Εφτά τραγούδια

Εφτά τραγούδια θα σου πω
για να διαλέξεις τον σκοπό
που θα μου πεις
και θα σου πω
το σ' αγαπώ...

Μου γράφει η renata. Γράψε για τις μουσικές της ζωής σου!

Η μουσική δεν είχε σχεδόν ποτέ ιδιαίτερους σταθμούς στη ζωή μου.
Μεγάλωσα από 2-6 χρονών πάνω και μέσα σε ένα καμπαρέ που είχε και το όνομά μου.
Ο ιδιοκτήτης του ήταν ο πατριός μου και ταυτόχρονα δεύτερος ξάδερφός μου!
Δεν ξέρω και δεν θυμάμαι τα τραγούδια της εποχής αυτής αλλά το λαικό τραγούδι που ήταν μόνο για τις ταβέρνες τότε, όπως το Μαντουβάλα, Ζιγκουάλα, περασμένα ξεχασμένα, άναψε το τσιγάρο, δεν με πόνεσε κανείς, απόψε κάνεις μπαμ, κλπ κλπ, μετακόμισε στα αριστοκρατικά σαλόνια των σπιτιών, στις πίστες, στον κινηματογράφο. Από λουλούδι του μπαξέ έγινε λουλούδι του ανθοπωλείου. Το λαικό τραγούδι γίνεται μόδα, κυριλέ, γράφονται σουξέ και σουξεδάκια και ο κόσμος το τραγουδάει στις οικογενειακές εκδρομές, στις παραλίες. Το ρεμπέτικο που ήταν τραγούδια των χασικλήδων ήταν ακόμα περιθοριακό.
Τα πρωινά το έσκαγα συχνά από το σπίτι και κατέβαινα στο καμπαρέ για να ακούσω τις πρόβες των κοριτσιών στα τραγούδια. Η ορχήστρα με τα μπουζούκια. Η Λίτσα, η Σούλα, η Φανή, η Πίτσα. Με ανεβάζανε στην πίστα και μαζί τους τραγούδαγα:

Άμα θες να φύγεις φύγε
άμα θες να κλάψεις κλάψε
να γκρινιάζεις μόνο πάψε
δεν μπορώ να τ' ανεχτώ
ή
Φουστανάκι με καρό
και από μέσα το φουρό
κι από μέσα από το φουρό
τι κορνάκι(ναι, έτσι) λυγερό!
ή
Είμαι και εγώ
ένα καράβι τσακισμένο

Μετά έπαιρνα το μικρόφωνο και τραγουδούσα μόνο " Το γελεκάκι που φορείς"
Τι να έγιναν αυτά τα κορίτσια ;
Όχι, δεν ήταν καμπαρέ, κέντρο διασκέδασης ή κοσμικό κέντρο το έλεγαν, με λουλουδούδες, με τραπέζια, ποτά, με μερακλωμένες παρέες , οικογένειες που διασκέδαζαν χωρίς παιδιά, με την αφρόκρεμα της πόλης και τα κορίτσια στην πίστα με τα στενά λαμέ φορέματα, όρθια ή στην καρέκλα, να τραγουδάνε Μαίρη Λίντα, Καίτη Γκρέυ, Πάνο Γαβαλά, Νίκο Γούναρη, Φώτη Πολυμέρη, Γιώτα Λύδια, Ρία Κούρτη, Στέλιο Καζαντζίδη. Οι πιο θερμόαιμοι εργένηδες και οι πιο καυλωμένοι παντρεμένοι, τους προσέφεραν τριαντάφυλλα και αφού δεν μπορούσαν τότε να πιάσουν κώλο, στήθος ή μπούτι, τους αρκούσε το χειροφίλημα και το υγρό παντελόνι τους! Και εγώ, τα βράδυα ξαπλωμένη το ξύλινο πάτωμα και με το αυτί κολλημένο επάνω του για να πιάσω κάποιο ήχο και η γιαγιά στο άλλο δωμάτιο να ακούει Αττίκ.














