες ήταν το χειρότερο που είδα. Σεβασμός καθόλου, ευγένεια καθόλου, ευχαριστώ καθόλου, μπουρμουαρ ελάχιστο, τα παιδιά τους κακομαθημένα!
Οι καλύτεροι πελάτες ήταν οι Άγγλοι!
8) Μετά από 6 εβδομάδες...επιτέλους παίρνω την απόφαση να φύγω. Δεν είναι δικό μου το μαγαζί, μυαλό και οργάνωση δεν έχει για να καταλάβει μερικά πράγματα, τις παραγγελίες και τις αγορές για το μαγαζί δεν τις γράφουν στις χαρτοπετσέτες για να τις παίρνει ο άνεμος αλλά έχουν βιβλίο παραγγελιών που τις γράφουν και ένα εσόδων και εξόδων, άλλα λέγαμε στο Βερολίνο, άλλα κάνει εδώ.
Κόκkαλο ο φίλος μου, που πάς, που με αφήνεις Αυγουστιάτικα, πάρε λεφτά, δεν θέλω ούτε δεκάρα τσακιστή Σταύρο μου του λέω και πράγματι δεν του πήρα ούτε ένα ευρω για τις τόσες ώρες, ημέρες, βδομάδες που δούλεψα στο μαγαζί του. Ούτε για τις βενζίνες που χάλασα! Απλά τους αγαπάω.
Ο φίλος μου ο Σταύρος είναι χρόνια φίλος μου, παραμένει φίλος μου και περνάμε όμορφα μαζί εδώ στο Βερολίνο αλλά είναι ξεροκέφαλο μικρό παιδί και ποτέ δεν βλέπει ή αναγνωρίζει τα λάθη του. Του βρήκα μάγειρα για το 2008, πολύ καλό μάγειρα από σχολή, ξαδερφό μου, 30 χρονών παλληκάρι που ξέρω τι και πως μαγειρεύει αλλά μου είπε....θα πάρει Αλβανούς φέτος για το μαγαζί! Και ξέρω ό,τι πάλι θα είμαστε όλοι εκεί το καλοκαίρι, πάλι θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο για τα ίδια λάθη που θα κάνει και πάλι θα ξανατραβήξουμε το ίδιο λούκι του 2007!
Η εκδρομή στην Καλαβρία που σχεδίαζα και ήθελα να κάνω δε έγινε. Μία οι φωτιές, μία η ξαδέρφη μου που όλο ....μηηη! περίμενε, θα πάμε μαζί μόλις κλείσω το ιατρείο, την άλλη βδομάδα το κλείνω, την παράλλη το κλείνω, ξέρεις, χάλασε ένα μηχάνημα και τώρα δεν έχω λεφτά για εκδρομή, μία το ένα, μία το άλλο, έφτασε ο Δεκέμβρης, πιάσανε τα κρύα, οι βροχές και η υγρασία της Καλαμάτας, μία γρήγορη βόλτα μέχρι την Θεσσαλονίκη στην φίλη μου την Α, μετά στην Βενετία που είναι σχετικά στον δρόμο μας και φύγαμε για το Βερολίνο! Τουλάχιστον εδώ, μπορώ να βάλω την θέρμανση στο σπίτι μου στους 35 βαθμούς!
Είδες
Marina μου, το 2007 είχα συστηματική απασχόληση μόνο με τον φίλο μου τον Σταύρο!
3)...................................................................................4)
5)....................................................................................6) 
7)...................................................................................8)
Καλό μήνα και καλή διασκέδαση!
Το είχα γράψει το θεματάκι αλλά αντί να το αποθηκεύσω το έσβησα, νευρίασα, σηκώθηκα και πήγα βόλτα...
