Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2006

Πάμε Κοπεγχάγη!

Πάάάμε!


και τσουπ! πέρνουμε το αεροπλάνο
για να φτάσουμε το βραδάκι στο υπέροχο αεροδρόμιο Kastrup της Κοπεγχάγης!

Έως εδώ καλά! Μας έφεραν άλλοι!...Τώρα είμαστε μόνες μας! βασιζόμαστε στις ικανότητές μας, στον χάρτη και στους Δανούς...
Που μένουμε; που είναι το ξενοδοχείο; πως θα πάμε;
Ρωτάμε έναν κούκλο γαλανομάτη Δανό!
-Από που είσαστε;
-Από την Ελλάδα.
-Α! έχω σπίτι στην Θάσο....
-Υπέροχα...! πάμε πάρακάτω τώρα.
-Μπλα, μπλα, μπλα θα πάτε με το τρένο...
( αυτό το ξέραμε και εμείς )
εισιτήρια στο αυτόματο ή στον κύριο εκεί..!
Πάμε στον κύριο εκεί γιατί με το αυτόματο δεν βγάζουμε άκρη.., βγάζουμε τα εισιτήρια και...
-Που είναι το τρένο;...
-Κάτω από το αεροδρόμιο μας λέει...
-Άρα για να το λέει κάτι θα ξέρει...λέμε!
-Άιντε πάμε...και περιμένουμε!
Σοκ..! τι τρένο είναι αυτό; υπερπολυτελέστατο!


Πόσοι σταθμοί; που θα κατεβούμε;;;
ρωτάμε και πέφτουμε σε Σκωστέζο, μας λέει,
κοιτάμε, ξαναρωτάμε, ξανακοιτάμε,
φτάνουμε στον κεντρικό σταθμό!
Πρέπει να κατεβούμε..!
Ουάου!..! υπέροχος!

Ψάχνουμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο, πάμε δεξιά από τον σταθμό, κάνουμε λάθος, ρωτάμε και μας δείχνουν άλλο δρόμο, έχει βρέξει, κάνει κρύο, φυσάει παγωμένος αέρας, βρίζω την εποχή που διαλλέξαμε να έρθουμε, η βαλίτσα μου στον ένα ώμο είναι από τσιμέντο, η μηχανή και η τσάντα στον άλλο, θέλω ένα τσιγάρο, ο αναπτήρας μου δεν ανάβει, θέλω έναν καφέ...ξεπάγιασα!
-Πάμε απέναντι για καφέ; ή εδώ πλάι;
-Σκάσε, μου λένε...πρώτα το ξενοδοχείο και μετά τα άλλα...εγώ όμως θέλω ΤΩΡΑ καφέ! τσαφ, τσαφ, τσαφ, τσαφ, 32 φορές και ο αναπτήρας ανάβει...επιτέλους! αλλά για καφέ δεν πάμε!

Ξαναρωτάμε, πάμε αριστερά από τον σταθμό, περπατάμε στο κρύο και στον αέρα, παγώνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, τα αυτιά μας αλλά περπατάμε, περπατάμε....και να το θαύμα! το ξενοδοχείο μπροστά μας!

Επιτέλους! αφήνουμε τα πράγματά μας για να πάμε για φαγητό και για καφέ!!!
Ρωτάμε που μπορούμε να φάμε καλάάά, μας λένε, εδώ δεξιά, εκεί αριστερά, 3 δρόμους πίσω, 2 μπροστά, ... πολλά τα ονόματα, πολλά τα εστιατόρια. Πάμε προς τα δεξιά, νάτο το ένα που μας είπαν, μέσα γρήγορα, πεινάμε! ....τρώμε, πίνουμε καφέ και γλυκό. Καλό το φαγητό και... 130 Ευράκια για 3 άτομα! Αουτς! ( ποτέ δεν πέσαμε κάτω από 110 Ευρω !) Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο...που δεν θέλει να μου κάτσει. Στο δωμάτιο απαγορεύεται το κάπνισμα, πάω κάτω για καφέ και με ένα βιβλίο στο χέρι '' Το δέντρο με τα όνειρα " και μετά από 15 λεπτά συνειδητοποιώ ό,τι ούτε αυτό με θέλει....το κλείνω και πάω για ύπνο!

Τις άλλες ημέρες βόλτες στην πόλη.