Όχι, στην πραγματικότητα δεν ήταν ούτε και κοσμικό κέντρο, δηλ. ήταν μέχρι μία ορισμένη ώρα. Μετά ήταν λέσχη. Λέσχη χαρτοπαικτική, κλειστή, για ορισμένα εκλεκτά άτομα, λα κρεμ ντε λα κρεμ της πόλης με τον παρά στο πορτοφόλι και μακρυά από τα μάτια της οικογένειας και της αστυνομίας. Είχα ακούσει πολλά και διάφορα για πολλούς αλλά δεν είχα δει τίποτα. Μόνο που ο ιδιοκτήτης του, πατριός μου και ξάδερφός μου, έπαιζε και αυτός παθιασμένος χαρτιά. Κέρδιζε ελάχιστα και έχανε πολλά!

Τις φασαρίες στο σπίτι μας, όταν είχε χάσει στα χαρτιά τις θυμάμαι.

-Λεφτά, θέλω κι' άλλα λεφτά, οι γονείς σου είναι γιατροί και έχουν!
Κάποτε τους είδα ουρλιάζοντας να στοχεύει ο ένας τον άλλο με μαχαίρια! Φωνές η μάνα μου, φωνές ο πατριός μου, φωνές η γιαγιά μου, μέχρι που φτάσανε στον χωρισμό.
-Έλα μαζί μου, μου λέει ένα απόγευμα, θα πάμε στο λούνα - παρκ να δεις τον γύρο του θανάτου, ξέρω ό,τι σου αρέσει ε;
Και εκεί κάπου μεταξύ μαλλί της γριάς, πρώτης ρόδας και δεύτερου γύρου της κόκκινης μοτοσυκλέτας μου σκάει το μυστικό.
-Εγώ και η μητέρα σου χωρίζουμε. Ίσως να τον ρώτησα το γιατί, ίσως αν δεν με αγαπάει πια, ίσως άμα φταίω εγώ, άμα θα τον ξαναδώ, αν θα με πάρει μαζί του, ίσως και άλλα πολλά....ίσως και τίποτα από όλα αυτά.
-Ξέρω ό,τι πηγαίνεις τα πρωινά στο κέντρο και τραγουδάς με τα κορίτσια ή μόνη σου στην πίστα " Το γελεκάκι που φορείς" . Το αγόρασα σε δισκάκι και στο δίνω για να με θυμάσαι. Αυτό, θα είναι ο κρίκος της αλυσίδας που θα μας ενώνει. Θέατρο και κούφιες υποσχέσεις σε ένα εξάχρονο παιδί. Ποτέ δεν τον ξαναείδα.
Το άκουγα κλαίγοντας με τις ώρες, με τις ημέρες, με τους μήνες, θέλω να γυρίσει πάλι ο Αντώνης φώναζα, θέλω να ανοίξει πάλι το καμπαρέ! μέχρι που κάποια ημέρα....
-Φτάνει πια! δεν σε αντέχω, δεν μπορώ να ακούω εσένα και να ακούω το τραγούδι αυτό πρωί, μεσημέρι, βράδυ ούρλιαξε η μάνα μου σαν τρελλή. Στο πρόσωπό της είδα ένα τέρας να βγάζει φλόγες, κεραυνούς και αστραπές από το στόμα της και κρακκκκ, έσπασε το 45άρι βυνίλιο βάναυσα.
Ήταν το πρώτο τραγούδι που σημάδεψε την ζωή μου και την σημαδεύει ακόμα.

Το γελεκάκι που φορείς
εγώ στο 'χω ραμμένο
με πίκρες και με βάσαν στο 'χω φοδραρισμένο.

Μετά δεν θυμάμαι τι άκουγα γιατί μάλλον έριχνα ύπνους και γιατί...ο αδερφός μου είχε το ραδιόφωνο, δίσκους, πικ απ, στην ιδιοκτησία του. Ήταν δικά του και μόνο γι' αυτόν. Τα δικά του δικά του και τα δικά μου δικά του. Κάπου στο βάθος του δωματίου του, άκουγα να τραγουδάει ο Adamo, η Βίκυ με την φωνάρα της στo l' amour est bleu, Petula ClarK, η Μούσχουρη, η Sylvie Vartan, ο Johnny Hallyday, o Τom Jones, ο Paul Anka, η μουσική του Paul Mauriat, κλπ. κλπ... και ο Σαββόπουλος που ποτέ δεν χώνεψα γιατί δεν είχα μία ντάου νταούλι θεία Μάρω να μου φτιάχνει χαλβά ή να λέει αουντουαντάρια, ούτε και κατάλαβα πως μπορεί ένας μέγας τράγος με ένα πριόνι και χτυπόντας το μαύρο τύμπανο να είναι πρωταγωνιστής στις κερκίδες που μόλις έπαθαν κατολίσθηση και να αφήνει πίσω του μιά τρύπα λέγοντας γεια χαρά σου στον Αντύπα.