Με το που πάτησε τα πόδια του δηλ. τις ρόδες του το αεροπλάνο στην Olbia, εμένα με έπιασε το γνωστό παραλήρημα...εικόνες παράλογες να περνάνε μπροστά μου, να βλέπω μουσικές, να ακούω χρώματα, να μυρίζω φωνές, να βλέπω άσπρα κοράκια, μαύρα μυγάκια να περπατάνε, δηλ, παράλογα πράγματα λες και είχα πάρει παραισθησιογόνα, μία διαταραχή του κερατά με άλλα λόγια, η οποία μου περνάει άμα πω την μαγική λέξη καφέ....δηλ, δεν είναι έτσι τα πράγματα αλλά πρέπει να υπερβάλλω για να "ψήσω" τον άλλον που είναι μαζί μου...
-Μπλα, μπλα, μπλα, έχουμε κλείσει ένα μικρό αυτοκίνητο...
-Ανοίγουμε πόρτες, κλείνουμε πόρτες....το αυτοκίνητο μύριζε εργοστάσιο ακόμα.
Φεύγουμε και μπλικ, μπλικ, μπλικ, μπλικ,μπλικ, μπλικ,μπλικ, μπλικ, το αυτοκίνητο..
Αλλά ο άλλος, στα 10 μέτρα, μπαίνει μέσα σε μία αυλή και εμείς τώρα τι; να μπούμε μαζί του στην αυλή; χωρίς να έχουμε μαζί μας ένα κουτί γλυκά; δεν γίνεται αυτό...άρα εμείς προχωράμε το δρομάκι ελπίζοντας να βρούμε τον χαμένο μας δρόμο για την Οlbia...
-Ποιός είναι να γυρίσουμε με την όπισθεν πίσωωωω; ... βλέμα προς τα πίσω, στον δρόμο και ...κανείς!
2) Πάσχα 2007: o φίλος μου ο Σταύρος έχει βαρεθεί το Βερολίνο, ζει με το κορμί του εδώ αλλά με το μυαλό και την ψυχή του στην Φοινικούντα Μεσσηνίας! αποφασίζει να ανοίξει μαγαζί εκεί.Ένα εστιατόριο με Γερμανικές προδιαγραφές. Γερμανικό σερβις, Γερμανικές μερίδες, Γερμανική καθαριότητα στο μαγαζί και στις τουαλέτες. Ώρες και μέρες ατελείωτες συζητήσεις στο σπίτι του, το πως, το τι θα είναι, τα λεφτά, τα φαγητά, λάθη που δεν πρέπει να κάνει, η οικογένεια του εδώ, αυτός εκεί. Στην θεωρία όλα υπέροχα τα πλάθει, τα πλάθουμε και βλέπουμε και εμείς! Με το μυαλό μας και γεμάτοι ενθουσιασμό ταξειδεύουμε στα ιδιαίτερα φαγητά που θα προσφέρει το μαγαζί. Φεύγει τον Ιανουάριο του 2007 γεμάτος χαρά! Επιτέλους δικό του μαγαζί, δικά του λεφτά , δεν θα ζει από τα λεφτά της γυναίκας του ή από τα μπαρ που δούλευε.
4) Ιούνιος του 2007: Τέλος Ιουνίου ερχόμαστε πάλι στην Ελλάδα. Παίρνω το αυτοκίνητο, ούτε που πατάω στο σπίτι μου, που το βλέπω μετά από 6 εβδομάδες. Αμέσως την κάνουμε για την Φοινικούντα. Το μαγαζί του φίλου μου του Σταύρου είναι έτοιμο και όμορφο! αλλά ο φίλος μου δεν έχει ακόμα βρει μάγειρα, γκαρσόνια, δεν έχει προσωπικό για την κουζίνα, την λάτζα. Ο χρόνος περνάει! Τρέχουμε για αγγελίες, κοιτάμε τις αγγελίες, τρέχουμε για τους καταλόγους, τις μεταφράσεις, στο τυπογραφείο, στο Μετρο για ρύζια, αλεύρια, χαρτικά κλπ, κλπ. Οι παραγγελιοδόχοι περνάνε κάθε μέρα έξω από το μαγαζί του αλλά αυτός δεν τους δίνει ούτε μία παραγγελία.