Οι Δανοί περπατάνε άρα περπατάμε και εμείς!...οι Δανοί πάνε με τα ποδήλατα, όχι όμως εμείς! με τα χιλιάδες ποδήλατα χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι....( 200 χιλ. ποδηλατόδρομος!!!)
Μπορεί κανείς να τα νοικιάσει και μετά πέρνει τα λεφτά του πίσω!!!( όπως με τα καροτσάκια στα σουπερ μαρκετ )

Στον πεζόδρομο με τα μύρια καφενεία, μπαράκια και εστιατόρια! Κανένα πρόβλημα με την γλώσσα! Όλοι οι Δανοί μιλάνε Αγγλικά, πολλοί δε Γερμανικά.











Στα διάφορα μουσεία.
Στο εθνικό μουσείο βλέπω ό,τι πολύ πριν από τους Lagerfeld, Kelvin Klein, Boss, Gucci,
Schiesser, Jokey, DKNY κλπ, κλπ οι Εσκιμώοι είχαν ανακαλύψει το string και το tanga!!!













Στο παλάτι...( μόνο από έξω !) στην αλλαγή φρουράς!
-Τι είναι αυτό;
-Το παλάτι της βασίλισσας..!μου λέει ένας αστυνόμος και σουφρώνει τα φρύδια του!
-Και που είναι τώρα;
-Μέσα..! και γουρλώνει τα μάτια του!
-Εεε, και πως την λένε στην βασίλισσά σας; ( τώρα έμεινε με το στόμα ανοιχτό!)
-Μαργαρίτα η Β!..................
-Ευχαριστώ!













Στη μικρή γοργόνα που ακόμα περιμένει...



















στο παγωμένο κανάλι προς το λιμάνι.














Στο παλαιό λιμάνι Nyhavn με τα μπλε, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα σπίτια,
τις φωτιές έξω από τις μπυραρίες, τα εστιατόρια και τα παλιά πολύχρωμα καίκια !
Το καλοκαίρι γεμίζει από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ με ήχους τζαζ, τραπεζάκια, ντόπιους και τουρίστες.













Στην Lisa Ekdahl ( την φωτογραφία την έκλεψα!)
μου πήραν την μηχανή μου στην είσοδο γιατί είναι επαγγελματική είπαν!















Λίγες οι ημέρες στην Κοπεγχάγη, στην πρωτεύουσα της τζαζ, των ευγενικών ανθρώπων, των χιλιάδων ποδηλάτων, που δεν υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα, που σπάνια χιονίζει ( χιόνισε όταν πήγαμε εμείς..) των χρωμάτων, των καλοφαγάδων, της διασκέδασης,
των δρόμων που τα φανάρια δείχνουν πόσα λεπτά έχουν ακόμα οι πεζοί ή τα αυτοκίνητα για να περάσουν.



















Ακόμα καλύτερα είναι το καλοκαίρι!

ΥΓ. πάρτε έναν καλό ξεναγό μαζί σας, βάλτε τον να κοιμάτε όλα τα βράδυα κάτω από το μεθυστικό άρωμα του χάρτη της πόλης και θα μάθει την πόλη απέξω κι ανακατωτά!....μουσεία, δρόμους, τρένα θα τα βρει στο δευτερόλεπτο!!! Εσείς, να έχετε τα μάτια ανοιχτά μόνο για τα καφενεία!

Mange tag Κοπεγχάγη για τις ωραίες ημέρες και farvel!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2006

Τα ανεξίτηλα της μνήμης...!



Μνήμες χαραγμένες βαθιά στο μυαλό, στην καρδιά...
μνήμες χαραγμένες για πάντα μέσα μας...
μνήμες που προκαλούν χαρά, φόβο, λύπη...

ερεθίσματα...

κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες...ο παππούς, η γιαγιά...
ακούγοντας έναν ήχο, μία μουσική, μία λέξη...
πιάνοντας στον αέρα μία μυρωδιά ευχάριστη...

εικόνες από τα παιδικά χρόνια...
μία τοποθεσία,
η παλιά γειτονιά,
ένα αντικείμενο,
ένα βιβλίο,
ένα παιχνίδι
ένα γέλιο,
ένα κλάμα.

Τα καλοκαίρια, σε παραλίες άγριες, μυρίζουν τα σκίνα.

Θυμάμαι.

Τις πρώτες μου παιδικές διακοπές τις πέρασα στη Μεθώνη, ένα χωριουδάκι 600 ψυχών τότε...
Γλάροι πολλοί, καίκια πολλά, ένα κάστρο παλιό, λιγοστοί τουρίστες.
Κάποιοι Ιταλοί....
Μυρωδιές από κρασί, ψάρια, αρμύρα και τα σκίνα στο φόρτε τους... μμμμ!
Εκείνο το καλοκαίρι χαράχτηκε στη μνήμη μου...
Σε ώρες αναπόλησις είναι σαν να βλέπω όλες του τις λεπτομέρειες...όπως και με όλα τα επόμενα 6 μετά!
καθώς και τελευταίο καλοκαίρι που μπήκε ο έρωτας για πρώτη φορά στη ζωή μου...