Ξυπνάω από τον λήθαργο θυμόντας τα παλιά και το ρίχνω για χρόνια στο "Ο κυρ-Αντώνης" - για να τσαντίσω και να σπάσω ακόμα πιο πολύ τα νεύρα της μάνας μου με επιτυχία και που ήταν με έναν τρίτο άντρα και μεγάάάλο μαλάκα...-

Ο κυρ-Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή

μ’ ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ

Είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά

κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά

Αχ κυρ-Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε

Τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ’ρθει βροχή

Και τον θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε

σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Ο κυρ-Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί

γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί

Ότι ποτέ δεν έζησε, μες στ’ όνειρό του ζει

μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή

Αχ κυρ-Αντώνη...

Μα ένα βράδυ ο κυρ-Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί

κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να βρεθεί

Μα ο κυρ-Αντώνης δεν θα βγει ποτέ του στην αυλή

αφού για πάντα μες στ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει

και ακούγοντας Νέο Κύμα. Αρλέτα, Γιώργο Ζωγράφο, Καίτη Χωματά, Πόπη Αστεριάδη, Γιώργο Ρωμανό, Λάκη Παππά κλπ κλπ... και κολλάω στον Λάκη Παππά με το τραγούδι του:

Κι ύστερα μου μιλάς για καλοκαίρι

κι ύστερα για το δάκρυ μου μιλάς

Πώς να στολίσω τα νερά

πώς να μιλήσω στ' άστρα

Κι ύστερα μου μιλάς για κάποιο αστέρι

κι ύστερα για μιαν άνοιξη μιλάς

Φέρε μου πίσω την αυγή

και πάρε μου την νύχτα

Κι ύστερα μου μιλάς για τα τραγούδια

που γίναν περιστέρια και φωτιές

Έφυγαν μες στο δειλινό

και πια δεν θα γυρίσουν

και στην Πόπη Αστεριάδη

Ρίχνω μαχαίρι και βρίσκω στόχο

ντέρτι που το 'χω ποιος να το ξέρει

Πιάνω λουλούδι κι ειν' η καρδιά σου

αγόρι γειά σου, μπες στο τραγούδι

Απόψε για σένα θ' ανάψω τ' αστέρια

να πέσουν βροχή μες τα δυο σου τα χέρια

θα κάψω για χάρη σου και το φεγγάρι

σκληρό μου αγόρι χλωμό παλικάρι.

Βρίσκω κοχύλι στ' ακροθαλάσσι

μ' έχουν γελάσει τα δυο σου χείλη

Γίνηκε αύρα το ξεροβόρι

γεια σου αγόρι που σε ξανάβρα

Απόψε για σένα θ' ανάψω τ' αστέρια

να πέσουν βροχή μες τα δυο σου τα χέρια

θα κάψω για χάρη σου και το φεγγάρι

σκληρό μου αγόρι χλωμό παλικάρι.

Από τα διάφορα πάρτυ, από δω και από εκεί στους δρόμους, με τον έναν και με τον άλλο ή την μία και την άλλη, από τα ξενύχτια στις ντισκοτέκ, γνωρίζω τους Sweets, Queen, Smokie,T-Rex, David Bowie, Jim Hendrix, Janis Joplin, Black Sabbath, Deep Purple, Nazareth, Uriah Heep, Scorpions, Middle Of The Road, The Mamas And The Papas, Bee Gees, Santana, Abba, κλπ κλπ.
και ακούω από το βράδυ έως το πρωί Abba!

The winner takes it all!

I dont wanna talk
About the things weve gone through
Though its hurting me
Now its history
Ive played all my cards
And thats what youve done too
Nothing more to say
No more ace to play

The winner takes it all
The loser standing small
Beside the victory
Thats her destiny

I was in your arms
Thinking I belonged there
I figured it made sense
Building me a fence
Building me a home
Thinking Id be strong there
But I was a fool
Playing by the rules

The gods may throw a dice
Their minds as cold as ice
And someone way down here
Loses someone dear
The winner takes it all
The loser has to fall
Its simple and its plain
Why should I complain.

The winner takes it all
The loser standing small
Beside the victory
That’s her destiny

But tell me does she kiss
Like I used to kiss you?
Does it feel the same
When she calls your name?
Somewhere deep inside
You must know I miss you
But what can I say
Rules must be obeyed

The judges will decide
The likes of me abide
Spectators of the show
Always staying low
The game is on again
A lover or a friend
A big thing or a small
The winner takes it all

I dont wanna talk
If it makes you feel sad
And I understand
Youve come to shake my hand
I apologize
If it makes you feel bad
Seeing me so tense
No self-confidence
But you see
The winner takes it all
The winner takes it all......

Οι Rolling Stones εκτός από το Angie που ήταν δώρο του Φριτς και το χορεύαμε παθιασμένοι (Γιώργο τον έλεγαν αλλά ήταν κατάξανθος) δεν με συγκίνησαν ποτέ.

Angie, youre beautiful, but aint it time we said good-bye?
Angie, I still love you, remember all those nights we cried?
All the dreams we held so close seemed to all go up in smoke.

Mου είχε κολλήσει και πει κάποια φίλη ότι μέσα από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης και εγώ το άκουγα περιμένοντας να φανεί...
Μου λέει και ένας άλλος γκόμενος : δικό σου το τραγούδι αυτό στο αφιερώνω και κολλάω στο Without You. Του κάνω και εγώ δώρο το The Sunny RoadTo Salina του Christophe που το ακούω και σήμερα.
Σε κάποια μου ισοπέδωση ακούγοντας Τάνια Τσανακλίδου τα Τραγούδια του μπαρ κόλλησα άσχημα και άργησα να ξεκολλήσω.
Ποτέ δεν έγινα οπαδός του Θεοδωράκη, αν και έτρεχα πάντα στα κρυφά καπηλειά με τις κιθάρες και την καπνιά του ξύλου ή του τηγανητού ψωμιού στη σόμπα, πιο πολύ γιατί ήταν και ο γκόμενος εκεί ή αργότερα στις συναυλίες του, αλλά φανατική του Χατζηδάκη, του Λοίζου, του Σπανού, του Μαρκόπουλου...
Έφυγα για την Γερμανία. 'Αγνωστη μεταξύ αγνώστων κλείστηκα στο καβούκι μου για χρόνια και κάπου - κάπου έβγαζα τις κεραίες μου έξω για να δω τα ζωντανά στη στάνη και τι καιρό θα κάνει... μένω στο χέρι με τα ζωντανά και χάνω την μουσική εξέλιξη από δικό μου λάθος.
Εκεί γνώρισα - όχι ό,τι δεν τους ήξερα με 8 χρόνια πιάνο - τους κλασσικούς.
Κοντσέρτο στο κοντσέρτο και οι φωνές οι δικές μου πολυβόλο! μέχρι που έμαθα να λέω όχι άλλον Wagner! όχι άλλη Brunhild! όχι άλλο Siegfried! καπουτ καμαρατ !
Λάτρεψα ορισμένους ή ορισμένα κομμάτια τους όπως την 6 του Βeethoven, τις 4 εποχές του Vivaldi, το Gymnopedie Νo 6 του Eric Satie, το Mornin Mood του Grieg, το Boléro του Ravel κλπ κλπ.

Γνωρίζω από μία ξαδέρφη μου την jazz που μέχρι τότε έκλεινα τα αυτιά μου στο όνομά της και γίνομαι οπαδός μόνο της γυναικείας jazz, της smooth jazz και της nu jazz. Αvantgarde jazz, new orleans, dixieland jazz ή chicago jazz κλπ κλπ δεν ακούω ...ή πολύ σπάνια.
Στην Πορτογαλία ακούω για πρώτη φορά Fado και κολλάω στην Cristina Branco στο cd Post Scriptum γιατί πέρασα υπέροχα τότε....
Αυτή τη στιμή; ε, αυτή τη στιγμή δεν έχω κανένα κόλλημα με την μουσική αλλά με puzzel.....