Εκείνος, Ιταλός, ένα βράδυ, κάτω από το κάστρο, πλάι στη θάλασσα με την κιθάρα του να τραγουδάει '' Nina nana cuore mio '' τραγούδι μελωδικό με φωνή αγγέλου και τα σκίνα κορεσμένα όλη την ημέρα από τον ήλιο να προσπαθούν να τον συναγωνιστούν...
και εγώ να λειώνω, να λειώνω από την φωνή του, τη μορφή του και από την μυρωδιά των σκίνων...
και αυτός να μην έχει μάτια για μένα, τους παλμούς της καρδιάς μου, την θάλασσα, τα αστέρια, το λειωμένο φεγγάρι παρά μόνο για την νεράιδα του την ''Nina..''
και πάνω από όλα αυτά τα σκίνα να αγνοούν την ύπαρξή μου.

Τον ξεπέρασα.

Εάν είχα ένα κήπο θα φύτευα μόνο σκίνα! την μυρωδιά τους δεν μπορώ να την ξεπεράσω.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006

Η νεολαία μας

























Η νεολαία μας, είναι πολύ κακομαθημένη. Αγαπάει την πολυτέλεια, την χλιδή, την άνεση.

Έχει άσχημη και προσβλητική συμπεριφορά, περιφρονεί την εξουσία, δεν σέβεται τους ηλικιωμένους, δεν εκτιμάει αυτά που έχει.
Τα σημερινά παιδιά είναι τύραννοι.
Δεν σηκώνονται από τις θέσεις τους όταν οι γονείς εισέρχονται στο δωμάτιο.
Μιλάνε με αυθάδεια, μιλάνε χωρίς να τους ρωτήσουν, καταπίνουν λαίμαργα και ταλαιπωρούν τους δασκάλους.

Τάδε έφη ο ....

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ( 469 - 399 )




Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006

Mein Name ist Mensch














Το όνομά μου είναι Άνθρωπος.



Έχω πολλούς πατέρες
έχω πολλές μητέρες
και έχω πολλές αδερφές,
και έχω πολλούς αδερφούς
Οι πατέρες μου είναι μαύροι
και οι μητέρες μου είναι κίτρινες
και οι αδερφοί μου είναι κόκκινοι
και οι αδερφές μου είναι άσπρες.

Είμαι πάνω από 10000 χρoνών
και το όνομά μου είναι άνθρωπος!

Και ζω από το φως,
και ζω από τον αέρα,
και ζω από την αγάπη,
και ζω από το ψωμί.
Έχω δύο μάτια
και μπορώ να τα βλέπω όλα
έχω δύο αυτιά
και μπορώ να τα καταλαβαίνω όλα.

Είμαι πάνω από 10000 χρονών
και το όνομά μου είναι άνθρωπος.

..............

Ich habe viele Väter
ich habe viele Mütter
und ich habe viele Schwestern,
und ich habe viele Brüder.
Meine Väter sind schwarz
und meine Mütter sind gelb
und meine Brüder sind rot
und meine Schwestern sind hell.

Ich bin über 10000 Jahre alt
und mein Name ist Mensch!

Und ich lebe von Licht
und ich lebe von Luft
und ich lebe von Liebe
und ich lebe von Brot.
Ich habe zwei Augen
und kann alles sehen.
Ich habe zwei Ohren
und kann alles verstehen.

Ich bin über 10000 Jahre alt
und mein Name ist Mensch!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2006

Lisa Ekdahl...Ein wunderbarer Traum!






Είπα, το κρύο το μισώ όπως τον λογικό εχθρό μου!
γι' αυτό πήρα την απόφαση να πάω μία βόλτα μέχρι τα άνω βόρεια προάστια.....


να δω τον μεγαλύτερο πεζόδρομο του κόσμου!

να δω την μικρή γοργόνα που αγναντεύει εδώ και αιώνες τον υδάτινο παράδεισο περιμένοντας να έρθει η μοναδική και πραγματική αγάπη...


και για να ακούσω μία φωνή ζεστή ...
από τον παγωμένο βορρά...

τρυφερή, ευαίσθητη, γλυκιά, εύθραυστη, σχεδό κοριτσίστικη.

ζεστή, σαν τα
ξεκούραστα, νωχελικά καλοκαιρινά πρωινά σε καλντερίμι μοναδικό, κάτω από τα έντονα χρώματα της βουκαμβίλιας, πλάι στο πυθάρι με τον διόσμο και την κληματαριά που αφήνει τις πρώτες πρωινές ακτίνες του ήλιου να σε αγγίζουν και να σου λένε:
καλημέρα!
πως πας;
όλα καλά;
πρόσεχε μη σε κάψουμε σήμερα...

και ο αντίλαλος της ιδιοκτήτριας που σου λέει:

καλημέρα!
πως πας;
όλα καλά;
πρόσεχε μη καείς σήμερα...

θέλεις καφέ;

σαν τα μπαράκια τη νύχτα που ανασταίνουν και πεθαίνουν τα όνειρά σου...

σαν τα χουχουλιάρικα πρωινά της Κυριακής, μονά ή διπλά, κάτω από τα ζεστά πουπουλένια σκεπάσματα!

Λίζα,
τα εισιτήρια ήρθαν!

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2006

Tο Λεύκωμα Νο 2



50 + χρόνια αγότερα ο καθρέφτης δείχνει ένα διαφορετικό λεύκωμα...


Ένα κοριτσάκι στην ίδια περίπου ηλικία όχι και τόσο αθώο, που ήξερε πως ξεφλουδίζουν το ροδάκινο, πως φυτρώνουν τα κουκούτσια ( έτσι νόμιζε ), πως βλέπουν χωρίς να κοιτάνε, πως μιλάνε με τα χέρια, πως ξεγλυστράνε από τους φόβους, πως ξεγλυστράνε από το σπίτι με τους κανόνες συμπεριφοράς, τους ανόητους συγγενείς, την πληκτική εκκλησία, τις ανιαρές υποχρεώσεις, τις βαρετές γιορτές και πανηγύρια, πως ξεγλυστράνε από τις ευθείες και ακολουθούν τα μονοπάτια, πως ξεγλυστράνε από τον φιλόλογο καθηγητή, πως κλέβουν το απουσιολόγιο και το κάνουν μύρια κομμάτια - άγριο ζώο πάνω σε δύο πόδια - φτιάχνει το δικό του λεύκωμα...τα βράδυα, με φακό, κάτω από την κουβέρτα, στα κρυφά.........τρώγοντας μπισκότα!

Στα κρυφά γιατί να μη το βρει κανένα κακό....
Στα κρυφά γιατί δεν είχε χώρο άλλο στο μυαλό...
Στα κρυφά για να έχει ένα καταφύγιο....
Στα κρυφά γιατί το βασσάνιζαν φοβερές απορίες.... μαρτύρια....
Στα κρυφά γιατί η σάρκα ζητούσε πολλά και άλλα....
Στα κρυφά γιατί είχε αρχίσει να περπατάει τον δρόμο της μεταμόρφωσης....
Στα κρυφά, γιατί είχε αρχίσει να περπατάει από το σκοτάδι στο φως....
Στα κρυφά για να βρει απαντήσεις....σωστές και λάθος!
Στα κρυφά για να έχει κάτι μοναδικό...δικό του!

Οι πανσέδες, τα ζουμπούλια, τα τριαντάφυλλα, οι κρίνοι, τα μαραμένα γιούλια και οι βιολέτες δεν υπάρχουν πια!

Υπάρχει ο έρωτας, το σεξ, τα πάρτυ στην αμμουδιά, τα τραγούδια, το πικ-απ, το μίνι, τα σπορ, η ζυγαριά, τα κλεμμένα αυτοκίνητα, η αστυνομία, τα ξενύχτια, η ντισκοτεκ, τα ποτά, το μπιλιάρδο, τα στέκια, οι κοπάνες, οι τουρίστες, τα σούρτα- φέρτα, τα ταξείδια, οι καλοκαιρινές διακοπές, αυτός....μαμά πάω Αγγλικά!...μα τόσο νωρίς; ....δεν είναι νωρίς, πρέπει κάτι να αντιγράψω... ( δηλ. με περιμένει ΑΥΤΟΣ, ο μοναδικός, ο θεός, .... αλλά μαμά, εσύ δεν ξέρεις από αυτά ... είσαι μεγάλη ... είσαι 36 χρονών μαμά...!!!)

οι ερωτήσεις αλλάξανε....

- Τι είναι έρωτας;
- Τι είναι το φιλί;
- Τι είναι το σεξ;
- Τι είναι ο γάμος;
- Θέλετε να έχετε πεθερά;
- Ποιός είναι πιό αρρενωπός, ο Σ ή ο Ν ;
- Ποιά μάρκα αυτοκινήτου σας αρέσει;
- Πως περνάτε τις διακοπές σας;
- Σας αρέσει το πινγκ- πονγκ;.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!